Με κοίταξε μέχρι την ηλικία των πέντε ετών, γιατί εκείνη την εποχή στη Σόφια, κενές θέσεις στους βρεφονηπιακούς σταθμούς δεν υπήρχαν / όχι ότι υπάρχει τώρα /, και έπρεπε να δουλέψει η μητέρα μου...
Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη αγάπη που νιώθει ένας άντρας για τη γιαγιά του... είναι πολύ δυνατή και διαφορετική από όλους τους άλλους τρόπους που αγαπά, στη συνέχεια...
Ήταν μια ενδιαφέρουσα γυναίκα, έξυπνη και διαβασμένη, πολύ εργατική και μεγάλη γαμωτο...
Είναι το προτελευταίο παιδί των πέντε θυγατέρων της αγροτικής chorbadžiya, με πολλά στρέμματα γης και αδυναμία στην έξυπνη Βενέτκα... η μόνη πήγε σχολείο επειδή σε άλλους δεν άρεσε ιδιαίτερα και προτίμησαν να εργαστούν στα χωράφια... αφού αποφοίτησε από το αγροτικό σχολείο, ο πατέρας της την έστειλε να σπουδάσει στο Lovech, όπου αποφοίτησε από την εκπαίδευσή της... ποτέ δεν μου είπε πώς έπιασε τις νέες ιδέες του σοσιαλισμού... και πώς chorbadžijskata κόρη με ένα μάτσο μνηστήρες, παντρ ο δύο πόδια, όμορφος, φτωχός σαν ποντίκι εκκλησίας αλλά μορφωμένος και κομμουνιστής?...
Ο πατέρας της, της έδωσε τριάντα στρέμματα χωράφια για το γάμο, με τα οποία αργότερα μπήκαν στο TKZS... έφυγε με τον παππού μου στο Lovech, και στη συνέχεια στο Levski, παντού τον έστειλε επειδή ήταν αρχηγός τρένου και τον μετακίνησε από Σταθμός-στο σταθμό...
Ζούσαν σε ένα άσχημο, σιδηροδρομικό τετράγωνο δίπλα στο σταθμό Levski.. χαμηλό, αθέατο κτίριο με μικρούς κήπους για λαχανικά μπροστά από τις ράγες... Στην άκρη του τετράγωνο υπήρχαν κότες και κλουβιά κουνέλια... στους πάγκ Μπροστά και στις δύο εισόδους το βράδυ, όλη η γειτονιά ήταν μαζεμένη σε μια κοινωνικοποίηση, και έπαιξα θέατρο γι ' αυτούς... Βγήκα μπροστά από τις κουρτίνες του θεάτρου που είχε προσαρμοστεί η γιαγιά μου από δύο κουβέρτες συνδεδεμένες στο συρματόπλεγμα του στερέ και διασκεδάζει με αστεία και ιστορίες, το ευγνώμων κοινό μου...
Μετά την τοποθέτηση στο Levski, ο παππούς έγινε κάποιος αρχηγός σταθμού... μετά από ένα ατύχημα τρένου μηνύθηκε ως αρχηγός, το κόμμα τον υποβιβάστηκε σε έναν ίσιο μαέστρο και του πήρε το εισιτήριο του κόμματος... Νομίζω ότι το θέμα με το εισιτήριο Αυτοί οι πεπεισμένοι κομμουνιστές που πραγματικά πίστευαν στο λαμπρό μέλλον είχαν αγωνιστεί γι ' αυτό και τίποτα δεν μπορούσε να λυγίσει τις
Τον θυμάμαι λίγο μεγαλύτερο, να με παίρνει από το χέρι κατά μήκος του Dike στον ποταμό Οσάμ όπου κοίταζε μελίσσια μελισσών... ήταν ένας όμορφος άνθρωπος-ψηλός, ξανθός και γαλανομάτης, πολύ διαβασμένος και ήρεμος... λίγο αργότερα έπαθε το ένα μετά το άλλο τρία χτυπήματα και με προσπάθεια κουνούσε το δεξί του χέρι και πόδι... μίλησε με δυσκολία και άλλαξε χαρακτήρα του, συχνά ουρλιάζοντας από θυμό ότι δεν τον καταλαβαίνουν, και μετά συμφιλιώθηκε και κράτησε ήσυχος ...
