Αναμεσα στο πρωινο ενός τίποτα και ενός βαζου μαρμελαδαςΖωγραφισαμε με δεκαδες χρωματα, το γκριζο
Παιζοντας
Μια κλειδωνοντας, μια ξεκλειδωνοντας την πορτα της καρδιας μας
Γυρναμε γυρω γυρω από τον εαυτο μας, τρωμε κουακερ πινουμε γαλα λαιτ, γυμναζοντας τους μαραζωμένους μυς μας
Σε ποσες ζωες πονταρει η Coka και η Pepsi, ποιος νοιαζεται..
Υιοθετησαμε βουτυρωμενο ποπ κορν, απολαμβανοντας σκουπιδια
Καταβροχθισαμε γκουντις, αντι για ζεστο ψωμι πανω στο τραπεζι
Καδραραμε τους σπορους μας τους ποτισμενους με αληθεια βολεμενων
Χαμογελο για το χαμογελο
Μ ένα μισο που αναζητουσε τ άλλο του μισο, στοχευοντας με οπλο
Αστυνομευση, κουκουλοφοροι για το τελειο εγκλημα στο παζαρι των ληστων, ποιος θα βαλει το τυρι στη φακα, ενώ μια γατα χαμογελα ειρωνικα, παιρνοντας θεση, ετοιμη να ορμηξει
Το πειραμα ΠΕΤΥΧΕ!
Η πρωτεινη μουγκριζει παραπονεμενα στο στομαχι των αχορταγων
Το κοκκινο κραγιον οργαζει με κραυγη μαιμουδενια
Η πινακιδα των αναπηρων στο διαφανο αιωρειται
Αοματοι λες και γιναν ξαφνικα, κανεις δεν βλεπει
Κατουρα από εμφιαλωμενα μπουκαλια λυτρωνονται στο αδειασμα τους, στις δημοσιες τουαλετες των περαστικων
Το συννεφο εφερε βροχη, στο λακκο που σκαλισαμε οι ιδιοι
Μεσα από γυαλι ερωτευθηκαμε τη φυση μας
Μισογεματο, ή μισοαδειο το ποτηρι; Ποτες δεν ξεχωρισαμε
Καταναλωθηκαμε σε «πρεζες» που μας σερβιρανε.
Γεμισαμε για στολισμα δυσωσμα αυτοκολλητα παντου: ΠΡΟΣΟΧΗ …ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ, ΕΣΑΣ KAI TOYΣ ΓΥΡΩ ΣΑΣ, πατρις θρησκεια, στρατιωτακια ακουνητα, money money, αγελαστες πολιτειες, φτυνοντας τον ορκο του Ιπποκρατη, αγνοωντας τη λεξη Δ Α Σ Κ Α Λ Ο Σ, πλασαροντας το παρε δωσε του ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ.
Μα δεν θελουμε τις ψυχες των παιδιων να σκοτωσουμε
Να τις δολοφονησουμε θελουμε
Όχι όχι δεν θα τοιχοκολλησουμε τα εργα τους, τις μπουρδες τους
Εργα μεγαλων καλλιτεχνων για στολισμα σχολειου
Αυτό μετρα
Google δωσε μου το δευτε λαβετε φως και κλεισε τις κουρτινες
Ο ηλιος εξω, με στραβωνει
Κι όταν ένα παιδι ονειρευεται τη μερα, τη νυχτα δεν κοιμαται, ψαχνει τ αστρα που εχει ακουσει στα παραμυθια της ανυπαρκτης γιαγιας του..
Κι ετσι περνουν οι ωρες, οι μερες
Που και που να τραγουδαμε
ΔΕΝ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ ΦΤΑΙΕΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ
Και η καρδια, θαλασσα , κυμματα, βαμμενα στα χρωματα του πονου, της λυπης, της χαρας, της φωτιας, του αγριου ερωτα της φυσης που φαντασιονομαστε, της φιλιας, της αντιπαραθεσης, της τρυφεροτητας, του βαθειου φιλιου που δεν αγγιξες ποτε, μονο ειδες στο σινεμα ο παραδεισος, του ολοι μαζι, του ΔΡΟΜΟΥ, του μοναχολυκου, του…του …του….
Μεχρι να σταματησει να χτυπα..
Και τελικα να πεις
Γενηθηκαμε για να πεθανουμε, χωρις να ζησουμε,
παρα Σ Τ Ι Γ Μ Ε Σ…..
Ανασαινοντας την ελπιδα
Που πεθαινει παντα τελευταια!
Το κλαμμα ενος μωρου , θα δειξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια οσο το δυνατόν φιλτράρονται ως προς το ύφος και το ήθος τους.
Kάθε υβριστικό ,προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται .
Εγκρίνονται μόνο τα μηνύματα στα οποία εκφράζονται υγιείς απόψεις.
Ο κάθε σχολιαστής υπογράφει ηλεκτρονικά το σχόλιο του και είναι υπεύθυνος έναντι των νόμων.
Το ΜΑΝΤΟΥΔΙ NEWS δεν ενστερνίζεται και δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα γράφουν οι αναγνώστες στα σχόλια τους.