Επιστολή -από καρδιάς-της Ελένης Ματσούκα

Αγαπημένοι μαθητές , συνεργάτες και φίλοι γνωστοί και άγνωστοι,

Με την παρούσα επιστολή και γνωρίζοντας ότι τον τελευταίο καιρό υπάρχει μία «παραφιλολογία» γύρω από την λύση της συνεργασίας μου με τον χορευτικό- πολιτιστικό σύλλογο Μάκιστο, έκρινα πρέπον να τοποθετηθώ, αναφορικά με την παραπάνω εξέλιξη.
Είναι γεγονός, ότι από τις 26 Σεπτεμβρίου 2020 μου ανακοινώθηκε ότι δεν θα βρίσκομαι πλέον στην καλλιτεχνική διεύθυνση και επιμέλεια του τμήματος παραδοσιακών χορών του Μάκιστου.

 Σας διαβεβαιώνω ότι η απόφαση της απομάκρυνσής μου ως δασκάλας , ανήκει αποκλειστικά στην διοίκηση του Μάκιστου και μου γνωστοποιήθηκε το πρωί της 26ης Σεπτεμβρίου , ανήμερα της εορτής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου . 

Η αλήθεια είναι ότι ουδέποτε είχα πρόθεση να βρίσκομαι εκτός ΜΑΚΙΣΤΟΥ .Ουδέποτε θεώρησα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα που με καλή διάθεση και κατανόηση μεταξύ μας, δεν θα μπορούσε να ξεπεραστεί. Τουναντίον, θεωρούσα ότι η σχέση μου με τους περισσότερους μαθητές μου ήταν τέτοια, που θα μπορούσαμε με παρρησία να εκφραζόμαστε ελεύθερα και ειλικρινά και να βρίσκουμε πάντα τρόπο συνεννόησης .

 Οπότε να είστε βέβαιοι , ειδικά όσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ότι δεν θα εξέφρασα ποτέ την επιθυμία να αφήσω την ομάδα μου και τα παιδιά μου. ΠΟΤΕ. Και πως θα μπορούσα άλλωστε να το κάνω αυτό; Eίναι ποτέ δυνατόν να διαγράψω μια εικοσαετία από την ζωή μου;


Ο Μάκιστος, για όσους δεν γνωρίζουν, γεννήθηκε το 1999 αρχικά μες στην ψυχή μου ως ιδέα, και σιγά σιγά με την βοήθεια της τότε Δημοτικής αρχής, ευτύχησα να τον βλέπω να εξελίσσεται και να διευρύνεται συνεχώς, έχοντας στην αγκαλιά του πάρα πολλά αξιόλογα παιδιά.
Δεν μπορώ να ξεχάσω όλα αυτά τα καθαρά, γεμάτα χαρά πρόσωπα , που με πολλές δυσκολίες και θυσίες τον βοήθησαν να ανδρωθεί. Έτσι φτάσαμε να ζήσουμε όλοι πολύ μεγάλες στιγμές. Ως χορό - μητέρα όλων αυτών των παιδιών , μικρών και μεγάλων, είχα την ευλογία να γεμίσω με αγάπη και γλυκύτητα για όλους. Ένιωσα συναισθήματα μητρότητας πολύ πριν γίνω μητέρα στην προσωπική μου ζωή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που πήρα από τον Μάκιστο.

 Ένα δώρο, που βρίσκεται και θα βρίσκεται παντοτινά μέσα μου και είναι ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ.

Θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους όσους βρέθηκαν στο πλάι μου από το 1999 έως και σήμερα, και από οποιοδήποτε μετερίζι με στήριξαν στο έργο μου.
Ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους τους γονείς που μου εμπιστεύθηκαν τους θησαυρούς τους. Να γνωρίζετε καλοί μου φίλοι ότι η αγάπη μου για τα παιδάκια σας, μικρά και μεγάλα, είναι αληθινή και δεν θα πάψει ποτέ.
Σας εύχομαι να είστε πάντα καλά, πλήρεις, γεμάτοι υγεία και να έχετε την ευτυχία να βλέπετε τα παιδιά και εγγόνια σας να προοδεύουν συνεχώς , να πετυχαίνουν τα όνειρά τους και να βιώσετε όλοι μαζί απεριόριστες ευλογίες.

Αν πάλι έχω στεναχωρήσει κάποιον φίλο όλα αυτά τα χρόνια, πιστέψτε με, δεν το έκανα από πρόθεση. Κι αν, έχω κάνει κάποια λάθη, συγχωρέστε με που είμαι άνθρωπος και κάνω λάθη. Ας είμαστε όλοι υγιείς και χαρούμενοι μεταξύ μας , κι ας κάνουμε λάθη και ας τα διορθώνουμε.

