Για το ανιστόρητο και ηττοπαθές λογότυπο του Δήμου Μαντουδίου -Λίμνης -Αγ.Αννας

Στις 17 Νοεμβρίου 2020 το Δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Μαντουδίου-Λίμνης-Αγίας Άννας ψήφισε (δια τηλεδιάσκεψης)το θέμα εκσυγχρονισμού του λογοτύπου και εμβλήματος του Δήμου μας .

Μάλιστα παρουσιάστηκε επιστολή του αρχαιολόγου κ.Άγγελου Ριτσώνη δημιουργού του πρώτου λογοτύπου εμβλήματος που τελικά είχε επιλεγεί από το Δημ.συμβούλιο στις 28-12-2011 μεταξύ επτά άλλων προτάσεων και είχε επιφέρει έντονες αντιδράσεις για το κεντρικό θέμα του λογοτύπου ,την Νύμφη Ιστιαία ,το ιστορικό σύμβολο του γειτονικού μας Δήμου, Ιστιαίας -Αιδηψού. 

 

Τον Νοέμβριο 2020 όταν και τέθηκε εκ νέου το θέμα, θα περίμενε κανείς την ύπαρξη διαβούλευσης και προτάσεων για τη ριζική αναμόρφωση του, αναδεικνύοντας τα ιστορικά και πολιτισμικά   χαρακτηριστικά του Δήμου μας ,όμως αντ΄αυτού, ζητήθηκε μόνον επιστολή από τον δημιουργό του πρώτου λογοτύπου-εμβλήματος, αν συμφωνεί η όχι.

Σ΄αυτήν ο επιστολογράφος κάνει λόγο για τη σύνθεση του λογοτύπου , ενώ σιωπηλά, συναινεί στην αφαίρεση της ομηρικής φράσης ¨ΚΗΡΙΝΘΟΣ Τ΄ΕΦΑΛΟΣ ,την μοναδική ίσως αναφορά που διαφοροποιεί τον Δήμο μας από τον Δήμο Ιστιαίας και μάλιστα χωρίς να αναφέρει έστω και μια λέξη για τη φράση που ο ίδιος είχε τοποθετήσει και είχε υπερθεματίσει υπέρ αυτής.

Ουαί τοις ηττημένοις

Μάλιστα για να στηριχθεί το υποτελές για το Δήμο μας λογότυπο-έμβλημα ,γίνεται λόγος για Ιστιαιακή επικράτεια και μάλιστα από την Μυκηναϊκή εποχή όταν είναι γνωστό ότι ο Όμηρος αναφέρεται ξεχωριστά στην Ιστιαία και την Κήρινθο σαν δυο διαφορετικά Αβαντικά-κρατίδια ενώ στο νόμισμα
που εικονίζεται η Νύμφη Ιστιαία είναι το τετρώβολο της Ιστιαίας και κόπηκε πρώτη φορά το 440 πχ. δυο αιώνες αργότερα από την καταστροφή της Αρχαίας Κηρίνθου

Ιστορικό υπόβαθρο περιοχής:

Σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Σακελλαρίου, οι Πρωτοέλληνες αποβιβάστηκαν σε παραλίες των ανατολικών ακτών της Κεντρικής Ελλάδας στο τέλος της νεολιθικής και αρχή εποχής χαλκού, στις ανατολικές ακτές της Ελλάδος.

Το συνθετικό (νθ) που εμπεριέχεται σε τοποθεσίες όπως και η κατάληξη -ινθος ,δείχνουν κατοίκηση προ-ελληνικών φύλων (Όλυνθος,Κόρινθος, Κήρινθος κλπ) από το τέλος της νεολιθικής αρχές του χαλκού και την αρχή της μυκηναϊκής εποχής 1900π.χ.

Την εποχή του χαλκού η Εύβοια κατοικούνταν από το αρχαιοελληνικό φύλο των Αβάντων ενώ είχαν ιδρύσει τις πόλεις Χαλκίδα, Ερέτρια, Ιστιαία, Κήρινθος, Δίον, Κάρυστο, και Στύρα.

Στην Μυκηναϊκή εποχή ο Όμηρος αναφέρει πως οι Άβαντες συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο 1250 π.χ.- 1240 π.χ. με δύναμη 40 πλοίων (Χαλκίς, Ερέτρια, Ιστιαία, Κήρινθος, Δίον, Κάρυστος, Στύρα) με αρχηγό τον Άβαντα Ελεφήνωρα ,στο πλευρό των Αχαιών.

Την περίοδο των μεγάλων μετακινήσεων στον ελλαδικό χώρο οι Άβαντες εκτοπίστηκαν από τους Ίωνες. Οι Ίωνες της Εύβοιας χωρίστηκαν σταδιακά σε δύο ισχυρά κράτη, της Χαλκίδας στο βορρά και της Ερέτριας στο κεντρικό τμήμα του νησιού. Νοτιότερα, στην περιοχή του όρους Όχη είχαν εγκατασταθεί Δρύοπες προερχόμενοι από την περιοχή που αποτέλεσε τα μετέπειτα χρόνια τη Δωρίδα. Κυριότερη πόλη των Δρυόπων ήταν η Κάρυστος. 

