Μιά συγκινητική εκδήλωση...

 Η παρουσίαση της εκδήλωσης απο το πρόεδρο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Δημ. Σχ. Μαντουδίου Νίκο Σκουμπρή

Φέτος τούτο το Σχολείο συμπληρώνει 80 χρόνια λειτουργίας. 
80 χρόνια εκπαίδευσης και προσφοράς στο Μαντούδι.

Ένα σχολείο που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έβγαλε καλούς μαθητές, πολλούς επιστήμονες, κυρίως όμως καλούς ανθρώπους. Χιλιάδες παιδιά πέρασαν από τις τάξεις του.

4 γενιές Μαντουδιανών μάθαμε τα πρώτα μας γράμματα εδώ.

Αλήθεια, πόσα θα μπορούσε να διηγηθεί αυτό το Σχολείο αν μπορούσε να μιλήσει; 

1932 : Εγκαίνια του Σχολείου ; προσδοκία. Μετά Πόλεμος. Κατοχή, ιταλική επίταξη, Απελευθέρωση. Και μετά Εμφύλιος. Πόνος. Και ύστερα ηρεμία, μαζί με φτώχια. Αργότερα ο λευκόλιθος και οικονομική ανάσα. Και μετά δικτατορία και ύστερα μεταπολίτευση. Αγώνες και απεργίες. Κατακτήσεις, απογοητεύσεις, Ευημερία και μετά συντρίμμια. Αλλά πάντα προσπάθεια για επιβίωση. Και όλα αυτά μέσα από τα μάτια χιλιάδων μαθητών. Να κουβαλούν στο σχολείο τους τον αγώνα του σπιτιού τους, αλλά και τα δικά τους όνειρα για ένα καλύτερο.

Η ιστορία είναι σαν ένα πάζλ. Χιλιάδες κομμάτια, ξένα μεταξύ τους όταν ενωθούν σχηματίζουν την κρυμμένη εικόνα. Σαν τις προσωπικές μνήμες, πού όταν ενωθούν δημιουργούν την ξεχασμένη ιστορία.

Σαν τις φωτογραφίες. Κάθε μία διηγείται μια προσωπική μνήμη. Κρυμμένες στα συρτάρια μας ασφυκτιούν. Βγαίνοντας όμως στο φώς, όλες μαζί διηγούνται ιστορίες.

Την ιστορία του Σχολείου και την ιστορία του Μαντουδίου.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Σήμερα τιμάμε τα 80 χρόνια λειτουργίας αυτού του Σχολείου. Αν σε αυτή ιστορία, πρωταγωνιστές ήταν οι μαθητές, συμπρωταγωνιστές ήταν οι Δάσκαλοι.

Μνημονεύοντας τη ρήση του Μεγάλου Αλεξάνδρου,

«Στους Γονείς μας οφείλουμε το ΖΗΝ και στους Δασκάλους μας το ΕΥ ΖΗΝ»

ο Σύλλογός μας

Τιμά τους Διευθυντές αυτού του Σχολείου και στο πρόσωπό τους όλους τους εκπαιδευτικούς, που αγάπησαν το λειτούργημά τους έγιναν δάσκαλοι με το Δ κεφαλαίο για να μας μάθουν γράμματα, σμιλεύοντας ψυχές και ανθρώπους. Τιμά τους ανθρώπους που συνέβαλαν στην εκπαίδευση αυτής της κοινωνίας.

Η αφετηρία μας ξεκινά από εκεί που φτάνουν οι μνήμες αυτής της κοινωνίας, στις αρχές τις 10ετίας του 1950.

1.  ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Θα ξεκινήσουμε μνημονεύοντας έναν διευθυντή, που δεν υπάρχει πια, αλλά η παρουσία του ταυτίστηκε με την πορεία του Σχολείου και την εκπαίδευση εκείνης της περιόδου, ιδιαίτερα των 10ετιών 1950-1960.

