Η «αποκήρυξη» δικαιωμάτων και η περίπτωση του Κ. Γουρνά

info-war.grΈρευνα / Συνέντευξη: Χρήστος Αβραμίδης
Την «αποκήρυξη» ζητούν από τον Κώστα Γουρνά οι Αρχές προκειμένου να μπορέσει να πάρει άδεια δύο ημερών για να δει τα παιδιά του, σε μία κίνηση που θυμίζει έντονα μετεμφυλιακό κράτος.
Και αυτά παρότι από το νομοθετικό πλαίσιο ορίζεται ρητά ότι: «Το είδος του εγκλήματος, η βαρύτητά του, ιδιαίτερα στοιχεία του, το μέγεθος της ποινής, η παραδοχή της πράξης και η μετάνοια του κρατουμένου, δεν μπορούν να λαμβάνονται υπόψη για τη διαπίστωση της συνδρομής των προϋποθέσεων χορήγησης της άδειας». [1] Ο Χρήστος Αβραμίδης σε μια μεγάλη έρευνα για το info-war.gr παρουσιάζει το ιστορικό της υπόθεσης και συνομιλεί με τον Κ.Γουρνά.


Ιστορικό
Ο Κ. Γουρνάς φυλακίστηκε τον Μαίο του 2010 και ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την οργάνωση «Επαναστατικός Αγώνας». Αποφυλακίστηκε το 2011 μετά την παρέλευση του δεκαοχταμήνου. Καταδικάστηκε τον Απρίλη του 2013 και μπήκε ξανά στην φυλακή, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα. Τον Οκτώβρη του 2016 έκανε αίτηση για άδεια, η οποία τελικά απορρίφθηκε, κάτι που αναμένεται να γίνει και με την αίτηση που κατέθεσε τον Μάρτιο. Συγκεκριμένα, παρότι -όπως και τον Οκτώβρη- πλειοψηφικά (2-1) εγκρίνεται η χορήγηση άδειας, η ψήφος της εισαγγελέως που ψήφισε ενάντια, στέλνει την αίτηση στο Εφετείο του Πειραιά, όπου αναμένεται να απορριφθεί όπως και η προηγούμενη.



Στο κείμενο που ακολουθεί μπορείτε να βρείτε τα κριτήρια της χορήγησης άδειας, την εκμετάλλευση της οικογένειας, επιστημονικές αναφορές που τεκμηριώνουν την επιτυχία του θεσμού της άδειας, καθώς και τη σχέση που έχει το μνημόνιο με την περιστολή του συγκεκριμένου δικαιώματος. Φέρνουμε στο φως αδημοσίευτο βούλευμα, αλλά και το έγγραφο των εισαγγελικών αρχών που ζητούν την περιβόητη αποκήρυξη.

Τέλος, επισυνάπτεται το ηχητικό με ολόκληρη η συζήτηση που είχαμε με τον Κώστα Γουρνά. Μιλάει για την αποκήρυξη, τον ρόλο των παιδιών στη ζωή του, τα βασανιστήρια από την ασφάλεια, την υποτέλεια της ελληνικής αστικής τάξης και τις πιέσεις που ασκούνται για να μην λάβει τις άδειες. Επίσης αναφέρεται στο νέο του βιβλίο και συζητάει για τη σχέση του ένοπλου με την οικογένεια και τη μοναξιά στη φυλακή.

Δικαιούται άδεια ο Κ. Γουρνάς;

Με βάση τον νόμο, τα κριτήρια που λαμβάνονται υπόψιν για την χορήγηση της άδειας είναι:
α) η προσωπικότητα του καταδίκου και η εν γένει συμπεριφορά του μετά την τέλεση της πράξης, κατά τη διάρκεια της κράτησής του,
β) η ατομική και κοινωνική κατάσταση του ίδιου και της οικογένειάς του, καθώς και οι τυχόν οικογενειακές του υποχρεώσεις,
γ) η ωφέλεια, την οποία μπορεί να έχει για την προσωπικότητα του καταδίκου και τη μελλοντική του εξέλιξη η λήψη μέτρων για τη σταδιακή επάνοδό του σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, αποτελούν αυτοτελείς ενδείξεις ότι «ο ίδιος δεν θα τελέσει κατά τη διάρκεια της άδειας κανένα αδίκημα», ενώ, ο κρατούμενος μπορεί να κάνει αίτηση μετά τη συμπλήρωση 5 ετών στην φυλακή.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι αρμόδιοι της φυλακής, που έχουν και την πλήρη εικόνα του κάθε κρατούμενου, έκριναν ότι πληρούνται οι όροι χορήγησης της άδειας. Λόγω της εισαγγελέως που μειοψήφησε, το θέμα παραπέμφθηκε στο Εφετείο του Πειραιά, το οποίο εκκρεμεί. Όμως, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, αναμένεται να απορριφθεί. Έτσι, το εισαγγελικό σώμα ακυρώνει ουσιαστικά τον νόμο περί χορήγησης αδειών.