Η γιαγιά δεν παραπονέθηκε ποτέ... τον κοίταξε, του έκανε μασάζ για να μετακινήσει τα άκρα... με μετέφερε στην πλάτη του το πρωί στο νηπιαγωγείο γιατί αρνήθηκα να περπατήσω, έτρεξα στη δουλειά στην άλλη άκρη της πόλης, και όταν αυτός γύρισε σούρουπο-μαγείρεμα, πλέξιμο, ράψιμο, φύτεψε τον κήπο πίσω από το τετράγωνο, καθάρισμα και πλύσιμο... Κάθε μέρα πριν κοιμηθεί, με έβαζε στην ξύλινη γούρνα και με έκανε μπάνιο... Κυριακή με πήγε τουαλ ήταν μια τεράστια εμπειρία με όλες τις γυμνές θείες βυθισμένες στη ζεστή πισίνα και να λένε τρομερά - συναρπαστικές, ιστορίες ζωής... μετά με ξύθηκε στο αίμα με το κασέτο
/ Ένιωθα ότι θα με άφηνε χωρίς δέρμα /, έπλυνα τα μαλλιά μου πέντε φορές σαν να ήμουν σε χοιροστάσιο και τελικά βγαίνοντας από το μπάνιο, τρίζοντας σαν γυαλί... όλη η δουλειά φαινόταν τρομερά μυστικιστική και εξαιρετικά σημαντική-κάτι σαν θρησκευτική τελετουργία...
Ήταν ένα μεγάλο καθαριστικό, όλα στο διαμέρισμα του σιδηροδρομικού τρέμουν... υπήρχαν αυτές οι μικρές λευκές κουρτίνες κρεμασμένες σε χαλκό σύρμα στη μέση του παραθύρου και το λευκό τους ήταν το πιο λευκό πράγμα που έχω δει ποτέ... όταν καθάριζε κοτόπουλο, έβαλε τα δύο ζευγάρια γυαλιά, παίρνοντας τσιμπιδάκι φρυδιών και το έβγαζε τόσο άγρια σαν να ήταν η ζωή της εξαρτάται από...
Ήταν αυστηρή, με τιμωρούσε αλλά ποτέ δεν σήκωσε το χέρι του για να με χτυπήσει... Κάθε βράδυ ξάπλωνε μαζί μου μια ιστορία και με χάιδευε στα μαλλιά μου μέχρι να κοιμηθώ... τρένα ρυθμικά ράγες, τα φρένα τους έπαιζαν στο μέταλλο και μετά από σύντομη διαμονή, φεύγοντας σιγά σιγά με τη σφυρίχτρα του νυχτερινού σιδηρόδρομου... αυτό ήταν το νανούρισμα των παιδικών μου χρόνων και μέχρι σήμερα το μακρινό κροτάλισμα του τρένου με ηρεμεί σαν
Μου έμαθε όλα όσα ήξερε, μου έφερε φαγητό στο κρεβάτι όταν έθαψα τον εαυτό μου διαβάζοντας για μέρες... ανεχόταν την υστερία της εφηβείας μου κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, με κάρφωσε κρυφά από όλους τους λογαριασμούς στην τσέπη μου, ράβοντας ρούχα μέχρι αργά dobby ε της υποσχέθηκα ότι όταν ήταν τριών χρονών την παρακολουθούσα...
Ε, δεν την κοίταξα... όταν έφυγε, ζούσα στην Ελλάδα και μου είπαν το βράδυ πριν την κηδεία... έστειλα στεφάνι και τι?!
Για την ανιδιοτέλεια, την υπομονή και την άνευ όρων αγάπη της, η γιαγιά έλαβε μόνο ένα στεφάνι... Από μένα, το αγαπημένο της... μου έδωσε όλα όσα ήταν ικανή για γαρύφαλλα καρπού...
Μερικές φορές πηγαίνω στην εκκλησία... πρώτα ανάβω ένα κερί και ζητάω συγχώρεση... για την υπόσχεση που της έδωσα και έτσι, και δεν εκπλήρωσα... Ξέρω ότι με συγχώρεσε αλλά δεν μπορώ...
Χρόνια πολλά γιαγιά... πρέπει να έχεις ήδη πλέξει γιλέκο και μποτάκια σε όλους τους αγγέλους του ουρανού...
Ekaterina Trifonova
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Tα σχόλια οσο το δυνατόν φιλτράρονται ως προς το ύφος και το ήθος τους.
Kάθε υβριστικό ,προσβλητικό ή άσχετο με το θέμα της ανάρτησης σχόλιο θα διαγράφεται .
Εγκρίνονται μόνο τα μηνύματα στα οποία εκφράζονται υγιείς απόψεις.
Ο κάθε σχολιαστής υπογράφει ηλεκτρονικά το σχόλιο του και είναι υπεύθυνος έναντι των νόμων.
Το ΜΑΝΤΟΥΔΙ NEWS δεν ενστερνίζεται και δεν φέρει καμία ευθύνη για όσα γράφουν οι αναγνώστες στα σχόλια τους.