Αναφερόμαστε στον αείμνηστο Δημήτριο Αναστασίου, ο οποίος διετέλεσε Δάσκαλος και Διευθυντής στο Δημοτικό Σχολείο Μαντουδίου από το 1950 μέχρι και το 1980. Ένας διευθυντής αυστηρός σαν την εποχή που έζησε. Μια εποχή με διαφορετικές από σήμερα αντιλήψεις και αρχές. Συνεπής όμως στις υποχρεώσεις του και στο καθήκον του. Υπηρέτησε με αφοσίωση το λειτούργημα του Δασκάλου.

Ο Σύλλογός μας επικοινώνησε με την οικογένειά του. Η κα Αθανασία συγκινημένη μας ευχαρίστησε αλλά τα προβλήματα υγείας δεν της επιτρέπουν να παραστεί. Το ίδιο και έκτακτες υποχρεώσεις των παιδιών του.

Τιμώντας τη μνήμη του, θα παραδώσουμε την τιμητική πλακέτα στην οικογένειά Αναστασίου, μέσω της Ελεάνας Ζαργάνη, μέλος  του Συλλόγου μας και Πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Μαντουδίου, εκπροσωπώντας έτσι όλες τις γενιές των Μαντουδιανών, που υπήρξαμε μαθητές του.

2. ΤΣΙΒΙΚΑΣ

Ζωντανός εκπρόσωπος εκείνης της περιόδου1950 - 1960 είναι ο αειθαλής νέος των 88 χρόνων Δάσκαλος Ιωάννης Τσιβίκας.

Ο κ. Τσιβίκας υπήρξε δάσκαλος στο Δημοτικό Σχολείο Μαντουδίου από το 1955 έως το 1962 και διευθυντής την περίοδο 1960-1962.

Οι αναμνήσεις των μαθητών του μιλούν για έναν μειλίχιο και ευγενικό άνθρωπο, καλό δάσκαλο που αγάπησε το Σχολείο, τους μαθητές του και το Μαντούδι.

Ο κ. Τσιβίκας σήμερα ζει στη Χαλκίδα μαζί με τα παιδιά του.

Όπως αντιλαμβάνεστε ο Δάσκαλος δεν μπόρεσε να είναι παρών στην εκδήλωσή μας. Τον εκπροσωπεί όμως ο εγγονός του και συνονόματός του Ιωάννης Τσιβίκας.

Την αναμνηστική πλακέτα θα παραδώσει ο Αντιδήμαρχος κ. Καντζούρας, μαθητής του κ Τσιβίκα.

3. ΠΟΠΗ ΛΥΜΠΕΡΗ

1981, Χρονιά αλλαγών, Περίοδος προσδοκίας, ενθουσιασμού και ριζοσπαστισμού.

Το Δημοτικό Σχολείο αλλάζει Διεύθυνση και αναλαμβάνει μια νέα δυναμική δασκάλα, η πρώτη γυναίκα διευθύντρια στο Δημοτικό Σχολείο Μαντουδίου.

Είναι η  κ. Πηνελόπη Λυμπέρη. Πρόσωπο με έντονη παρουσία στα πολιτιστικά, κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα του Μαντουδίου. Μια δυναμική προσωπικότητα που αναλαμβάνει να αλλάξει το προφίλ του Σχολείου.

Το Μαντούδι ζει, τότε, περιόδους ανάτασης, ανάπτυξης και ευημερίας. Στο σχολείο φοιτούν περισσότεροι από 350 μαθητές. Το Σχολείο πλέον είναι μικρό για να τους στεγάσει όλους  και αρκετά παλαιό για να ικανοποιήσει τις ανάγκες που αυξάνονται. Σε εκείνη την περίοδο αρχίζει να δημιουργείται ο προβληματισμός για την ανάγκη ενός νέου δημοτικού Σχολείου στο Μαντούδι.

