Ξαφνικά η Ιστορία αρχίζει να γίνεται κάτι χειροπιαστό. Η απόσταση ανάμεσα στο τότε και στο σήμερα φαίνεται τόσο γεφυρωμένη. Η αλυσίδα μεταμορφώνεται σε μια αλυσίδα, που μοιάζει να συνδέει τον άνθρωπο του σήμερα με το χθες…..
Το κάλεσμα στη μνήμη των πεσόντων αποτελούσε κομμάτι της καθημερινότητας του Έλληνα πολίτη, ενώ η Δόξα και η Τιμή, που αποδίδονταν στον Πολεμιστή, υπήρξαν αξίες, που καλλιεργήθηκαν όλες τις εποχές και όχι μόνο κατά την αρχαιότητα. Ο τρόπος, με τον οποίο τον αντιμετώπιζε η Πολιτεία, τον δέσμευε με την ηθική υποχρέωση να την προστατεύσει από τον εχθρό. Έτσι οι προδιαγραφές του άνδρα ήταν συγκεκριμένες. Πολεμούσε με ανδρεία, έτοιμος να θυσιαστεί κάθε φορά, που οι περιστάσεις το απαιτούσαν, εκπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το χρέος του. Το ΟΧΙ των Ελλήνων ακούστηκε πάρα πολλές φορές δια μέσου των αιώνων και με πολλούς τρόπους. Ο Όμηρος το εξέφρασε με το «Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης». Έπειτα, όταν ο Πέρσης, υπό πολύ ανάλογες συνθήκες απαιτούσε «γην και ύδωρ», ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες πρόβαλε το ίδιο αυτό ΟΧΙ με το επίσης λακωνικότατο «Μολών λαβέ». Αλλά και μετέπειτα , όταν ο Μωάμεθ ζητούσε τη Βασιλεύουσα το ΟΧΙ αυτό εξέφρασε περίτεχνα και ξεκάθαρα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: «Δεν είναι στο χέρι το δικό μου, ούτε κανείς από όσους κατοικούν εδώ, δέχεται να σου παραδώσουμε την Πόλη. Μέσα στο είναι μας, στην παράδοσή μας είναι, το να πεθάνουμε μάλλον, παρά να παραδοθούμε, πράγμα, που με τη θέλησή μας και χωρίς εξωτερική πίεση το κάνουμε.
Για να φτάσουμε στο 1821 και στην έκφραση τόσων και τόσων ΟΧΙ της 400 χρόνων σκλαβιάς, οπότε θα ακουστεί σε χίλιους τόνους και με μύριους τρόπους αυτό το ΟΧΙ. Θα γίνει τραγούδι, όπως το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή» του Ρήγα, θα ανάψει το δαδί του Σαμουήλ στο Κούγκι, θα το κάνουν οι Σουλιώτισσες «Χορό του Ζαλόγγου», θα σαρκωθεί στην ηρωική Έξοδο του Μεσολογγίου, θα κάψει με το μπουρλότο του Κωνσταντίνου Κανάρη τον Τουρκικό Στόλο.
Ξαναγυρίζουμε στη θαυμάσια αν και φοβερή, φρικτή εκείνη εποχή του 1940, για να τελειώσουμε με δύο επισημάνσεις: Όπως τα παλιότερα ΟΧΙ υπηρετούσαν και το Έθνος και την ανθρωπότητα, το ίδιο συνέβη και το ’40. Κανείς δεν αγνοεί, ότι το Ελληνικό ΟΧΙ του ’40 υπήρξε η πρώτη «ατομική βόμβα» του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, που έφερε τα πρώτα ρήγματα στον Άξονα και προετοίμασε την πτώση του. Δεν κατέπληξε απλώς την ανθρωπότητα, αλλά κυριολεκτικά τη δυνάμωσε, την παραδειγμάτισε, την ενέπνευσε και την ξύπνησε για να σηκωθεί, ν’ αντισταθεί κατά της λαίλαπας και να νικήσει. Το ’40 ήταν το πιστοποιητικό της συνέχειας της φυλής μας με τα κάποια ελαττώματα, μερικά μάλιστα ξενόφερτα και επίκτητα, αλλά και τα πολλά προτερήματα, που στο Είναι της έχει, κυρίως αυτήν την ιδιάζουσα ελληνική ζύμη ίδια και αναλλοίωτη από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα. Μια ζύμη όχι κούφια, αλλά με μεγάλο και υπέροχο ειδικό βάρος. Ο Περικλής θα έλεγε, ότι χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι η τόλμη, όχι από αμάθεια βέβαια, διότι γνωρίζουμε καλά τους κινδύνους του Πολέμου και τα καλά της Ειρήνης, όμως δεν αποφεύγουμε τον κίνδυνο της μάχης, όπως βλέπουμε και στον ‘Επιτάφιο’ του Θουκυδίδη.
Για να φτάσουμε και στη μαρτυρική μας Κύπρο το ’74, όπου συνέβη ακριβώς το ίδιο. Τα παλληκάρια μας δεν απέφυγαν τον κίνδυνο, αλλά πολέμησαν σαν λιοντάρια, όπως αναφέρεται και διδάσκεται το χρονικό της εισβολής στην Κύπρο και το ολοκαύτωμα του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ στη Βρετανική Στρατιωτική Ακαδημία του Λονδίνου. Η μάχη εκείνη τότε χαρακτηρίζεται από τους ουδέτερους παρατηρητές ως η πιο άνιση μάχη των νεωτέρων χρόνων της Ιστορίας. Μακάρι να μην χρειαστεί σύντομα μια νέα τέτοια επιβεβαίωση, αλλά να την πραγματώνει ο καθένας μας απλά στους «ειρηνικούς» καιρούς μας. Η ατμόσφαιρα εκείνης της ενότητας, όμως, και του δυναμισμού των παλληκαριών μας, που έδωσαν τη ζωή τους στον ανθό της νιότης τους το Καλοκαίρι του ’74 στην Κύπρο, μακάρι ν’ αποτελέσει ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Κοινωνικής, Πολιτικής και Εθνικής μας ζωής στους δικούς μας ζοφερούς καιρούς σήμερα, όπου πλέκονται περίεργα σενάρια σε όλα τα επίπεδα.
Αυτή είναι η ιστορία μας κυρίες και κύριοι, αλλά και όλη η Ανθρώπινη ιστορία είναι μια αφήγηση πολέμων… Σας Ευχαριστώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια οσο το δυνατόν φιλτράρονται ως προς το ύφος και το ήθος τους.
Kάθε υβριστικό ,προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται .
Εγκρίνονται μόνο τα μηνύματα στα οποία εκφράζονται υγιείς απόψεις.
Ο κάθε σχολιαστής υπογράφει ηλεκτρονικά το σχόλιο του και είναι υπεύθυνος έναντι των νόμων.
Το ΜΑΝΤΟΥΔΙ NEWS δεν ενστερνίζεται και δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα γράφουν οι αναγνώστες στα σχόλια τους.