Σου ξαναδίνω το είναι μου τώρα θωρακισμένε καιρέ με μια σκληρή παγερή τρυφεράδα σε πλησιάζω ,μωρέ μ' αυταπάτες πια δεν έχω... Ν.Ασιμος

 Από παντελόνι καμπάνα

Αύριο ξημερώνει μια μέρα που δεν θα την χαρακτήριζα σαν μια μεγάλη μέρα, αλλά σαν μια μέρα γιορτής. Αυτές οι μέρες, οι γιορτινές, ανήκουν στο λαό και στην ιστορία του. Ανήκουν σε μας. Σε όλους εμάς. Και στον καθένα ξεχωριστά. Είναι όμως κοινές, γιατί έτσι πρέπει να είναι.


Σ' έναν μεγάλο κυκλικό χορό να ενώσουμε τα χέρια μας. Η μέρα γιορτής είναι μέρα ομόνοιας. Είναι μέρα αγάπης, με την πανανθρώπινη έννοια.
Κι ο λόγος είναι ό,τι οι μέρες αυτές, οι γιορτινές, αν και επαναλαμβανόμενες, κομίζουν πάντα κάτι νέο και κοινό για όλους μας. Ή αν θέλετε, επαναφέρουν απ' τα μύχια της ψυχής μας τον ασίγαστο πόθο.

Να είσαι ο εαυτός σου. Να είσαι ένα ζώο κοινωνικό. Να είσαι άνθρωπος. Να συμμετέχεις σε ένα γίγνεσθαι. Να προχωράς. Σε μια διαρκή εξέλιξη. Ένα συναίσθημα διαφορετικό της καθημερινότητας. Μια άλλη ματιά μέσα από ένα βουρκωμένο βλέμμα.

Γι' αυτό, δεν θα μιλήσω για ελπίδες, για χιλιοειπωμένα λόγια κούφια και άλλα τετριμμένα. Που μπορεί να έχουν αντίκρισμα στις μέρες μας, μα είναι τόσο επίπλαστα όταν επαναλαμβάνονται με την συχνότητα της παλινδρομικής κίνησης του ρολογοεκκρεμούς. Που κινδυνεύουν να μείνουν λόγια, και πάλι, αν δεν γιορτάσουμε αυτή τη μέρα όπως της αξίζει.

Αν δεν της δώσουμε το πραγματικό της νόημα. Αν δεν γίνουμε ένα μαζί της. Αν δεν γίνει η μέρα μας. Η δική μας μέρα. Όλων μας. Αν δεν γίνει η γιορτή μας.

Θα μιλήσω, για την αγωνία. Για το συναίσθημα που σε κρατάει σε εγρήγορση εν αναμονή του επερχόμενου. Που μέσα απ' τον προβληματισμό ξεπηδάει μια κραυγή. Μια κραυγή ανησυχίας και φόβου. Μήπως οι πράξεις των ανθρώπων αναιρέσουν τη γιορτή και την καταστήσουν ανεκπλήρωτο όνειρο.

Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται, και επαναλαμβάνεται, και ......