Σημαντική λεπτομέρεια αποτελεί το ότι, ενώ γενικά στο δικαστικό σύστημα οι αποφάσεις λαμβάνονται πλειοψηφικά, η μία ψήφος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι καθοριστική για να στερηθεί ένας κρατούμενος τα δικαιώματά του.

Επικοινωνήσαμε με τον Κ. Γουρνά ο οποίος μας είπε: «Φυσικά, δεν περιμένω ότι θα έχει αντίθετη άποψη με ένα συνάδελφο, σε εισαγωγικά, ένα δικαστικό συμβούλιο».

Πριν από 8 χρόνια, ακόμα και με αυτό το αποτέλεσμα ψηφοφορίας, ο κρατούμενος θα έπαιρνε κανονικά την άδεια, όμως η νομοθετική παρέμβαση Δένδια [2] ήρθε να δώσει στην εισαγγελέα ουσιαστικά δικαιώματα βέτο, όπως θα αναλυθεί παρακάτω.

Με βάση αυτή τη στάση του κρατούμενου, το εισαγγελικό σκεπτικό κάνει επιλεκτική κρίση για το ποια από αυτά που αναφέρει ο κρατούμενος είναι αληθή και ποια όχι. Έτσι, κρίνει ως αληθές το ότι ο κρατούμενος δεν θέλει να αποκηρύξει το πολιτικό του πιστεύω και την δράση του, αλλά ως αναληθές το ότι δεσμεύεται να σεβαστεί το δικαίωμα της άδειας.

Επίσης, τίθεται το ερώτημα, πώς θα μπορούσε κάποιος να πραγματοποιήσει παράνομη ενέργεια ή να διαφύγει στις 2 μέρες της άδειας που διεκδικεί, ενώ δεν το έπραξε στους 17 μήνες που ήταν ελεύθερος (2011-2013);

Μάλιστα, η εισσαγελέας-επόπτης του καταστήματος κράτησης θεωρεί πως, παρόλο που για τα σχεδόν 6 χρόνια που είναι στη φυλακή δεν έχει τιμωρηθεί ποινικά, η καλή του συμπεριφορά είναι «κατ’επίφαση».

Σημαντική παράμετρο αποτελεί το ότι με βάση το νομικό πλαίσιο, το δικαίωμα στην άδεια δεν κρίνεται από το παρελθόν του κρατούμενου, αλλά από τη στάση μέσα στις φυλακές. Έτσι η απόφαση ανατρέπει τη φιλοσοφία ενός δημοκρατικού μέτρου που στόχο έχει την επανένταξη στην κοινωνία. Ένα ακόμα δικαίωμα που δείχνει να παραβιάζεται είναι και η δυνατότητα του κρατούμενου να υποβάλει μέχρι έξι αιτήσεις για άδειες μέσα στην χρονιά. Έτσι, μέσα από την γραφειοκρατία και το δαιδαλώδες σύστημα που εξέτασε τις αιτήσεις του, κατάφερε να υποβάλει μονάχα δύο.

Άδειες, η επιλεκτική κατάργηση του επιτυχημένου μέτρου

Η τακτική άδεια εξόδου από τη φυλακή αποτελεί ίσως τον πιο επιτυχημένο θεσμό άμβλυνσης των δεινών και των στερήσεων που αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του εγκλεισμού, σύμφωνα με το διδακτορικό του Νομικού επιστήμονα, Δημήτρη Κόρου [3]. «Ταυτόχρονα αποτελεί έναν σωφρονιστικό θεσμό που συμβάλει στην διευκόλυνση της επανένταξης του κρατουμένου στην κοινωνία διά της σταδιακής προετοιμασίας της αποφυλάκισής του, επομένως είναι ευνοϊκός τόσο για τον κρατούμενο όσο και για την ευρύτερη κοινωνία (στο βαθμό που η τελευταία αντλεί συμφέρον από την ομαλή επανένταξη του αποφυλακισμένου)». Με βάση το σκεπτικό αυτό, ευνοεί παράπλευρα το σωφρονιστικό κατάστημα καθώς η χορήγησή της (εφόσον δε γίνεται με αυθαίρετα κριτήρια, αλλά δικαιοκρατικά). Τέλος «συμβάλλει στην αποτροπή βίαιων περιστατικών ειδικά δεδομένων των ακραίων συνθηκών υπερπληθυσμού στις ελληνικές φυλακές, οπότε μπορεί ο θεσμός να λειτουργεί ως μέσο προληπτικής εκτόνωσης της (δικαιολογημένης) δυσαρέσκειας των κρατουμένων για το σωφρονιστικό σύστημα, ως οργανωτικός του χρόνου και της διαγωγής του κρατουμένου και ενισχυτικός του ηθικού του παράγοντας, που ευνοεί την ψυχική του κατάσταση για να αντεπεξέλθει στις δύσκολες συνθήκες διαβίωσης που προκαλεί ο εγκλεισμός».

Ο Καθηγητής Σωφρονιστικής-Εγκληματολογίας Σ. Αλεξιάδης γράφει ότι οι περιπτώσεις παραβίασης αδειών (είτε με τη μορφή της μη επιστροφής, είτε της τέλεσης κάποιου εγκλήματος που θα απασχολήσει την κοινή γνώμη), οι οποίες αποτελούν ένα πολύ μικρό ποσοστό των χορηγηθεισών αδειών, προκαλούν την αντίδραση της κοινής γνώμης, μέσω της υπερπροβολής τους από τα Μ.Μ.Ε. Το γεγονός, πάντως, ότι ο θεσμός βρίσκει μεγάλη απήχηση στις ποινικές νομοθεσίες της δύσης δείχνει ότι έχει θετική επίδραση για τον κρατούμενο και το σωφρονιστικό σύστημα» [4]

Επίσης με βάση τον Μπρακουμάτσο «Η άδεια αποτελεί «το παράθυρο της φυλακής που βλέπει στην κοινωνία» [5].

Συνεπώς, θα μπορούσαμε να εξάγουμε το συμπέρασμα που βγάζει και ο νομικός Δημήτρης Κόρος, ότι σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να ενισχυθεί και όχι να αντιμετωπίζεται με επιφυλακτικότητα, λαϊκισμό και με νομοθετικές παρεμβάσεις που μόνο σκοπό έχουν την καθησύχαση της κοινωνίας όταν λαμβάνουν χώρα περιστατικά σοβαρών αξιόποινων πράξεων.

Γιατί όμως περιστέλλεται ένα τόσο προοδευτικό μέτρο;

Όλα ξεκίνησαν με τον νόμο Δένδια, το 2009, όπου προέβλεπε, μεταξύ άλλων, ότι σε περίπτωση διαφωνίας του εισαγγελέα με την απόφαση του πειθαρχικού συμβουλιου, έχει δικαιωμα προσφυγής στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, που λειτουργεί κατ’ουσία ως δικαίωμα αρνησικυρίας (βέτο). Είναι κωμικοτραγική η υπόθεση άλλου κρατούμενου καταδικασμένου για τρομοκρατία, που μέχρι το 2009 είχε λάβει πολλές άδειες και, όπως αναφέρεται στο αδημοσίευτο βούλευμα που φέρνουμε σήμερα στο φως της δημοσιότητας (ΣυμβΠλημΠειρ 786/2009), «κατά τη διάρκεια των οποίων συμμορφώθηκε πλήρως με τους όρους που του είχαν επιβληθεί, ενώ ουδέποτε τιμωρήθηκε με πειθαρχική ποινή».

