Αντίθετα, οι Έλληνες, στο σκληρό περιβάλλον του ψυχρού πολέμου, και με έναν εμφύλιο προϊόν της "μοιρασιάς", και πολιτικές διώξεις βίωσαν (που δεν αφορούσαν πάντα μόνο αριστερούς), και αποκλεισμούς, και ρουφιάνους, και φυλακές, και εξορίες, και βασανιστήρια και 7 χρόνια χούντα με την υποβοήθηση των ΗΠΑ και μια εισβολή στη Κύπρο από χώρα του NATO. Κι όλα αυτά στο κατά τα άλλα ελεύθερο και δημοκρατικό Δυτικό μπλοκ (και μη βιαστεί να μου πει κανείς ότι κάνω συμψηφισμούς, γιατί δεν κάνω. Δεν ισχυρίζομαι ότι αν η Ελλάδα είχε βρεθεί στο Ανατολικό μπλοκ θα είχαμε περάσει καλύτερα).
Όπως και να έχει όμως η επέτειος της 21ης Απριλίου μου θυμίζει ότι το ένα μεγάλο λάθος που έγινε μετά τη χούντα είναι ότι επικράτησε η χρήση του όρου "ξενόφερτη", "ξενοκίνητη" κλπ, που αν και σωστός βοήθησε να τα ρίξουμε όλα στους Αμερικάνους, να απαλείψουμε τις εγχώριες ευθύνες και να ξεχάσουμε πολύ γρήγορα ότι ο μπακάλης επί χούντας ήταν ρουφιάνος, ο περιπτεράς ήταν ρουφιάνος, ο από πάνω ήταν χειροκροτητής, ο παπάς διάβαζε, το παπαδοπαίδι του ήταν βασανιστής, ο εφοπλιστής ήταν γλείφτης, κι ο εργοστασιάρχης κολλητός των συνταγματαρχών... και κάπως έτσι φτάσαμε κάποιοι που έζησαν όλη τη μεταπολίτευση με το κεφάλι χωμένο στην άμμο να εκπλήσσονται με τα ποσοστά της ΧΑ ή και να την ψηφίζουν.
Η χούντα ήταν ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός, ένας στρατός υπαλλήλων, ρουφιάνων, χειροκροτητών, συνεργατών, φωνασκούντων αλλά και σιωπηλών εκτελεστών του Απριλιανού αφηγήματος... Έλληνες ήταν όλοι αυτοί, "λαός" ήταν και αυτοί και οι πιο πολλοί είναι εκεί έξω ακόμα. Οι πιο αφελείς βγήκαν από το υπόγειο για λίγο για να υποστηρίξουν την ΧΑ για να ξανακρυφτούν σε αυτό, οι λιγότερο αφελείς τυλίχτηκαν με γραβάτες για να επενδύσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο περιφερόμενοι στο ρετιρέ της πολυκατοικίας, υποδυόμενοι σήμερα τάχα τους φιλελεύθερους δημοκράτες με αστικές συνήθειες, ελληνορθόδοξες αξίες και πατριωτικές ευαισθησίες...
Η χούντα λοιπόν δεν τελείωσε ούτε το '73 ούτε το '74... Απλά βγήκε ο γύψος. Οι γυψαδόροι όμως συνέχισαν να εργάζονται με στόχο να γυψάρουν τα πάντα και ο Ελληνορθόδοξος εθνικισμός παρέμεινε ανεπίσημα η κυρίαρχη κρατική ιδεολογία. Μια ιδεολογία που μετά τη χούντα και τον γύψο δεν είχαν πρόβλημα να την ασπαστούν ακόμα και άνθρωποι που ήταν ανοιχτά εναντίων της και δήλωναν "αριστεροί" και "μαρξιστές", είτε γιατί ανακάλυψαν ότι η Ελληνορθοδοξία ταϊζει καλύτερα από τον Μαρξισμό (και αυτό είναι αλήθεια) είτε γιατί έκαναν το λάθος να θεωρούν ότι η Χούντα ήταν η ασθένεια ενώ ήταν το σύμπτωμα... Και έτσι όταν έφυγε το σύμπτωμα από τη μέση αγκάλιασαν την ασθένεια και βρέθηκαν τελικά να συμπορεύονται με τους γυψαδόρους.
Σε αυτό το πλαίσιο και για όλους αυτούς τους λόγους ο Ραφαηλίδης έχει δίκιο (δυστυχώς) όταν λέει ότι το Πολυτεχνείο κατέληξε να είναι "το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού, ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν εκ των υστέρων και πολλοί που νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια."
Γι'αυτό, σε μια περίοδο που ο Σεφέρης μίλησε με γρίφους πριν "αποσυρθεί στη σιωπή του" κι ο Ελύτης δεν μίλησε καν, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που τουλάχιστον υπήρξε το Πολυτεχνείο ως γεγονός (και όχι ως γενιά), ως πράξη συλλογικής διεκδίκησης, αυτόνομη και δυναμική που έδωσε φωνή σε αυτό το κομμάτι του λαού που δεν συνεργάστηκε αλλά διώχθηκε και δεν άντεχε άλλο να σιωπά.
