«Ποτέ µην αµφιβάλλεις πως ακόµη και µια χούφτα άνθρωποι µπορούν να αλλάξουν τον κόσµο. Μονάχα έτσι έχει αλλάξει µέχρι τώρα».

Έναν Τζον Λένον διαφορετικό από εκείνον που είχαµε γνωρίσει, αποκαλύπτει η ιστορική έρευνα του έργου του.

Του Ρούσσου Βρανά στα Νέα της 6/12/2010
Οταν είχε γράψει το τραγούδι «Revolution», είχε ερµηνευτεί σαν ένας ύµνος της χίπικης ειρηνιστικής κουλτούρας και µια καταδίκη της πολιτικής βίας. Σε µια άλλη εκδοχή, όµως, του ίδιου τραγουδιού, που είχε συµπεριληφθεί στο «White Album», µαθαίνουµε από τον ιστορικό Τζον Μακµίλιαν (στην εφηµερίδα «Μπόστον Γκλόουµπ») πως o Λένον είχε κάνει µια µικρή αλλά κρίσιµη προσθήκη στον στίχο: «Οταν µιλάς για επανάσταση/ λογάριαζε χωρίς εµένα [και µε µένα]». Ο τραγουδιστής είχε δώσει εξηγήσεις γι’ αυτή την προσθήκη, λέγοντας ότι δεν είχε καταλήξει ακόµη στο ζήτηµα της πολιτικής βίας.
Οι πρόσφατες διαδηλώσεις των νέων στη Βρετανία, που συνεχίζονται µε καταλήψεις πανεπιστηµίων στο Μάντσεστερ και στο Κέµπριτζ, µολονότι κατέληξαν σε βία, αντιµετωπίστηκαν µε συµπάθεια από τον λαό, διαπιστώνει ο αρθρογρά φος ΜικΧιουµ. Και αυτό είναι κάτι που επιβεβαιώνει πως εκατοµµύρια άνθρωποι ανησυχούν και αντιτίθενται στις πολιτικές της λιτότητας.
Υπάρχουν βέβαια πάντα εκείνοι που στηρίζουν τις περικοπές, όσο αυτές αφορούν «άλλους». Στις ταραχές του Λονδίνου όµως, ακόµη και εκπρόσωποι των αστυνοµικών βρήκαν την ευκαιρία να ζητήσουν την εξαίρεσή τους από τις περικοπές των µισθών. Το ζήτηµα της πανεπιστηµιακής εκπαίδευσης είναι κάτι που απασχολεί εκατοµµύρια οικογένειες, κυρίως των µεσαίων τάξεων. «Ετσι, οι νέοι που διαδηλώνουν είναι στην ουσία σαν να έχουν πάρει άδεια γι’ αυτό από την κοινή γνώµη», γράφει ο Μικ Χιουµ. «Οι µεγάλοι αφήνουν τους νέους να λειτουργήσουν σαν ανθρώπινη ασπίδα µπροστά από τους δικούς τους φόβους για το µέλλον. Οι φοιτητές που διαδηλώνουν είναι οι προποµποί µιας ευρύτερης αντίδρασης εναντίον των συνεπειών της λιτότητας. Είναι σεβαστοί ταραξίες που έχουν διοριστεί σε αυτόν το ρόλο από τη µεσοαστική κοινή γνώµη».
«Εξοργιστείτε!»
... προτρέπει το οµώνυµο βιβλίο του Στεφάν Εσέλ, που µόλις έφτασε στα ράφια των βιβλιοπωλείων πούλησε 100.000 αντίτυπα. «Το χειρότερο από όλα είναι η αδιαφορία, να λέει κανείς πως δεν µπορεί να κάνει τίποτα, την ώρα που ξεθεµελιώνονται όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις», γράφει στα 93 του χρόνια ο γάλλος αντιστασιακός και διπλωµάτης που γλίτωσε από το Μπούχενβαλντ και βλέπει σήµερα να ορθώνεται µπροστά του ένα κοινωνικό Μπούχενβαλντ. Ο άνεµος της οργής που ριπίζει το κοινωνικό τοπίο δεν περιορίζεται στη Βρετανία, αλλά εξαπλώνεται και στην ηπειρωτική Ευρώπη. Ωστόσο σκοντάφτει πάνω σε ένα αίσθηµα αδυναµίας, σε µια εντύπωση πως οι άνθρωποι έχουν να κάνουν µε δυνάµεις πολύ πιο ισχυρές και πανούργες και πως γι’ αυτό κάθε αντίδρασή τους είναι µάταιη. «Οµως, η αντίδραση ανεβάζει το πολιτικό κόστος για τις κυβερνήσεις που παίρνουν αντιλαϊκές αποφάσεις», παρατηρεί ο Τζόχαν Χάρι στην εφηµερίδα «Ιντιπέντεντ». «Κι όσο είναι αυτή πιο ζωηρή τόσο ανεβαίνει αυτό το κόστος».

Η κοινωνική ανθρωπολόγος Μάργκαρετ Μιντ έλεγε: «Ποτέ µην αµφιβάλλεις πως ακόµη και µια χούφτα άνθρωποι µπορούν να αλλάξουν τον κόσµο. Μονάχα έτσι έχει αλλάξει µέχρι τώρα».