Σε όλες τις άδειες που είχε λάβει, ο πρόεδρος του συμβουλίου μειοψηφούσε, και έτσι ο κρατούμενος έπαιρνε τις άδειες κατά πλειοψηφία. Όμως, μετά την αλλαγή του νόμου, η ψήφος της εισαγγελικής αρχής απέκτησε μεγαλύτερη βαρύτητα, και έτσι οι αιτήσεις απορρίφθηκαν, αφού όπως σημειώνεται στο βούλευμα «… η πειθήνια προσαρμογή του και η καθημερινή εμφάνισή του στο αστυνομικό τμήμα του τόπου διαμονής εκτιμάται ότι έχει ως κύριο σκοπό την απόλαυση των παρεχόμενων προνομίων, ήτοι τη χορήγηση νέων αδειών, ως αντάλλαγμα της φερόμενης καλής συμπεριφοράς του, εκτός του Καταστήματος Κράτησης, η οποία όμως είναι σκοπούμενη, διαμορφούμενη υπό την απειλή της απορρίψεως μελλοντικών αιτήσεων τακτικών αδειών και τη δημιουργία προς τις αρμόδιες αρχές θετικής απόψεως για το άτομό του, την οποία ευχερώς μπορεί να εκμεταλλευθεί στο μέλλον για την τέλεση νέων αξιόποινων πράξεων αφού συχνή λήψη αδειών (sic) είναι προφανές ότι διευκολύνει τούτο».

Μάλιστα στο συγκεκριμένο έγγραφο αναφέρεται πως «η μέχρι τώρα συμπεριφορά του ήταν υποκριτική και πως η συμμόρφωσή του με τους τιθέμενους όρους είχε ως σκοπό την συνέχιση αυτής της πρακτικής, δηλαδή της χορήγησης αδειών». Γράφει επίσης ότι «οι συχνές αιτήσεις του για τακτική άδεια αποδεικνύουν πως σκοπό έχουν την επανάληψη των αξιόποινων πράξεων για τις οποίες κατηγορείται»

Όλα αυτά αποδείχτηκαν λανθασμένα, κάτι που τεκμηριώνεται και από το ότι κάποια χρόνια αργότερα ο κρατούμενος απελευθερώθηκε και δεν έχει απασχολήσει ποτέ τις αρχές.

«Αποκήρυξη» των δημοκρατικών δικαιωμάτων;

«…πώς έγινε και του δώσατε τόσες άδειες χωρίς ούτε μία, τουλάχιστον, δήλωση αποκήρυξης!…» Η παραπάνω φράση που φέρεται να ανήκει σε δικαστικό λειτουργό όπως μετέφερε ο Κ. Γουρνάς (χωρίς να διαψευστεί), καθώς αυτή μιλούσε για άλλο κρατούμενο. Όπως είδαμε από το νομικό πλαίσιο, επ’ουδενί δεν κρίνεται αναγκαία η μεταμέλεια για τη χορήγηση άδειας.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια πολλές φορές έχουν έρθει στην δημοσιότητα, δηλώσεις πολιτικών και δημοσιογράφων και αποκήρυξη. Μόνο που για πρώτη φορά, μια τέτοια λέξη καταγράφεται στο χαρτί ως δικαιολόγηση κάποιας απόφασης για τη μη χορήγηση αδειών.


Ας δούμε όμως τι μας είπε για τη συγκεκριμένη κίνηση και ο Κ. Γουρνάς: «Με μία λέξη είναι απροκάλυπτο αυτό το πράγμα. Με μια λέξη βέβαια δεν είναι προωθητική απάντηση, στο μέγεθος του ζητήματος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Και λέω αντιμετωπίσουμε, γιατί δήλωση αποκήρυξης του Γουρνά και του Κουφοντίνα, αν αυτό νομιμοποιηθεί, είτε άτυπα, είτε αύριο με έναν νόμο, κατοχυρώνει σαφώς δυσμενέστερους όρους και κατασταλτικούς όρους, και για τις κοινωνικές αντιστάσεις και για ολόκληρη την κοινωνία. Εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ κάποια χρόνια πριν ότι θα μπορούσε να γραφτεί κάτι τέτοιο. Είναι ενδεικτικό των συσχετισμών και είναι μια κίνηση για να παγιώσει τους συσχετισμούς και να τους ενισχύσει προς την απέναντι πλευρά από εμάς. Δεν θα αποκήρυττα σε καμία περίπτωση. Το θεωρώ ό,τι επαχθέστερο. Την προσωποποίηση του κακού. Του ανήθικου που θα μπορούσε να κάνει ένας αγωνιστής. Η αλήθεια είναι ότι η δήλωση αποκήρυξης είναι μία κηλίδα που δεν φεύγει ποτέ. Και αυτό το γνωρίζουν οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, γι’αυτό και το φέρνουν στο προσκήνιο και είναι η έσχατη ιδεολογική ήττα.»

Επίσης, έκανε λόγο και για γενικότερη παραβίαση δικαιωμάτων: «Από το 2009-10 έχουμε μπει σε μια εποχή αυστηρής περιστολής δικαιωμάτων. Έχουν ακουστεί πράγματα και, βέβαια, μετά την εξέγερση του 2008 που ακούστηκαν πράγματα για περιστολή άρθρων του συντάγματος, για στρατιωτικό νόμο κτλ. Όλα αυτά συμβαδίζουν με το δημοσιονομικό και οικονομικό σκέλος του καθεστώτος αυτού του μνημονίου.»

Ενώ συνέχισε λέγοντας: «Λειτουργούν σε ένα παράλληλο σκέλος που είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος θα λέγαμε και είναι η άκρατη καταστολή. Αυτή η καταστολή είναι. όπως θα λέγαν και οι τροϊκανοί, προαπαιτούμενο της εφαρμογής του μνημονίου. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας φανατικός υποστηρικτής του δόγματος της συνέχειας του κράτους, δηλαδή βασικών πυλώνων και δογματων που κράτους. Τα εφαρμόζει απαρέγκλιτα. Ένας από αυτούς τους πυλώνες είναι σε εισαγωγικά το αντιτρομοκρατικό δόγμα. Έκφανση αυτού του δόγματος και του καθεστώτος εξαίρεσης που ουσιαστικά ισχύει για τους πολιτικούς κρατούμενους σήμερα είναι και το ζήτημα της μη χορήγησης αδειών.»

Όταν ρωτήσαμε τον Κ. Γουρνά για το αν πιστεύει ότι υπάρχουν άνωθεν πιέσεις για να μη χορηγηθούν άδειες, μας απάντησε τα εξής: «Σαφώς υπάρχουν μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και παράγοντες εκτός χώρας, οι οποίοι, φυσικά, εχουν παίξει μεγάλο ρόλο στις εξελίξεις, το τελευταίο μισό του περασμένου αιώνα και δώθε. Τώρα συμφέροντα και παράγοντες, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, πάντως ρητά, έχουν εμπλακεί στο θέμα της μη χορήγησης αδειών. Δεν μπορώ να ξεχάσω την πρόσφατη δήλωση βουλευτή της ΝΔ, που πολύ δεικτικά είπε «πείτε ότι θέλετε, ευτυχώς ο Κουφοντίνας δεν πρόκειται να πάρει ποτέ άδεια». Αυτό δεν είναι μια απλή δήλωση. Αυτό ήταν μια ωμή θα έλεγα παρέμβαση.»

Και από την άλλη πλευρά, όμως, χιλιάδες άνθρωποι κινητοποιήθηκαν προκειμένου να στηρίξουν το αίτημα των Κ. Γουρνά και Δ. Κουφοντίνα για τις νόμιμες άδειές τους. Έτσι, εκδηλώσεις και διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, το αστικό κράτος δικαίου δεν έμεινε διόλου αμέτοχο, καθώς απαγόρευσε τη διεξαγωγή εκδήλωσης με θέμα της άδειες στη Νομική, παραβιάζοντας το άσυλο με τις δυνάμεις των ΜΑΤ, ενώ η κρατική ΕΡΤ δεν δίστασε να ζητήσει από την αστυνομία τη δίωξη μελών συλλογικότητας που έκαναν παρέμβαση στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ3 υπέρ των κρατουμένων.

Η πρώην υπουργός Ντόρα Μπακογιάννη, δεν δίστασε να δηλώσει ότι «κανένας νόμος δεν μπορεί να βγάλει τον Κουφοντίνα από τη φυλακή» μετά από παρέμβαση που έλαβε χώρα έξω από το σπίτι της, με αίτημα τη χορήγηση αδειών σε Δ.Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά.