Η κ. Πόπη Λυμπέρη, υπήρξε Δασκάλα μου. Αυστηρή θα έλεγα. Με γοήτευε όμως το προοδευτικό που εξέπεμπε. Μια προοδευτικότητα που επηρέασε την αντίληψή μου για τον τρόπο που βλέπω την κοινωνία και αντιλαμβάνομαι την πολιτική σκέψη.

Με αυτή την ιδιότητα, του μαθητή της κας Πηνελόπης Λυμπέρη, θα την καλέσω για να της απονείμουμε την τιμητική πλακέτα τιμώντας τη διαδρομή της ως διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου την περίοδο 1981 - 1986.

4. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΣΙΝΑΚΗΣ

1984 : το Μαντούδι βρίσκεται στην καλύτερη, ίσως, κοινωνική και οικονομική του ευημερία.

Το Σχολείο ασφυκτιά από μαθητικό πληθυσμό. Οι μαθητές ξεπερνούν τους 350.

Νοικιάζονται αίθουσες περιμετρικά για να στεγαστούν οι μαθητές.

Τότε αποφασίζεται η οργανική διαίρεση του Σχολείου. Το Μαντούδι αποκτά 1^ο και 2^ο Δημοτικό Σχολείο που στεγάζονται στο ίδιο κτίριο.

Η κα Λυμπέρη παραμένει Διευθύντρια στο 1^ο Δημοτικό και τη διεύθυνση του 2^ου Δημοτικού Σχολείου αναλαμβάνει ο κ. Γιώργος Μποσινάκης.

Ένας ευγενής άνθρωπος, με έμφυτη ηρεμία. Συγκροτημένος Δάσκαλος. Συνεπής στις υποχρεώσεις του, με υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντι στο λειτούργημά του. Αγαπητός από τους μαθητές του και από τους συναδέλφους του.

Διετέλεσε διευθυντής από το 1984 μέχρι το 1988.

Τη απονομή της τιμητικής πλακέτας θα κάνει το μέλος  του Συλλόγου μας κ. Φούλα Βλαχογιάννη.

ΠΟΠΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - ΔΕΛΗΒΕΡΗ

1986

Η κα Πόπη Λυμπέρη παραδίδει τη θέση της στην κ. Καλλιόπη Παπακωνσταντίνου, ή Πόπη Δελιβέρη, όπως ήταν περισσότερο γνωστή.

Η κ. Παπακωνσταντίνου, διετέλεσε διευθύντρια τις περιόδους 1986-1987 και 1989 – 199.1 Τότε έκλεισαν τα εργοστάσια λευκολίθου και έφυγε με την οικογένειά της στην Αθήνα, όπως εκατοντάδες άλλοι συμπολίτες μας.

Η κ. Παπωνσταντίνου είναι σήμερα εκπαιδευτικός στο Μαράσλειο Δημοτικό Σχολείο, με το οποίο συμπίπτουν οι εκδηλώσεις μας και για το λόγο αυτό δεν είναι σήμερα μαζί μας. Στέλνει όμως τις ευχαριστίες της καθώς και τις αναμνήσεις της από εκείνη την «δημιουργική εποχή» όπως τη χαρακτηρίζει.

Η κ. Παπακωνσταντίνου θυμήθηκε ότι εκείνη την περίοδο το Δημοτικό Σχολείο είχε αναπτύξει πλούσια δραστηριότητα, και αντάλλασε πολιτιστικές δραστηριότητες (εκθέσεις, χορό, θέατρο) με τα γειτονικά σχολεία. Τα παιδιά είχαν ιδρύσει μαθητικό συνεταιρισμό που διαχειριζόταν το κυλικείο, από τα έσοδα του οποίου δημιουργήθηκε σχολική βιβλιοθήκη. Στο Σχολείο τις Κυριακές γίνονταν συναντήσεις και μαθήματα δραστηριοτήτων σε ενηλίκους. Οι γονείς χρησιμοποιούσαν το σχολείο ως σημείο αναφοράς και εθελοντικής εργασίας, για τα πολιτιστικά δρώμενα. Εκεί οι γυναίκες έραβαν τις στολές των μαθητών για να συμμετάσχουν τα παιδιά στις πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΙΑΝΝΗΣ

1987

Η κ. Παπακωνσταντίνου ανταλλάσει διαδοχικά τη θέση του Διευθυντή με τον κ. Γιάννη Αθανασίου ο οποίος διατελεί διευθυντής του 1^ου Δημοτικού Σχολείου τις περιόδους 1987-1988 και 1991 έως το 2000. Συνολικά 10 χρόνια.

Το Σχολείο ακολουθεί το δρόμο της ενεργής συμμετοχής στα πολιτιστικά δρώμενα του Μαντουδίου.

Ο Διευθυντής κ. Αθανασίου πρωταγωνιστεί σε αυτά. Αποτελεί ενεργό μέρος της κοινωνίας του Μαντουδίου, με σκληρή δουλειά και μεγάλη προσφορά στον πολιτισμό.

Την επίδοση της τιμητικής πλακέτας στον κ. Αθανασίου θα κάνει η κ. Μορφούλα Βλαχοπαναγιώτη.

1988

Ο κ. Παναγιώτης Γλωσσιώτης διαδέχεται τον κ. Μποσινάκη στη θέση του Διεθυντή του 2^ου Δημοτικού Σχολείου και σε αυτόν παραδίδει ο κ. Αθανασίου μετά το 2000 όταν τα δύο Σχολεία συγχωνεύονται.

Ο κ. Γλωσσιώτης είναι από τους μακροβιότερους διευθυντές στο Σχολείο μας. Σχεδόν 20 χρόνια. Ένας διευθυντής αγαπητός από τους μαθητές και τους συναδέλφους του.

Από τη διαδρομή του, ιδιαίτερα μετά το 1992 έζησε τις απογοητεύσεις, την καμπή και τη συρρίκνωση αυτού του τόπου. Αναγκαστικά και του Σχολείου. Το Μαντούδι άδειαζε και μαζί του και ο μαθητικός πληθυσμός.

Ο κ. Παναγιώτης είδε και ένιωσε το βουβό πόνο του Μαντουδίου. Στάθηκε με σεβασμό απέναντι στο τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Προσηνής και καλόκαρδος είχε πάντα μια καλή κουβέντα. Σε κάθε γονιό και συγχωριανό. Έναν καλό λόγο συμπάθειας και ενθάρρυνσης.

Κοινωνικός και καταδεκτικός άνθρωπος απέκτησε πολλούς φίλους στο Μαντούδι, εντός και εκτός Σχολείου.

Η απονομή της τιμητικής πλακέτας θα γίνει από το μέλος του Συλλόγου μας Μαρία Τσιβίκα.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΧΤΣΙΟΥ

2009

Η σκυτάλη παραδίδεται στην κ. Ελένη Τσαχτσίου.

Άρωμα γυναίκας ξανά στη Διεύθυνση. Πρώτη χρονιά εκείνη Διευθύντρια και πρώτη φορά εμείς στο Σύλλογο. Θα έλεγα σαστισμένοι και οι δύο.

Λεπτός άνθρωπος και καλή Δασκάλα η κ. Τσαχτσίου. Ορεξάτη και με πολύ καλή διάθεση συνεργασίας. Πραγματικά Άριστη συνεργασία. Και τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν.

Στη χρονιά της θητείας της, έγιναν βασικές παρεμβάσεις συντήρησης του σχολείου: Εσωτερικό βάψιμο, επιδιόρθωση στέγης, αντικατάσταση φωτιστικών, συμμάζεμα του κτιρίου.

Κυρίως όμως μαζί της βάλαμε μια νέα αρχή.

Συμφωνήσαμε μαζί, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς και πολίτες, να φτιάξουμε ένα Σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία, ένα Σχολείο κύτταρο πολιτισμού και δημιουργίας στον τόπο μας.