Τελειώνοντας , θέλω να επισημάνω ότι δεν έχω πρόθεση να θίξω κανέναν με αυτή την επιστολή. Επίσης θα συμβούλευα κάποιους «καλοθελητές» εντός ή εκτός Μάκιστου, να μην διαστρεβλώσουν την αλήθεια μου με σκοπό να δημιουργήσουν χάσματα μεταξύ εμού και ανθρώπων με τους οποίους έχω μοιραστεί τόσες στιγμές.
Επαναλαμβάνω ότι δεν έχω να χωρίσω με κανέναν τίποτα. Απεναντίας αναγνωρίζω απόλυτα ότι κάθε διοίκηση έχει δικαίωμα να προβεί σε ενέργειες που θεωρεί σωστές για την συνέχιση της καλής πορείας μιας ομάδας.
Δέχομαι την παραπάνω απόφαση ευλαβικά και δηλώνω ότι δεν έχω καμία πικρία για αυτήν την εξέλιξη. Εξάλλου όλες οι αποφάσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Απλά αναγνωρίστε μου το δικαίωμα να εκφράσω τα βαθιά μου συναισθήματα για έναν κύκλο που έκλεισε . Δυστυχώς τα πράγματα έγιναν ξαφνικά και δεν βρήκα την ευκαιρία να πω αντίο.

Αντίο σε ένα κεφάλαιο με δυνατές στιγμές, που ίσως κάποια στιγμή έπρεπε να ολοκληρωθεί. Άλλωστε ο λαός μας λέει «κάθε εμπόδιο για καλό». Φεύγω λοιπόν κρατώντας όλες τις καλές στιγμές από όλους και από όλα και φυσικά παίρνω μαζί μου το πνευματικό μου παιδί που είναι το έργο μου. Αυτό θα συνεχιστεί και εκτός Μάκιστου σε ένα νέο ταξίδι όπου έχω την χαρά να συντροφεύομαι από πολύ γλυκά κομμάτια της ψυχής μου.
Το πρώτο κομμάτι, είναι παλαιοί αξιολογότατοι μαθητές μου που πρόσφεραν ανεκτίμητες επιτυχίες όλα αυτά τα χρόνια στον Μάκιστο και δυστυχώς δεν βρίσκονταν τα τελευταία χρόνια στην ομάδα.
Το δεύτερο κομμάτι, είναι τα νέα μου μαθητούδια. Εύχομαι και πιστεύω ότι θα μοιραστούμε εμπειρίες και πολλή αγάπη μεταξύ μας .

Φίλοι μου, η ταυτότητα, τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα και το όραμα με το οποίο κάθε δάσκαλος καθοδηγεί την ομάδα του πάντα ακολουθεί τον δημιουργό του γιατί απλούστατα αυτή η σχέση είναι άρρηκτη. Από αυτή τη άποψη εννοείται ότι θα πρέπει να περιμένετε στο μελλοντικό μου έργο αυτό που χαρακτήριζε τις παραστάσεις που υπέγραφα μέχρι πρότινος στον Μάκιστο .
Εξάλλου ,οι νέοι συνάδελφοι που αναλαμβάνουν, πρέπει να έχουν χώρο ώστε να βάλουν την δική τους υπογραφή στην νέα τους πια ομάδα. Αυτό είναι το δίκαιο.
Τους το εύχομαι ολόψυχα και ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να βρεθούμε και καλλιτεχνικά σε πολύ ωραίες στιγμές. Στους πρώην μαθητές μου, εύχομαι καλή συνέχεια στη νέα τους χορευτική προσέγγιση.
Σας ευχαριστώ για όλες τις χαρές που μου χαρίσατε , σας ευχαριστώ και για όλες τις δύσκολες στιγμές γιατί μέσα από αυτές γίνομαι καλύτερη και πιο δυνατή.
Προσωπικά θα μείνω πιστή σε αυτό που πάντα εξέφραζα και στην παλαιά μου ομάδα. Ο μέγας Νίκος Καζαντζάκης μας έδωσε απλόχερα την διδασκαλία του την οποία κρατώ ως θησαυρό: ( Μακιστοπαιδιά , συγχωρέστε με …Θα το γράψω μια τελευταία φορά.)
« Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει »

Αγαπημένοι και αγαπημένες μου, ας μάθουμε μέσα από το χορό να χαιρόμαστε που είμαστε εδώ.
Να τιμάμε την ζωή και να μη σβήνουμε το παρελθόν όποιο κι αν είναι αυτό.
Να τιμάμε αυτούς που μας γέννησαν γιατί χωρίς αυτούς που υπήρξαν, πριν από εμάς για εμάς, απλά δεν θα γίνουμε ποτέ ολοκληρωμένοι.

ΜΑΝΤΟΥΔΙ, 6 Οκτωβρίου 2020 

 Με τιμή και εκτίμηση
Ματσούκα Ελένη