Νόμισμα  της Αρχ.Κηρίνθου

 Οι πόλεις της Εύβοιας κατά τον 8ο αιώνα π.Χ. είχαν εξελιχθεί σε μεγάλες εμπορικές δυνάμεις ενώ η  αρχαία Κήρινθος καταστράφηκε τον 6ον αιώνα π.χ.αφού πρέπει να έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Εύβοια, αφού εκεί σημειώνεται η εξέγερση των «κακών», κατά το χαρακτηρισμό του αριστοκράτη ποιητή Θέογνη, οι οποίοι και κυρίευσαν την πόλη, οδηγώντας τη στην ιστορική αφάνεια.  

Το ιστορικό σύμβολο της Ιστιαίας ως κεντρικό θέμα στο λογότυπο -έμβλημα του Δήμου μας

Το νόμισμα που εικονίζεται η Νύμφη Ιστιαία είναι το τετρώβολο της Ιστιαίας και κόπηκε πρώτη φορά το 440 πχ.  Ιστιαία ονομαζόταν η νύμφη, κόρη του Υριέα, ο οποίος λέγεται πως ήταν γιος του Ποσειδώνα.

Το λογότυπο- έμβλημα η σήμα του Δήμου Μαντουδίου -Λίμνης-Αγ.Αννας  πρέπει να είναι το σύμβολο και η πολιτισμική αντανάκλαση της περιοχής του Δήμου μας και σ΄αυτό πρέπει να περιλαμβάνονται διαχρονικά τα ιστορικά, πολιτιστικά, κοινωνικά και οικονομικά στοιχεία της περιοχής μας και να αναγνωρίζεται αμέσως, στο βλέμμα του κάθε πολίτη-.

Ελπίζουμε η Δημοτική Αρχή να αντιληφθεί τα παραπάνω συνθετικά στοιχεία και να επανέλθει απαλλάσσοντάς μας, από αυτό το ανιστόρητο και ηττοπαθές λογότυπο .

 Ιστορική Παρουσίαση του Δήμου Μαντουδίου-Λίμνης-Αγ.Αννας

 

Δημοτική Ενότητα ΚΗΡΕΩΣ

     Η ζωή στην περιοχή, που σήμερα εκτείνεται η Δημοτική Ενότητα Κηρέως, αρχίζει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια πριν κάνει την πρώτη του εμφάνιση ο άνθρωπος στη γη. Παλαιοντολόγοι ερευνητές έχουν φέρει στο φως (μετά τις λιγοστές δυστυχώς ανασκαφές που έχουν επιχειρήσει) πλήθος απολιθωμάτων πλουσιότατης προϊστορικής χλωρίδας και πανίδας, αποδεικνύοντας πανηγυρικά πως τα φυσικά προικιά της περιοχής του Κηρέα, προϋπήρχαν των τελευταίων γεωλογικών διαμορφώσεων στην περιοχή της Μεσογείου.

      Τη φύση της περιοχής του πρώην Δήμου Κηρέως μπορεί ν΄ αντιληφθεί κανείς καλλίτερα από την κορυφή του Κανδηλίου (υψομ. 1.225 μ.), που υψώνεται στη δυτική ακτή, πάνω από τον Ευβοϊκό κόλπο, σχηματίζοντας μία μακριά, απότομη κορυφογραμμή μεταξύ Λίμνης και Πολιτικών. Μια δασωμένη προέκταση του βουνού προς τα Ν.Α. ενώνεται με τον όγκο της Πυξαριάς και της Δίρφης και χωρίζει την κοιλάδα του Κηρέως από τις κεντρικές πεδιάδες του νησιού. Οι απότομες πλαγιές σκεπάζονται στα ψηλότερα μέρη με δάση μεγάλης ποικιλίας δένδρων, ενώ στα πιο χαμηλά κατακλύζονται από πεύκα, που βαθμιαία καταλήγουν στις καλλιεργημένες εκτάσεις του Προκοπίου, μέσα στην κοιλάδα. κοιλάδα αυτή ανοίγει Β.Α. του Προκοπίου και γίνεται εύφορη πεδιάδα στολισμένη από ένα υπέροχο πλατανοδάσος. Το ποτάμι του Κηρέα ενώνεται με το Νηλέα για να σχηματίσουν το Βούδωρο, που χύνεται στη θαλάσσια περιοχή της Κηρίνθου.

      Το όνομα του πρώην Δήμου αλλά και γενικότερα της περιοχής, από τα πολύ παλιά χρόνια, οφείλεται στον ποταμό Κηρέα, που διασχίζει σχεδόν ολόκληρη την έκταση της, κατά μήκος. Ο ποταμός αυτός με τις τόσες ομορφιές μαζί με το Νηλέα, που έχει δώσει το όνομά του στο διπλανό Δήμο, συνδέονται με δεκάδες θρύλους και μύθους. «...Εισί δε νυν Ευβοΐται ποταμοί Κηρεύς και Νηλεύς ών αφ΄ού μεν πίνοντα τα πρόβατα λευκά γίνεται, αφ΄ού δε μέλανα...» (Στράβων 449-14).

  Όπως μας μεταφέρει ο Στράβων λοιπόν αλλά και ο Αριστοτέλης, ο Αντίγονος ο Καρύστιος, ο Λίβιος κ.α. τα ποτάμια της περιοχής είχαν τέτοιες μαγικές δυνάμεις ώστε αν τα πρόβατα έπιναν από τον Κηρέα γινόντουσαν άσπρα και όταν έπιναν από το γειτονικό Νηλέα μαύριζαν. Έτσι λοιπόν γενικότερα η περιοχή αυτή συνδέθηκε με μεταφυσικά φαινόμενα και με χθόνιες θεότητες. Οι Κήρες για παράδειγμα ήταν θεότητες του βίαιου θανάτου και του ολέθρου, τρεφόμενες με το αίμα των νεκρών πολεμιστών. «Κηρ» ήταν μία έννοια του θανάτου, ενώ ο Κέρβης και ο Κέρβερος, που προέρχονται από την ίδια ρίζα, ήταν γνωστά τέρατα της μυθολογίας. Παρόλες όμως τις ετυμολογικές προσεγγίσεις στην ονομασία της περιοχής η μόνη πραγματικότητα, που γίνεται εμφανής είναι πως ο τόπος από την βαθιά αρχαιότητα μέχρι σήμερα έμοιαζε και μοιάζει με ένα πραγματικό παράδεισο γεμάτο από φως και χρώματα, εντελώς ξένο προς κάθε έννοια σκότους, θανάτου και πλασμάτων της νύχτας.

      Οι σπουδαιότεροι αρχαιολογικοί χώροι, οι οποίοι μας δίνουν πληροφορίες για την αρχαία ιστορία της περιοχής του Δήμου Κηρέως είναι η Κλεισούρα (Klissura, Clesura, Chiesura), η Δαφνούσα (Δράζι) με τον Πύργο του Μπέζα, το Πήλι, το Πελέκι στο Μαντούδι και φυσικά η περίφημη Κήρινθος (Cerinto), που μετά από αιώνες αναμονής θα γευτεί επιτέλους την επίσημη αρχαιολογική σκαπάνη μια και μέχρι σήμερα ανασκάπτονταν από τους απανταχού στον κόσμο αρχαιοκάπηλους, οι οποίοι έχουν μεταφέρει στις πατρίδες τους σωρούς αρχαιοτήτων.

    Η Κήρινθος ιδρυμένη από τον Κόθο, αδελφό του Ίωνα, υποδηλώνει πρώιμη εγκατάσταση Ιώνων στον τόπο από τους προϊστορικούς ήδη χρόνους. Η μυθολογική παράδοση του αργοναύτη Κάνθου από την «έφαλο», κατά τον Όμηρο, Κήρινθο, που περιπλανήθηκε και πέθανε στις ακτές της Λιβύης, φανερώνει τη συμμετοχή της Κηρίνθου στον ευβοϊκό αποικισμό και μάλιστα σε περιοχές, για τις οποίες δεν έχουν σωθεί πληροφορίες. Η Κήρινθος πρέπει να έπαιξε σημαντικό ρόλο στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Εύβοια, αφού εκεί σημειώνεται η εξέγερση των «κακών», κατά το χαρακτηρισμό του αριστοκράτη ποιητή Θέογνη, οι οποίοι και κυρίευσαν την πόλη, οδηγώντας τη στην ιστορική αφάνεια.
«...Αλίμονο στην ανημποριά μας. Χάθηκε η Κήρινθος, και του Ληλάντου τα καλά αμπέλια καταστράφηκαν. Στην εξορία ζούνε οι καλοί και οι κακοί την πόλη διαφεντεύουν. Μακάρι να εξαφάνιζε ο Δίας τη γενιά των Κυψελιδών...».
Οι πόλεις της περιοχής του Κηρέα κατά τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων ακολουθούν τις εξελίξεις υπό την σκιά πάντοτε των ισχυρότερων ευβοϊκών πόλεων (Χαλκίδα, Ερέτρια, Ιστιαία και Ωρεό), ενώ πέφτουν σε ιστορική αφάνεια κατά τη διάρκεια της Ρωμαιοκρατίας και αργότερα της Βυζαντινής Εποχής. Ίχνη, εντοιχισμένα σήμερα σε νεότερους ναούς και ναΐσκους, μαρτυρούν την ύπαρξη πρωτοχριστιανικών μνημείων.
     Κατά την Ενετοκρατία φαίνεται πως η εύφορη περιοχή του Κηρέα προτιμήθηκε από κάποιους Ενετούς φεουδάρχες, αν κρίνουμε από τα πολλά ερειπωμένα ενετικά κτίσματα και οχυρώσεις (Κλεισούρα, Πύργος Μπέζα, Μαντούδι, Στροφυλιά, Τσούκα, Φαράκλα κ.α.).
    Το καλοκαίρι του 1470 ο Κηρέας μαζί με την υπόλοιπη Εύβοια αλώνεται από τον στρατό του Μωάμεθ για να αρχίσει έτσι η περίοδος της Τουρκοκρατίας.

    Το 1821 η Εύβοια ακολουθεί στην Επανάσταση τους υπόλοιπους Έλληνες με προεξάρχοντα τον Αγγελή Γοβιό, που καταφέρνει πρόσκαιρα να απελευθερώσει το βόρειο τμήμα του νησιού από την Χαλκίδα και πάνω. Η πρόσκαιρη ανεξαρτησία κρατάει μέχρι τα μέσα του 1823, οπότε οι Τούρκοι επανέρχονται δριμύτεροι ως κατακτητές. Το 1833 μετά από πολλές περιπέτειες η Εύβοια εντάσσεται στην επικράτεια του νέου ελληνικού κράτους με του όρους που υπαγορεύει το πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830). Πουλιέται δηλαδή από τους Τούρκους σε Έλληνες και ξένους κεφαλαιούχους υπό τις ευλογίες της Ελληνικής Κυβέρνησης.

    Για την προνομιούχο από φυσικής απόψεως περιοχή του Κηρέα αρχίζει η σκληρή περίοδος των τσιφλικάδων, που γίνονται οι νέοι ιδιοκτήτες αλλά ταυτόχρονα και οι νέοι δυνάστες του «ελεύθερου» ευβοϊκού λαού. Ένα από τα ιστορικότερα, αλλά και μακροβιότερα τσιφλίκια της Ελλάδας υπήρξε αυτό του Προκοπίου (πρώην Αχμέταγα). Ιδιοκτήτες του οι ευνοούμενοι του Καποδίστρια, Μύλλερ (Ελβετός τραπεζίτης) και Νόελ (Άγγλος συγγενής του Λόρδου Βύρωνα). Ο Έλληνας κυβερνήτης ενέκρινε αυτές εξελίξεις γιατί οραματιζόταν ένα καθεστώς επιστημονικής γεωργικής εκμετάλλευσης της περιοχής κατά τα ελβετικά πρότυπα Φέλεμπεργκ (θείος του Μύλλερ).

    Περί τις αρχές του εικοστού αιώνα οι υπόλοιποι τσιφλικάδες της περιοχής (Βουδούρης, Τομπάζης, Δούμας, Αβέρωφ κ.α.) σταδιακά μεταβιβάζουν τις ιδιοκτησίες τους (ή τμήματα αυτών) στους κατοίκους των χωριών του Κηρέα, ενώ μετά την μικρασιατική καταστροφή και τα μεγάλα προσφυγικά κύματα, που καταφθάνουν για να εγκατασταθούν στην Εύβοια, απαλλοτριώνονται πολλές εκτάσεις και παραχωρούνται στους Έλληνες ξεριζωμένους Μικρασιάτες.

    Αυτή την εποχή η κοινωνική σύνθεση της περιοχής του Δήμου Κηρέως αλλά και γενικότερα της Βόρειας Εύβοιας αλλάζει σημαντικά. Έλληνες από όλα σχεδόν τα μέρη της Τουρκίας (Ιωνικά παράλια, Καππαδοκία, Λυκία, Ανατολία, Πόντο κ.α.) εγκαθίστανται εδώ μεταφέροντας τον υψηλό πολιτισμό τους, τις γνώσεις τους και τις καινοτομικές τους ιδέες. Μια νέα σελίδα ξεκινάει για την ανάπτυξη του Κηρέα και της Βόρειας Εύβοιας.

Την ίδια περίπου εποχή ένα νέο κεφάλαιο εντίθεται καθοριστικά στις ιστορικές εξελίξεις του Κηρέα. Είναι αυτό της μεθοδικής εκμετάλλευσης του λευκόλιθου, ο οποίος εν αφθονία ευρισκόμενος στο υπέδαφος της περιοχής συμπληρώνει με τον καλλίτερο τρόπο τον πλούτο των φυσικών δώρων, που διαχρονικά χαρακτηρίζει την Βόρεια Εύβοια. Ο πρόλογος αυτού του κεφαλαίου είχε καταγραφεί από τα μέσα του 19ου αιώνα όταν οι τσιφλικάδες του Προκοπίου Νόελ και Μύλλερ είχαν διαγνώσει τις προοπτικές από την εκμετάλλευση του πολύτιμου ορυκτού.
     Το 1911 ιδρύεται στο Μαντούδι η πρώτη καθετοποιημένη μονάδα φρίξης και πυρότουβλων, αλλιώς Ροταντίφ, στο οποίο γίνεται το ψήσιμο του Λευκόλιθου, από την εταιρία Α.Ε. επιχειρήσεων των Νέγρη και του Γερμανού Γρώμαν. Το 1933 δημιουργείται το πρώτο επίσημο εργατικό σωματείο με την επωνυμία «Σύλλογος Εργατών και Τεχνιτών Μεταλλωρύχων Μαντουδίου».

Μετά την μαύρη δεκαετία της Ιταλογερμανικής Κατοχής και του Εμφυλίου για την περιοχή του Κηρέα αρχίζει μια περίοδος έντονης οικονομικής ανάπτυξης. Την Ανώνυμη Εταιρία Επιχειρήσεων έχει αναλάβει ο Σκαλιστήρης μαζί με την εταιρεία Παπαστρατή. Η κορύφωσης της άνθισης παρατηρείται στις αρχές του 1970 όταν ο αριθμός των εργαζομένων στην εξόρυξη λευκολίθου ξεπερνά τους 6.000.

Μετά το τέλος της θλιβερής επταετίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα, το 1974, ξεσπούν έντονες κοινωνικές κινητοποιήσεις στην περιοχή του Κηρέα, από τις πιο δυναμικές, που καταγράφτηκαν ποτέ στην ελληνική ιστορία των μαζικών κιντητοποιήσεων.

Η πρώτη (1975) αφορά την εξέγερση των κατοίκων του Προκοπίου ενάντια στον τσιφλικά Νόελ Μπαίκερ και τη διεκδίκηση της περιουσίας του. Οι αγώνες των Προκοπιανών κράτησαν περισσότερο από μία δεκαετία.
Η δεύτερη (1976) αφορά τις περίφημες κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα ορυχεία του Σκαλιστήρη. Εξελίχθηκε σε δύο χρονικές φάσεις, κράτησε πάνω από μία δεκαετία και απασχόλησε πολύ την ελληνική Κοινή Γνώμη. Ενώ όμως οι εργατικοί αγώνες είχαν επιτυχία, οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις και η υποβάθμιση του λευκολίθου στις παγκόσμιες αγορές, οδήγησαν στο κλείσιμο των ορυχείων και φυσικά στην οικονομική κρίση την περιοχή του Κηρέα. Χιλιάδες άνθρωποι οδηγήθηκαν στην ανεργία και τον έντονο προβληματισμό, αφού έπρεπε ομαδικά να αλλάξουν πορεία στη ζωή τους

Σήμερα σταδιακά αρχίζει να εξομαλύνεται η κατάσταση και η οικονομική ανάπτυξη της περιοχής αρχίζει να προσανατολίζεται σε μάλλον πιο σίγουρες και οπωσδήποτε φιλικότερες προς το περιβάλλον λύσεις. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται η αξιοποίηση και προβολή των ανυπέρβλητων φυσικών θησαυρών της περιοχής, που οπωσδήποτε αποτελούν κίνητρο για μεγάλη τουριστική ανάπτυξη.

Δημοτική Ενότητα ΕΛΥΜΝΙΩΝ

     Ο πρώην Δήμος πήρε το όνομά του από την αρχαία πόλη του Ελυμνίου. Το Ελύμνιο, πιστεύεται ότι βρισκόταν στη θέση της σημερινής Λίμνης και σύμφωνα με μια εκδοχή της μυθολογίας μας, εδώ τελέστηκαν οι γάμοι του Δία και της Ήρας. Είχε αποικιακή δραστηριότητα στη Χαλκιδική με την πόλη Κλέωνες, ενώ άρχισε να ερημώνει γύρω στο 900 μ.Χ. λόγω τον πειρατικών επιδρομών. Η πόλη μεταφέρθηκε στο βουνό αλλά ξανακατέβηκε στη θάλασσα γύρω στον 17ο αιώνα.

     Η περιοχή του δήμου κατοικείται ήδη από τους Παλαιολιθικούς Χρόνους. Στο λόφο Καστριά έχουν βρεθεί ευρύματα όπου αποδεικνύεται οικισμός της Νεολιθικής Περιόδου και παρατηρείται μία συνεχής κατοίκιση έως και τους μεσαιωνικούς χρόνους. Επίσης, στη θέση Παναγιά, βρέθηκαν ιχνη νεολιθικού οικισμού, ο οποίος διατηρήθκε ως την εποχή της Φραγκοκρατίας.

     Το 1836 ο δήμος με το όνομα των Αιγαίων εξαιτίας της ταύτισης της περιοχής με την αρχαία πόλη των Αιγών. Οι Αιγές τοποθετούνται μεταξύ των Ροβιών και της Λίμνης, στη μονή Γαλατάκη. Σε συστάθηκε αυτό το συμπέρασμα έφτασαν οι ειδικοί μετά την ανακάλυψη ευβοϊκών νομισμάτων στην περιοχή. Σύμφωνα με τον Θουκιδίδη, γύρω στο 426 π.Χ., μεγάλοι σεισμοί έπληξαν την Εύβοια. Αποτέλεσμα αυτών ήταν η καταστροφή των Αιγών αλλά και μεγάλες καταστροφές στην πόλη των Οροβίων, τις σημερινές Ροβιές. Στις Οροβιαί, μάλιστα δημιουργήθηκε και παλιρροϊκό κύμα που βύθισε μεγάλο μέρος των ακτών. Οι κάτοικοι που σώθηκαν, κατέφυγαν στο βουνό όπου ίδρυσαν νέους οικισμούς.

     Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η πόλη της Λίμνης μεταφέρθηκε και πάλι στη θάλασσα, στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Η σχέση της πόλης με τη θάλασσα ήταν ανέκαθεν πολύ καλή. Είχε ιδιαίτερα ανεπτυγμένο ναυτικό, το οποίο διατήρησε και επί τουρκοκρατίας. Στην επανάσταση του 1821 ήταν αρκετά δραστήρια χάρη στη ναυτική δύναμη που είχε. Από εδώ καταγόταν και ο αγωνιστής Αγγελής Γωβιός, γνωστός από τη μάχη στα Βρυσάκια, έξω από τα Ψαχνά, όπου γνώρισε το θρίαμβο απέναντι στον Ομέρ Βρυώνη, αλλά και βρήκε ηρωϊκό θάνατο ένα χρόνο μετά, από προδοσία. Από τη Λίμνη καταγόταν και ηρωικές μορφές της ελληνικής αντίστασης, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, όπως η Λέλα Καράγιαννη, Κώστας Καραγιώργης, Κώστας Γαμβέτας. Από εδώ καταγόταν και ο γνωστός συγγραφέας, ευθυμογράφος και χρονογράφος Νίκος Τσιφόρος.

Δημοτική Ενότητα Νηλέως

     Ο πρώην Δήμος πήρε το όνομά του από το ποτάμι που διασχίζει την περιοχή, το Νηλέα. Ο Νηλέας έχει τις πηγές του στο όρος Ξηρό, κοντά στον οικισμό των Αμέλαντων.

«...Εισί δε νυν Ευβοΐται ποταμοί Κηρεύς και Νηλεύς ών αφ΄ού μεν πίνοντα τα πρόβατα λευκά γίνεται, αφ΄ού δε μέλανα...» (Στράβων 449-14).

Το μύθο αυτό με κάποιες μικρές παραλλαγές μας μεταφέρουν μερικοί από τους σπουδαιότερους γεωγράφους, συγγραφείς και χρονικογράφους της ιστορίας, όπως ο Στράβων, ο Αριστοτέλης, ο Λίβιος, ο Αντίγονος ο Καρύστιος κ.α. Είναι -μας λένε- δύο ποτάμια εκεί με μαγικές δυνατότητες. Ο Κηρέας και ο Νηλέας. Όταν τα πρόβατα πίνουν νερό από τον Κηρέα γίνονται λευκά και όταν πίνουν από το Νηλέα γίνονται μαύρα. Οι υπερφυσικές αυτές δυνατότητες των ποταμιών προβάλουν την πραγματική διάσταση των δυνατοτήτων της διαχρονικά εκπληκτικής ευβοϊκής φύσης και του θαυμασμού των αρχαίων συγγραφέων προς την Εύβοια, που όπως σαφώς τόνισε και ο Ισοκράτης «…η και προς την αρχήν την της θαλάττης ευφυώς είχε και την άλλην αρετήν απασών των νήσων διέφερε».

Στην καρδιά ακριβώς αυτού του φυσικού παράδεισου της Βορειοανατολικής Εύβοιας εκτείνεται η περιοχή του Δήμου Νηλέως με συνολική έκταση 130.000 στεμμάτων περίπου.

Η ονομασία της έδρας του δήμου Νηλέως οφείλεται στη θαυματουργή εικόνα της Αγίας Άννας, που βρίσκεται στον ομώνυμο Ναό. Ο θρύλος λέει ότι στον τόπο που είναι χτισμένη σήμερα η εκκλησία, από θαύμα της Αγίας Άννας σώθηκαν οι κάτοικοι από επιδρομή πειρατών. Στη συνέχεια βρήκαν τη θαυματουργή εικόνα μετά από όραμα κάποιας χωριανής. Ο Ναός μάλλον ήταν της Βυζαντινής περιόδου αλλά δυστυχώς το 1960 κατεδαφίστηκε και αντικαταστάθηκε από τον καινούριο Ναό.

Η κατοίκιση στην περιοχή αρχίζει από την παλαιολιθική περίοδο. Η αρχαιολογική έρευνα στις θέσεις Αγκάλη, Άγιος Βασίλειος όπως και στο Σαρακήνικο του Δήμου Κηρέως, έφερε στο φως παλαιολιθικά εργαλεία κατασκευασμένα από πυριτόλιθο με την τεχνική Levallois. Η ύπαρξη μικρού οικισμού της νεολιθικής περιόδου πιθανολογείται στη θέση Άγιος Βασίλειος, όπου οι ερευνητές έχουν εντοπίσει πολλά εργαλεία τα οποία χρονολογούνται σ΄ αυτή την εποχή.