Κάτι, σαν αυτό που κάνουμε σήμερα.

Καλώ το μέλος του Δ.Σ. Ματούλα  Σταματίου για την απονομή της τιμητικής πλακέτας

ΚΑΙΤΣΏΤΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

2010 : τη σκυτάλη παραλαμβάνει ο σημερινός μας Διευθυντής, Δημήτρης Καϊτσώτης.

Οργανωτικός με διοικητικές ικανότητες και ταυτόχρονα ικανός δάσκαλος που  κερδίζει αμέσως την αγάπη των παιδιών και το σεβασμό των μεγάλων.

Το ανοιχτό σχολείο συμπληρώνεται με το στόχο του οργανωμένου Σχολείου. Το Σχολείο μας είναι ισότιμο με όλα τα υπόλοιπα Σχολεία και πρέπει να λειτουργεί ολοκληρωμένα. Καμιά έλλειψη ειδικότητας εκπαιδευτικού δεν δικαιολογείται. Καμιά χαμένη ώρα.

Στο τέλος της περσυνής χρονιάς ενημερωνόμαστε ότι το καινούργιο Σχολείο χρηματοδοτήθηκε με 1.5 € στο ΕΣΠΑ και θα ολοκληρωθεί μέχρι τέλος του 2011.

Το Σχολείο κινείται πλέον με βάση τα νέα δεδομένα. Το νέο Σχολείο δεν θα είναι απλά το νέο κτίριο. Είναι ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Με νέες δυνατότητες, νέες αντιλήψεις, νέα δυναμική, νέα διάθεση.

Σήμερα Δημήτρη, βλέπουμε μαζί τον κύκλο των 80 χρόνων αυτού του Σχολείου να ολοκληρώνεται. Μένουμε τελευταίοι, καθισμένοι στο τελευταίο θρανίο, για να κλείσουμε την πόρτα αυτού του κτιρίου.

Και εσύ στη συνέχεια αναλαμβάνεις να ανοίξεις και να γράψεις την καινούργια σελίδα. Ένα καινούργιο Σχολείο σε ένα καινούργιο κτίριο.  Δύσκολο έργο.

Αλλά πίστεψέ με, ως γονιός, αισθάνομαι ασφαλής που θα το κάνεις εσύ.

Κυρίες και Κύριοι

Φτάνουμε στο τέλος αυτής της εκδήλωσης.

Σε κανονικές συνθήκες θα ήταν αποκλειστικά ώρα ευχών.

Στις παρούσες όμως συνθήκες, στο γκρίζο αυτής της περιόδου είναι και ώρα συλλογισμού.

Όχι για το πού φτάσαμε ως κοινωνία, αλλά γιατί φτάσαμε εδώ.

Ίσως γιατί μάθαμε γράμματα, πήραμε μόρφωση και πτυχία, αλλά τελικά δεν αποκτήσαμε Παιδεία.

Και αυτό μας οδήγησε στην  κοινωνία των καταναλωτών, και όχι στην κοινωνία των πολιτών.

Μια ευχή θα ήθελα να δώσω στους εκπαιδευτικούς. Να γίνετε Δάσκαλοι, με το Δ κεφαλαίο. Και κάποτε, να νιώσετε τη χαρά, να σας αναγνωρίσουν οι μαθητές σας ότι σε εσάς χρωστούν το «ΕΥ ΖΗΝ».

Σε όλους εμάς, αντί ευχών, θα ήθελα απλά να ακούσουμε τα λόγια του Μεγάλου Κωστή  Παλαμά, να μιλάει για το «περιβόλι» του, δηλαδή για την πατρίδα.

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,

Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,

και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,

και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,

και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος ,φυτευτής , (γίνε) διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,

για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,

μη φοβηθείς το χαλασμό.

Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,

και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,

για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,

κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,

κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα