Δύο νεκρά παιδιά μας... Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε

Απο: Το Γραφείο Τύπου της ΝΕ ΚΚΕ
«Καμιά φορά προσπαθώ να θυμηθώ τις ασχολίες που είχα κατά καιρούς στη ζωή μου. Αλλά μια είναι η αξιοσημείωτη: ότι τα βράδια φρόντιζα πάντα να απαλύνω με καταχθόνια σχέδια τις μαύρες μου στιγμές. Ίσως γι' αυτό, σκέφτομαι, φορούσαν τόσο παράδοξα καπέλα οι μεγάλοι εκπορθητές» Τ.Λειβαδίτης
 Δύο παιδιά νεκρά, φοιτητές 21 και 22 χρονών από αυτοσχέδιο μαγκάλι!
Κι άλλα τρία στην εντατική...

Το 2013! Το 2013 από αυτοσχέδιο μαγκάλι από ένα κομμάτι παλιού θερμοσίφωνα.
Δύο μάνες κάπου στην Ελλάδα ψάχνουν με τρόμο τα αρχικά... Σ.Π και Ν.Π...
 Ήταν τα δικά τους παιδιά; Θεέ μου... να μην είναι.
Κι όμως είναι.
 Είναι τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά όλων μας που τσακίζονται οι ζωές τους, που δολοφονούνται στα γρήγορα ή αργά και λίγο-λίγο κάτω από τα «συνετά» βλέμματά μας..
Ο ένας από την Κρήτη λένε, ο άλλος από την Εύβοια, τι σημασία έχει πια; Δεν είχαν να βάλουν πετρέλαιο κι έτσι ρίσκαραν στη φοβερή παγωνιά του κάμπου. Οι δικοί τους πάλευαν με νύχια και με δόντια για το νοίκι...
Ήταν «δύο άτυχοι νέοι» είπαν στα δελτία... Σε λίγο θα ξεχαστούν, η «ζωή» άλλωστε συνεχίζεται... Για ποιο δικαίωμα στη ζωή μιλάνε, για ποιο δικαίωμα στη μόρφωση, για ποιο δικαίωμα σε οτιδήποτε; Με ποιο δικαίωμα πιάνουν στα βρώμικα στόματά τους έτσι εύκολα «τα παιδιά μας», - «για τα παιδιά μας», έτσι δε λένε; - μόνο και μόνο για να τα σκοτώσουν, μόνο και μόνο για να πάρουν τη συγκατάθεσή μας στο έγκλημα; Καταργήθηκαν όλα τα δικαιώματα, δε μένει τίποτα, δεν το βλέπεις; Μόνο αν είσαι πλούσιος έχεις δικαιώματα. Αλλιώς στα σκουπίδια, περισσεύεις. Σ' αυτό τον υπέροχο κόσμο δε χωράμε όλοι. Μόνο οι εκλεκτοί... άντε και οι πιστοί τους υπηρέτες. Ο καπιταλισμός είναι ρίσκο. Ρισκάρεις τα πάντα, κάθε μέρα. Την ίδια σου τη ζωή για να φας σαπίλα, για να πας σχολείο, για να κυκλοφορήσεις στο δρόμο, για να οδηγήσεις το χαλασμένο σου αυτοκίνητο, για να ζεσταθείς με ένα κομμάτι παλιού θερμοσίφωνα και να πεθάνεις. Τι περιμένεις λοιπόν; Να έρθει η σειρά σου; Η ζωή τελείωσε για δύο παιδιά στη Λάρισα, μ' ένα αυτοσχέδιο μαγκάλι μες στην παγωνιά, κάποιο απόγευμα. Η ζωή τελείωσε... Δεν το άκουσες; Κατάλαβέ το.
Είσαι εκτός σχεδίου. Σε λίγο θα σε γκρεμίσουν, ήδη σου έχουν πάρει δια νόμου την άδεια να υπάρχεις. Ξεκίνα από την αρχή. Χτίσε άλλο όνειρο, για άλλο κόσμο. Γκρέμισέ τους! Δε θα φύγουν από μόνοι τους. Τσάκισε τον κόσμο τους πριν γκρεμιστεί πάνω σου και σε σκοτώσει. Πριν ισοπεδώσουν τα πάντα. Υπάρχει ζωή μετά τον καπιταλισμό! Μόνο μετά τον καπιταλισμό υπάρχει πραγματική ζωή! Βρες άλλο όνειρο λοιπόν και πάρε ανάσα. Χωρίς μαγκάλια, χωρίς κλάματα μες στην παγωνιά, χωρίς μαυρίλα. Μόνο με χαμόγελα και χέρια ενωμένα ανθρώπων που νοιάζονται ο ένας για τον άλλο.
Γειά σας μικρά μου αδέρφια. Γειά σας παιδιά μας. Καλό ταξίδι.
Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.