Η Αγία Άννα, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, κτίστηκε το 1776 την εποχή των Ορλωφικών από λίγες οικογένειες που ήλθαν από την Παναγίτσα. Σύντομα εξελίχθηκε σ΄ ένα πλούσιο χωριό ιδιοκτήτης του οποίου έγινε ο Ιμπραήμ μπέης. Μετά την ένταξη της Εύβοιας στο Ελληνικό κράτος η περιοχή πουλήθηκε στον Ιωάννη Ξένο. Αργότερα σταδιακά οι εκτάσεις περιήλθαν στα χέρια των κατοίκων της.

Στην βόρεια άκρη της παραλίας Αγκάλης, στον όρμο του Αγίου Βασιλείου υπάρχουν τα ερείπια μίας εκτεταμένης οχύρωσης των κλασσικών χρόνων. Πρόσφατα οι ερευνητές ταύτισαν την περιοχή με την Ευβοϊκή πόλη Τρύγχαι ή Γρύγχαι. Η παρουσία στη θέση άφθονης κεραμικής της περιόδου της Φραγκοκρατίας και τα υπολείμματα μεσαιωνικής οχύρωσης ίσως συνηγορούν με την ταύτιση της θέσης και με την Φράγκικη οχύρωση Acalia, όπως σημειώνεται στους πορτολάνους. Στην περιοχή αξίζει κανείς να επισκεφθεί το μονόχωρο ναό του Αγίου Βασιλείου που βρίσκεται κοντά στα προαναφερθέντα ερείπια.

Επίσης η περιοχή της Κερασιάς έχει προικιστεί από τη φύση με παλαιοντολογικούς θησαυρούς. Τόσο το απολιθωμένο δάσος, όσο και τα απολιθωμένα θηλαστικά, παρουσιάζουν τεράστιο επιστημονικό ενδιαφέρον. Η πανίδα της περιοχής, σύμφωνα με τις παλαιοντολογικές μελέτες περιελάμβανε Μαχαιρόδοντες (αιλουροειδή παρόμοια με λιοντάρια), Ελλαδοθήρια (καμηλοπαρδάλεις με κοντό λαιμό) και Χαλικοθήρια (ογκώδη δασόβια θηλαστικά που τρέφονταν με φύλλα δέντρων). Άλλα ζώα που ζούσαν στην περιοχή ήταν ελέφαντες, ιππάρια και ιχθιθήρια ( ένας πρόγονος της ύαινας). Σημαντική ανακάλυψη, μοναδική για τον Ελλαδικό χώρο, αποτελεί η ανεύρεση ενός κρανίου από ρινόκερο με δύο κέρατα, που σήμερα φυλάσσεται όπως και τα υπόλοιπα ευρήματα, στο Παλαιοντολογικό και Ανθρωπολογικό Μουσείο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι επιστήμονες που ερευνούν την περιοχή, ισχυρίζονται πως δεν είναι μακριά από τη στιγμή που θα φέρουν στο φως και κάποιο απολίθωμα ανθρωποειδούς. Η κατοίκιση στην περιοχή χρονολογείται στην παλαιολιθική περίοδο. Σημαντικά είναι τα ευρήματα μέσης παλαιολιθικής περιόδου, κυρίως φολίδες πυριτόλιθου.

Η ιστορία της Ιστιαίας
Κατά την ομηρική εποχή, η Ιστιαία φαίνεται να παίρνει μέρος στον Τρωικό πόλεμο, με το πλευρό και άλλων ευβοϊκών πόλεων όπως είναι η Χαλκίδα και η Κήρινθος. Κατά τις περιόδους ακμής της, ιδρύει, στην σημερινή Βουλγαρία, την αποικία Στενήμαχο. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, αρκετά επιζήμια για την περιοχή, ήταν η Ναυμαχία του Αρτεμισίου, οπότε και η Ιστιαία ισοπεδώθηκε, μετά και την εγκατάσταση των στρατιών του Ξέρξη στην συγκεκριμένη τοποθεσία. Κατά τα χρόνια που ακολούθησαν, η Ιστιαία, όντας και υπό την προστασία της Α΄ Αθηναϊκής Συμμαχίας, δεν κλυδωνίστηκε από ιδιαίτερες εντάσεις, αλλά διατήρησε μια σχετική ειρήνη.