"Γενιά του Πολυτεχνείου" ωστόσο δεν υπάρχει, δεν ορίζεται κάποια τέτοιου είδους ταυτότητα... Στο Πολυτεχνείο βρέθηκαν και συμμετείχαν κάποιοι άνθρωποι από συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους η πλειοψηφία των οποίων παρέμεινε στους ίδιους ιδεολογικούς χώρους και μετά το Πολυτεχνείο και δεν καρπώθηκε ούτε επιχείρησε να καρπωθεί τίποτα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν όλη η γενιά τους. Παραδίπλα, στη Μπουμπουλίνας, άνθρωποι της ίδιας γενιάς σάπιζαν κόσμο στο ξύλο ενώ ένα άλλο μεγάλο μέρος της ίδιας γενιάς σιωπούσε καταναλώνοντας αρχαιοελληνικές φιέστες και ποδόσφαιρο χειροκροτώντας τους φασίστες...
Αυτοί συνήθως είναι που θα σου πουν απαξιωτικά, "ήρθε η Μεταπολίτευση και όσοι ήταν στο Πολυτεχνείο και δήλωναν αγωνιστές έγιναν ΠΑΣΟΚ". Λες και κάποιος τους μέτρησε έναν έναν και ξέρει ποιος πήγε που, λες κι αν έγιναν ΠΑΣΟΚ αυτό δικαιώνει αυτόματα όλους τους άλλους που επί χούντας παρέμειναν σιωπηλοί ή "κοίταζαν τα διαβάσματά τους".
Γιατί δεν λένε ποτέ το άλλο; Ότι "ήρθε η μεταπολίτευση και όσοι δεν ήταν στο Πολυτεχνείο, παρέμειναν σιωπηλοί νοικοκυραίοι;" ή το άλλο, ότι "έπεσε η χούντα αλλά μέχρι σήμερα η χώρα παραμένει γεμάτη φιλοχουντικούς και φασίστες που κρύβονται πίσω από γραβάτες και ράσα προσποιούμενοι τους Δημοκράτες, εσχάτως και τους Ευρωπαϊστές, παίζοντας κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στη χώρα";
Στην τελική, ακόμα κι αν το Πολυτεχνείο έδωσε βήμα σε κάποιους που εξελίχθηκαν σε μια άθλια πολιτική τάξη, είναι πολλοί περισσότεροι οι πολιτικοί που μεταπολιτευτικά βρέθηκαν σε κυβερνητικά σχήματα έχοντας περάσει πιο πριν από το Κολλέγιο Αθηνών ή από τη Νομική από αυτούς που πέρασαν από το Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του '73...
Όπως και να έχει όμως η επέτειος της 21ης Απριλίου μου θυμίζει ότι το ένα μεγάλο λάθος που έγινε μετά τη χούντα είναι ότι επικράτησε η χρήση του όρου "ξενόφερτη", "ξενοκίνητη" κλπ, που αν και σωστός βοήθησε να τα ρίξουμε όλα στους Αμερικάνους, να απαλείψουμε τις εγχώριες ευθύνες και να ξεχάσουμε πολύ γρήγορα ότι ο μπακάλης επί χούντας ήταν ρουφιάνος, ο περιπτεράς ήταν ρουφιάνος, ο από πάνω ήταν χειροκροτητής, ο παπάς διάβαζε, το παπαδοπαίδι του ήταν βασανιστής, ο εφοπλιστής ήταν γλείφτης, κι ο εργοστασιάρχης κολλητός των συνταγματαρχών... και κάπως έτσι φτάσαμε κάποιοι που έζησαν όλη τη μεταπολίτευση με το κεφάλι χωμένο στην άμμο να εκπλήσσονται με τα ποσοστά της ΧΑ ή και να την ψηφίζουν.
Η χούντα ήταν ένας ολόκληρος κρατικός μηχανισμός, ένας στρατός υπαλλήλων, ρουφιάνων, χειροκροτητών, συνεργατών, φωνασκούντων αλλά και σιωπηλών εκτελεστών του Απριλιανού αφηγήματος... Έλληνες ήταν όλοι αυτοί, "λαός" ήταν και αυτοί και οι πιο πολλοί είναι εκεί έξω ακόμα. Οι πιο αφελείς βγήκαν από το υπόγειο για λίγο για να υποστηρίξουν την ΧΑ για να ξανακρυφτούν σε αυτό, οι λιγότερο αφελείς τυλίχτηκαν με γραβάτες για να επενδύσουν το πολιτικό τους κεφάλαιο περιφερόμενοι στο ρετιρέ της πολυκατοικίας, υποδυόμενοι σήμερα τάχα τους φιλελεύθερους δημοκράτες με αστικές συνήθειες, ελληνορθόδοξες αξίες και πατριωτικές ευαισθησίες...