Ενδιαφέρουσα είναι η παρέμβαση του Δ. Σαραφιανού, αντιπροέδρου της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και δικηγόρου, όπου αναφέρει, με αφορμή την απόρριψη του αιτήματος του Δ. Κουφοντίνα, ότι «δίπλα στον παραποινικό κώδικα (άρθρα 187Α, 187§1) και την παραποινική δικονομία, που εισήχθησαν στη χώρα μας για την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», εφαρμόζεται πια και ένας παρασωφρονιστικός κώδικας». Ο ίδιος πρόσθεσε μεταξύ άλλων ότι «Η συντονισμένη αυτή νομοθετική πολιτική σε ΗΠΑ και Ε.Ε. φαίνεται να σχετίζεται με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους την 11/9. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Ο Patriot Act υιοθετήθηκε από τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ μετά την 11/9, πλην όμως επαναλαμβάνει αυτούσιες διατάξεις που περιλαμβάνονταν στο αντίστοιχο σχέδιο νόμου Κλίντον του 1995.»

Επίσης, σύμφωνα με τον κ. Σαραφιανό, «η απόφαση-πλαίσιο 2002/475 της Ε.Ε., που ενσωματώθηκε στην Ελλάδα με το άρθρο 187Α Π.Κ., έχει τις ρίζες της στην από 5 Σεπτεμβρίου 2001 σύσταση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου [2001/2016 (INI)], Η νομοθεσία αυτή γίνεται ακόμα πιο αυστηρή στη συνέχεια (οδηγία 2005/60/ΕΚ-κανονισμός 1781/2006, αντίστοιχα Ν. 3691/2008, Ν. 3932/2011, Α.Π. 2008/919/ΔΕΥ) και καταλαμβάνει ολοένα και περισσότερα «προπαρασκευαστικά» στάδια, απομακρυσμένα από κάθε αρχή τέλεσης ενός αδικήματος.»

Τα παιδιά ως μέσο εκβιασμού

Αναφορικά με το κριτήριο, της κοινωνικής κατάστασης και των οικογενειακών υποχρεώσεων, η απόφαση φαίνεται να μην συνυπολόγισε ούτε πως ο Κ. Γουρνάς είναι πατέρας δύο διδύμων αγοριών, που βρίσκονται σήμερα στην ευαίσθητη ηλικία των οκτώ (8) ετών και έχουν απόλυτη ανάγκη τη φροντίδα και τη φυσική (εκτός από την τηλεφωνική) παρουσία στη ζωή τους και ειδικότερα στο δικό τους περιβάλλον.

Όπως δήλωσε ο κρατούμενος: «Είμαι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων που έχω δυο παιδιά σε μικρή ηλικία, είναι ενημερωμένα για τις διαδικασίες της φυλακής και τις λεπτομέρειες που υπάρχουν, για το πώς χορηγούνται οι άδειες, ή μάλλον για το πώς δεν χορηγούνται οι άδειες», ενώ συνέχισε λέγοντας: «Και φυσικά αναρωτιούνται και οι γιοι μου για το πώς γίνεται η μία ψήφος να γίνεται διπλή. Είναι η περιέργειά τους. Είναι ένα μακρύ διάστημα αυτό το οποίο είμαι φυλακισμένος. Κυρίως για τα παιδιά μου. Για όλους είναι δύσκολο, πόσο μάλλον σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες.»

«Μια πιο συχνή δια ζώσης επικοινωνία των παιδιών με τον πατέρα τους θα συμβάλει στη συναισθηματική τους ενδυνάμωση και στην κοινωνική τους προσαρμογή», έγραψε η δασκάλα των παιδιών, η οποία έχει μαζί τους καθημερινή επαφή και επομένως γνωρίζει τις επιπτώσεις που έχει την ζωή τους ο εγκλεισμός του πατέρα τους.

Ταυτόχρονα, η εισαγγελέας πρωτοδικών κρίνει ότι «το οικογενειακό του περιβάλλον είναι πολύ αμφίβολο αν μπορεί να αποτρέψει αυτόν από την τέλεση νέων εγκλημάτων, όπως άλλωστε δεν μπόρεσε και στο παρελθόν».

