Το ντοκιμαντέρ πού άγγιξε τις καρδιές ολων μας...

του Άρη Χατζηστεφάνου

Πίστευα ότι το συγκεκριμένο κείμενο θα γραφόταν ύστερα από μερικούς μήνες, όταν το Debtocracy θα είχε φτάσει μερικούς χιλιάδες θεατές και θα είχε κλείσει τον πρώτο κύκλο της ζωής του. Καθώς όμως το ντοκιμαντέρ άγγιξε από τις πρώτες ημέρες το μισό εκατομμύριο views, όλα έπρεπε να γίνουν ταχύτερα.
Μέσα σε λίγα 24ωρα το Debtocracy ενηλικιώθηκε και εγκατέλειψε το πατρικό του. Βρήκε το δικό του δρόμο σε εκατοντάδες χιλιάδες υπολογιστές σε όλη τη χώρα, «κάηκε» σε DVD και άρχισε ήδη να προβάλλεται σε εκδηλώσεις. Διασπάστηκε (ένεκα και των αριστερών καταβολών του) σε τρεις εκδόσεις torrent και έφθασε εκεί που ήθελαν να το καμαρώσουν και οι δημιουργοί του – σε ένα χώρο ελεύθερης διακίνησης πληροφοριών και πνευματικής δημιουργίας. Σύντομα μάλιστα θα κυκλοφορεί και στη μεγάλη οθόνη, καθώς αρκετές κινηματογραφικές αίθουσες του ζήτησαν να τις επισκεφθεί, ενώ θα μιλάει και τουλάχιστον τρεις ξένες γλώσσες.

Και οι γονείς του όμως δεν έκατσαν να σκάσουν για την αποχώρηση του μονάκριβου τέκνου τους –το αποχαιρέτησαν με ένα FAQ: Από σήμερα, όπως είχαμε υποσχεθεί, αρχίζουμε την ανάρτηση συμπληρωματικού υλικού στη διεύθυνση www.xreokratia.gr για όσους θέλουν να εμβαθύνουν σε θέματα που αφορούν το δημόσιο χρέος και την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Τα στοιχεία, οι αναλύσεις και οι υπόλοιπες συνεντεύξεις, που όπως είναι φυσικό δεν χωρούσαν σε ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας μιας ώρας και μερικών λεπτών, θα παρουσιάζονται στο site του Debtocracy με την ελπίδα αυτό να αποτελέσει κόμβο ενημέρωσης, και ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. 

Το να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για την οικονομική και ηθική στήριξη που μας προσφέρατε, μαζί με τα χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης, είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.

Είχαμε διευκρινίσει ότι πρόκειται για ένα δημιούργημα με σαφή πολιτική τοποθέτηση που αρνείται το μύθο της λεγόμενης «αντικειμενικής» δημοσιογραφίας. Τονίσαμε ότι η «άλλη άποψη» παρουσιάζεται καθημερινά από στρατιές αναλυτών στα κυρίαρχα Μέσα Ενημέρωσης και ότι δεν θεωρούμε πως έπρεπε να της προσφέρουμε δικό μας χρόνο. Ως εκ τούτου, θεωρούσαμε ότι το Debtocracy όχι μόνο δεν έπρεπε να αρέσει σε όλους αλλά ήταν υποχρέωσή μας να μην αρέσει σε ορισμένους – διαφορετικά θα το πνίγαμε στην κούνια του.

Φυσικά, η κριτική που ασκήθηκε είναι περισσότερο από καλοδεχούμενη. Μιλώντας για «κριτική» δεν αναφέρομαι βέβαια στους ελάχιστους «επαγγελματίες» που έστελναν εκατοντάδες tweets στηρίζοντας κομματικούς μηχανισμούς και υπηρεσίες – αυτοί άλλωστε δεν κατάφεραν να επηρεάσουν την υγιέστατη συζήτηση που ακολούθησε. Αναφέρομαι στους νεοφιλελεύθερους απογόνους της σχολής του Σικάγο που αμφισβήτησαν, ως όφειλαν, τον πολιτικό του προσανατολισμό. Αναφέρομαι σε όσους ενοχλήθηκαν από την κριτική ματιά με την οποία αποδίδει ευθύνες στη λειτουργία της ευρωζώνης. Αναφέρομαι και σε αυτούς που δεν αμφισβήτησαν την ουσία των επιχειρημάτων του, αλλά θεώρησαν ότι δεν φτάνει αρκετά βαθιά στην ανάλυση του τρόπου λειτουργίας του οικονομικού συστήματος.  

Προφανώς δεν με ενοχλούν ούτε οι προσωπικές επιθέσεις ούτε οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί εναντίον μου. Άλλωστε το «ρητορικό γιαούρτωμα», γνωστό και ως μπινελίκωμα, είναι χαρακτηριστικό ενός γνήσιου αντικομφορμισμού τον οποίο σέβομαι. Και αυτό παρά το γεγονός ότι - σε αντίθεση με το αληθινό γιαούρτωμα -  συνήθως δεν παραπέμπει σε πολιτικό ακτιβισμό αλλά σε ένδεια επιχειρημάτων.

Υπάρχει όμως κάτι που κανένας από τους συντελεστές του Debtocracy δεν ανέχεται. Όλους αυτούς που αποκαλούν τους θεατές του ντοκιμαντέρ «λαουτζίκο». Όσους χαρακτηρίζουν «αφελείς» τους πολίτες που αρνήθηκαν έστω και για ένα βράδυ να παρακολουθήσουν τους εκατομμυριούχους τηλεπαρουσιαστές των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων να μιλούν για τον «μοναδικό δρόμο» που είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει η κυβέρνηση.

Αν μάθαμε κάτι απ’ το Debtocracy είναι ότι οι μέρες της μηντιακής μας «αυθεντίας» είναι μετρημένες.