Η χούντα λοιπόν δεν τελείωσε ούτε το '73 ούτε το '74... Απλά βγήκε ο γύψος. Οι γυψαδόροι όμως συνέχισαν να εργάζονται με στόχο να γυψάρουν τα πάντα και ο Ελληνορθόδοξος εθνικισμός παρέμεινε ανεπίσημα η κυρίαρχη κρατική ιδεολογία. Μια ιδεολογία που μετά τη χούντα και τον γύψο δεν είχαν πρόβλημα να την ασπαστούν ακόμα και άνθρωποι που ήταν ανοιχτά εναντίων της και δήλωναν "αριστεροί" και "μαρξιστές", είτε γιατί ανακάλυψαν ότι η Ελληνορθοδοξία ταϊζει καλύτερα από τον Μαρξισμό (και αυτό είναι αλήθεια) είτε γιατί έκαναν το λάθος να θεωρούν ότι η Χούντα ήταν η ασθένεια ενώ ήταν το σύμπτωμα... Και έτσι όταν έφυγε το σύμπτωμα από τη μέση αγκάλιασαν την ασθένεια και βρέθηκαν τελικά να συμπορεύονται με τους γυψαδόρους.
Σε αυτό το πλαίσιο και για όλους αυτούς τους λόγους ο Ραφαηλίδης έχει δίκιο (δυστυχώς) όταν λέει ότι το Πολυτεχνείο κατέληξε να είναι "το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού, ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν εκ των υστέρων και πολλοί που νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια."
Γι'αυτό, σε μια περίοδο που ο Σεφέρης μίλησε με γρίφους πριν "αποσυρθεί στη σιωπή του" κι ο Ελύτης δεν μίλησε καν, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες που τουλάχιστον υπήρξε το Πολυτεχνείο ως γεγονός (και όχι ως γενιά), ως πράξη συλλογικής διεκδίκησης, αυτόνομη και δυναμική που έδωσε φωνή σε αυτό το κομμάτι του λαού που δεν συνεργάστηκε αλλά διώχθηκε και δεν άντεχε άλλο να σιωπά.
"Γενιά του Πολυτεχνείου" ωστόσο δεν υπάρχει, δεν ορίζεται κάποια τέτοιου είδους ταυτότητα... Στο Πολυτεχνείο βρέθηκαν και συμμετείχαν κάποιοι άνθρωποι από συγκεκριμένους ιδεολογικούς χώρους η πλειοψηφία των οποίων παρέμεινε στους ίδιους ιδεολογικούς χώρους και μετά το Πολυτεχνείο και δεν καρπώθηκε ούτε επιχείρησε να καρπωθεί τίποτα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν όλη η γενιά τους. Παραδίπλα, στη Μπουμπουλίνας, άνθρωποι της ίδιας γενιάς σάπιζαν κόσμο στο ξύλο ενώ ένα άλλο μεγάλο μέρος της ίδιας γενιάς σιωπούσε καταναλώνοντας αρχαιοελληνικές φιέστες και ποδόσφαιρο χειροκροτώντας τους φασίστες...
Αυτοί συνήθως είναι που θα σου πουν απαξιωτικά, "ήρθε η Μεταπολίτευση και όσοι ήταν στο Πολυτεχνείο και δήλωναν αγωνιστές έγιναν ΠΑΣΟΚ". Λες και κάποιος τους μέτρησε έναν έναν και ξέρει ποιος πήγε που, λες κι αν έγιναν ΠΑΣΟΚ αυτό δικαιώνει αυτόματα όλους τους άλλους που επί χούντας παρέμειναν σιωπηλοί ή "κοίταζαν τα διαβάσματά τους".
Γιατί δεν λένε ποτέ το άλλο; Ότι "ήρθε η μεταπολίτευση και όσοι δεν ήταν στο Πολυτεχνείο, παρέμειναν σιωπηλοί νοικοκυραίοι;" ή το άλλο, ότι "έπεσε η χούντα αλλά μέχρι σήμερα η χώρα παραμένει γεμάτη φιλοχουντικούς και φασίστες που κρύβονται πίσω από γραβάτες και ράσα προσποιούμενοι τους Δημοκράτες, εσχάτως και τους Ευρωπαϊστές, παίζοντας κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στη χώρα";
Στην τελική, ακόμα κι αν το Πολυτεχνείο έδωσε βήμα σε κάποιους που εξελίχθηκαν σε μια άθλια πολιτική τάξη, είναι πολλοί περισσότεροι οι πολιτικοί που μεταπολιτευτικά βρέθηκαν σε κυβερνητικά σχήματα έχοντας περάσει πιο πριν από το Κολλέγιο Αθηνών ή από τη Νομική από αυτούς που πέρασαν από το Πολυτεχνείο τον Νοέμβριο του '73...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια οσο το δυνατόν φιλτράρονται ως προς το ύφος και το ήθος τους.
Kάθε υβριστικό ,προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται .
Εγκρίνονται μόνο τα μηνύματα στα οποία εκφράζονται υγιείς απόψεις.
Ο κάθε σχολιαστής υπογράφει ηλεκτρονικά το σχόλιο του και είναι υπεύθυνος έναντι των νόμων.
Το ΜΑΝΤΟΥΔΙ NEWS δεν ενστερνίζεται και δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα γράφουν οι αναγνώστες στα σχόλια τους.