Αξιοσημείωτο είναι ότι έχουν περάσει μόλις λίγοι μήνες από την περίπτωση όπου το κράτος απέσπασε τα παιδιά από ένα άλλο μέλος του «Επαναστατικού Αγώνα», την Πώλα Ρούπα και στη συνέχεια βρίσκονταν υπό κράτηση, δίχως να αποδίδονται στους συγγενείς. «Η οικογενειακή κατάσταση γινόταν πάντοτε ένα όχημα εκβιασμού σε συλληφθέντες για ένοπλες οργανώσεις. Και αυτή η περίπτωση είναι μια τέτοια περίπτωση. Να πιέσει τους γονείς του παιδιού σε ένα κλίμα καθαρά ρεβανσιστικό απέναντί τους. Στην δική μου περίπτωση ήταν πολύ εχθρικοί απέναντι στα παιδιά. Προσπάθησαν να μου αποσπάσουν ομολογία, αλλιώς θα μου «σκότωναν τα παιδιά εκεί μπροστά». Δήλωσε ο Κ. Γουρνάς. Και συνέχισε λέγοντας. «Της μητέρας των παιδιών μου της κάνανε έπειτα μια μεθόδευση και την έβαλαν στην υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα και με ένα στοιχείο που ήταν, υποτίθεται, πολύ συνταρακτικό, της βρήκαν DNA, καθαρό υποτίθεται σ’ένα όπλο. Το γνωρίζει ένας αγωνιστής ότι θα χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα και δεν έχουν καμία ηθική. Ξέρουμε ότι το κράτος δεν έχει όρια».

Το «αποκρούστικό» είδωλο μιας «Αστικής Δημοκρατίας»

Πολλοί λένε ότι καθρέφτης ενός πολιτισμού είναι οι φυλακές του. Και γενικότερα το σύστημα δικαιοσύνης. Τί βλέπουμε, λοιπόν, αν κοιτάξουμε μέσα σε αυτόν τον καθρέφτη;

Για τον Κ. Γουρνά αυτή η περιπέτεια ξεκίνησε το 2010 με απειλές για τη ζωή των παιδιών του, ενώ επίσης σύμφωνα με την μαρτυρία του «ο ξυλοδαρμός συνεχιζόταν με γροθιές, γονατιές κ.ά., ενώ ακολούθησε «Κεφαλοκλείδωμα» μέχρι να χάσει τις αισθήσεις του, «έντονη πίεση στη μύτη και όλα αυτά όντας γυμνός».

Επιπλέον, «Εφτά ή οχτώ άτομα, κουκουλοφόροι και μη,» τον ξυλοκοπούσαν, ενώ «ένα δυνατό χτύπημα στο πίσω μέρος του κεφαλιού», είχε ως αποτέλεσμα να χάσει τις αισθήσεις του. Τέλος η καθυστέρηση της ασφάλειας να παρέχει τις πρώτες βοήθειες, παρότι δήλωνε πως έχει αναιμία, συμπληρώνουν το παζλ, μιας ανάκρισης για την οποία σαφώς δεν μπορεί να είναι περήφανη Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία.

Έτσι, δεν είναι λίγοι αυτοί που προβαίνουν σε μια απλή αντιπαραβολή. Με βάση αυτό το σύστημα δικαιοσύνης, ο Τσοχατζόπουλος και ο Παπαγεωργόπουλος είναι ελεύθεροι. Ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα ζει ήσυχα στο σπίτι του. Ενώ λίγο παλιότερα οι δολοφόνοι του Λαμπράκη και του Καλτεζά έμειναν στην φυλακή πολύ λιγότερο από ότι έχει ήδη κρατηθεί ο Κ.Γουρνάς.

Για την απελευθέρωση όλων των παραπάνω κανένας εκπρόσωπος της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας δεν έδειξε να ενοχλείται. Και καμία πρεσβεία δεν άσκησε πιέσεις για τον εγκλεισμό τους. Γεννώντας έτσι πολλά ερωτηματικά για το τί πραγματικά εστί «τρομοκρατία» για το σύγχρονο κράτος και τις εξουσίες του…

[1] ΣυμβΠλημΑμφ 116/2007
[2] άρ. 20 παρ. 3 Ν. 2772/2009
[3] https://phdtheses.ekt.gr/eadd/handle/10442/37586
[4] Αλεξιάδης, Σ. (1984). Οι άδειες των κρατουμένων που εκτίουν μακροχρόνιες ποινές. Αρμενόπουλος, τ. 1, σ. 1-9.
[5] Μπρακουμάτσος, Π. (2002). Ο θεσμός της χορήγησης άδειας σε κρατούμενους κατά το Ν. 2776/1999. Θεωρία και πράξη. Ποινική Δικαιοσύνη, τ. 11/22002, σ. 1193-1196.