Για την Αρχαία Κήρινθο...

Είναι ίσως το πιο σημαντικό κομμάτι της τοπικής ιστορίας της περιοχής μας που μπορεί να αποτελέσει την απαρχή μιας "άλλης" ανάπτυξης .Δυστυχώς όμως  από το 1974 όταν ο αρχαιολόγος Σάμψων έκανε τη πρώτη ανασκαφική προσπάθεια
για την ανάδειξη της Αρχ. Κηρίνθου οι εργασίες σταμάτησαν λόγω έλλειψης χρηματοδότησης ,όμως οι προσπάθειες συνεχίστηκαν με συνεχείς παρεμβάσεις και παροτρύνσεις του Πολιτιστικού Συλλόγου Μαντουδίου και πνευματικών ανθρώπων της ευρύτερης περιοχής για την αποκάλυψη της ομηρικής κηρίνθου...

  Μετά το κλείσιμο των εταιρειών το 1992 η τοπική Εφημερίδα Παρέμβαση έκανε αγώνα με συνεχείς προτροπές στη τοπική Αυτοδιοίκηση και την έφορο αρχαιοτήτων Ευβοίας Κα Σακελαράκη με μπροστάρη τον Δημ. Αποστόλου  -Ελύμνιο και τα άλλα παιδιά της Παρέμβασης χωρίς όμως τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Σήμερα δίδεται -έστω και αργά- η τελευταία ευκαιρία στη περιοχή και απ΄οτι φαίνεται υπάρχει και η βούληση από τη τοπική αυτοδιοίκηση να προχωρήσει το όλο εγχείρημα της ανασκαφής και αναστήλωσης της Αρχ. Κηρίνθου

Κάνοντας μια "αυθαίρετη" φιλολογική προσέγγιση θα θέλαμε να επισημάνουμε κάποιες τοποθεσίες για διερεύνηση από τους Αρχαιολόγους , που θεωρούμε σημαντικές και άρρηκτα δεμένες  με την αρχαία Κήρινθο

Η θέση "Κάνθας" (Κάνθος) στο Γερό -βουνό (Ιερό Βουνό) που εκτείνεται η αρχ. Κήρινθος.

Η θέση "Πυθουλάκια" είναι γεμάτη από πιθάρια προχριστιανικών χρόνων όπως φαίνεται από την  ονομασία της . Το πλήθος θραυσμάτων λαξευμένων πετρών και κεραμικών δηλώνουν θέση κατοικιών κλπ.

Επίσης η θέση "Παράμονος" με εμφανή ως σήμερα τα θεμέλια κατοικιών  με ογκόλιθους ίδιους όπως στο"Καστρί".Είναι πολύ σημαντική η ονομασία "ΠΑΡΑΜΟΝΟΣ " αφού αυτό το όνομα αναφέρεται και στην ενεπίγραφη πλάκα από το 380 π.χ. της Αρχ. Κηρίνθου που  βρίσκεται στο Δημαρχείο Κηρέως.

Ακόμα βλέπουμε την διαχρονικότητα αυτού του ονόματος αφού υπάρχει και στο λαξευμένο ογκόλιθο που υπάρχει στη πλατεία Μαντουδιου ως "Επιφημιάρχου ΠΑΡΑΜΟΝΟΥ" και πιθανόν ήταν βάση αγάλματος.
Εκτιμώντας ότι 2.500-3000 κάτοικοι της αρχ. κηρίνθου ήταν αδύνατον να μένουν όλοι  στο Κάστρο
συμπεραίνουμε ότι ζούσαν έξω και δούλευαν στη γη τους και σε περιπτώσεις εχθροπραξιών  πήγαιναν στο κάστρο όπου ήταν οχυρωμένοι με τη μεγαλύτερη ασφάλεια.
Α.Λ.