θα ζήσουμε είπαμε...

Απο:νο40

κάθομαι κάτω από τον ίσκιο ενός τραγουδιού.ούτε εκεί δεν μπορώ να καλυφθώ πλήρως απ΄την πραγματικότητα.αχτίδες μνήμης και συνείδησης νιώθω να αγγίζουν απαλά το τριχωτό των σκέψεών μου.σκέψεις...τρίχες,που θα έλεγες και συ.ίσως για αυτό το κουρείο του μ. στο κοντόπευκο να μου αρέσει τόσο σα χώρος.το ψαλίδι μολύβι,σουβενίρ της λ. από το μουσείο του βαν γκογκ στο άμστερνταμ,οι τρίχες λέξεις,το κεφάλι χαρτί και ο μπαρμπέρης ποιητής,που ακολουθεί μια διαδικασία για να ολοκληρώσει το "γραπτό" του αντίστροφη από αυτή της κοινής συγγραφής.διαλέγει ποιες λέξεις-τρίχες,που είναι ήδη γραμμένες στο κεφάλι-χαρτί θα φύγουν,κόβοντας ή τριμάρωντάς τες με το ψαλίδι-μολύβι του,μέχρι να δει,το πολλές φορές κατά παραγγελία,έργο του να ολοκληρώνεται.μια μοϊκάνα ένα τετράστιχο,μια κοντή χωρίστρα νουβέλα,ένα καρέ μυθιστόρημα ολόκληρο.ή η ιστορία του παππού που σκάει κάθε βδομάδα για να ξυρίσει το κεφάλι του μα το μούσι απείραχτο είκοσι χρόνια,από τη μέρα που έχασε το γιο του.από αυτές τις ιστορίες που μ'αρέσουν εμένα και μοιράστηκε μαζί μου ο μ.ταυτίζομαι με τους ανθρώπους που κουβαλούν φορτία θλίψης και απώλειας.μη ρωτάς γιατί,δε ξέρω να σου πω.τέτοια τερτίπια που λες με τις τρίχες και τις σκέψεις μου.και μη μου λες πως τα τραγούδια δεν κάνουν ίσκιο,αν δεν κάνουν ίσκιο τότε ούτε λιακάδα,ούτε ζεστασιά μπορούν να γεμίσουν το μυαλό μας.για μουσική μιλάμε,τη μισή ζωή μας σχεδόν.πάρε με αγκαλιά και κλείσε τα μάτια να φύγουμε χωρίς να κουνηθούμε ρούπι.θα ζήσουμε είπαμε...