Στη διάρκεια του 446 π.Χ., η Βόρεια Εύβοια αποφασίζει να αποσπαστεί από την Αθηναϊκή Συμμαχία, γεγονός που, όπως λέγεται, οφείλεται στην πρόθεση ορισμένων ολιγαρχικών φιλοσπαρτιατών, να ανατρέψουν το αντίπαλο δέος, τους δημοκράτες φιλοαθηναίους. Η Ιστιαία επωμίστηκε τις μεγαλύτερες συνέπειες της απόφασης για αποστασία, καθώς ο Περικλής διοχέτευσε όλη του την οργή στην περιοχή, εκδιώκοντας το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων της σε Θεσσαλία και Μακεδονία. Και οι υπόλοιπες πόλης της Εύβοιας βέβαια δέχτηκαν βαρύτατες τιμωρίες, μεταξύ των οποίων η απαγόρευση των επιγαμιών μεταξύ Αθηναίων και κατοίκων της Εύβοιας. Κατά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, η κατάσταση άρχισε να αποκαθίσταται, καθώς η Ιστιαία περιήλθε στα χέρια Σπαρτιατών, γεγονός που οδήγησε στην επιστροφή των διωγμένων στην πατρίδα τους και την αποκατάσταση της διανομής των κλήρων, οι οποίοι προηγουμένως είχαν μοιραστεί σε Αθηναίους πολίτες.

Η αρχαία Ιστιαία δεν βρισκόταν ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται η σημερινή, αλλά μερικά χιλιόμετρα δυτικά. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως ο Όμηρος την χαρακτήριζε “πολυστάφυλο”, εξαιτίας των πολλών αμπελώνων που δέσποζαν στην περιοχή. Η καινούρια πόλη της οποίας η δημιουργία ξεκίνησε το 1470 και ονομαζόταν Ξηροχώρι, δημιουργήθηκε στη θέση της σημερινής Ιστιαίας, ξεκινώντας σταδιακά να αναπτύσσεται. 

 

Το Συμβούλιο Τοπωνυμιών αξιολογεί το αισθητικό και συμβολικό μέρος των εμβλημάτων

Βάσει του νόμου « οι Δήμοι μπορούν να κάνουν χρήση σήματος δηλωτικού της ιδιαιτερότητας του χώρου που αποτελεί τη διοικητική τους Περιφέρεια. Το σήμα καθορίζεται με απόφαση του οικείου συμβουλίου κατά συνεκτίμηση στοιχείων, τα οποία σχετίζονται με την ιστορία, τη μυθολογία και τα τοπικά χαρακτηριστικά της περιοχής, ύστερα από σύμφωνη γνώμη του Συμβουλίου Τοπωνυμιών » (άρθρο 9 παρ. 2 του Νόμου 3463/2006) .

Η Απόφαση και η επιστολή

Α Π Ο Σ Π Α Σ Μ Α Από το πρακτικό της αρίθμ. 23ης/17-11-2020 τακτικής συνεδρίασης (δια τηλεδιάσκεψης) του Δημοτικού Συμβουλίου 

Θ Ε Μ Α : Βελτίωση κι εκσυγχρονισμός λογότυπου Δήμου Μαντουδίου-Λίμνης-Αγίας Άννας

O πρόεδρος εισηγούμενος το θέμα είπε: 

ΕΙΣΗΓΗΣΗ:

  Κύριοι σύμβουλοι,προέκυψε λοιπόν χρειαζόμασταν ένα λογότυπο, το οποίο να είναι χρηστικό, όμορφο, πρακτικό, σύγχρονο και επαγγελματικό κατασκευαστικά, που να διακρίνεται από λιτή και σύγχρονη σχεδιαστική προσέγγιση και να εκφράζει τον δυναμισμό του Δήμου μας, που να είναι φρέσκο και καλαίσθητο που θα μπορούσε να υποστηριχτεί από τις νέες τεχνολογίες. Που να είναι υψηλής ανάλυσης, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιηθεί, είτε από τον Δήμο, είτε από τρίτους για διάφορους σκοπούς, π.χ. εξώφυλλα, αφίσες, χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά η ανάλυση και η εικόνα του. Κατά καιρούς μας έχουν ζητήσει διοργανωτές διαφόρων εκδηλώσεων το λογότυπο του Δήμου, προκειμένου να το χρησιμοποιήσουν σε φυλλάδια και αφίσες, ωστόσο αυτό δεν κατέστη δυνατόν, διότι η αποτύπωση του υφισταμένου λογοτύπου, πάνω σε αυτό, το λογότυπο που έχουν ήδη είχε προβλήματα, κι ένα πρόσφατο είναι, με τους ποδηλατικούς αγώνες που έγιναν στην πόλη μας, θέλανε το λογότυπο και δεν μπορούσε να αναπαραχθεί. Τέλος, ένα λογότυπο που να μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη νέα και σύγχρονη υπό κατασκευή ιστοσελίδα του Δήμου μας. Γι ́ αυτό λοιπόν προτείναμε το συγκεκριμένο, το οποίο σας το έχουμε και μπροστά σας, το στείλαμε και με e-mail στους αρχηγούς των παρατάξεων. Δεν αλλάζει τίποτα, είναι η ίδια παράσταση, αναγράφονται οι τρείς Δημοτικές ενότητες Κηρέως Ελυμνίων και Νηλέως, και η απεικόνιση είναι η ίδια, απλά έχει καλύτερη ανάλυση και μπορεί να αξιοποιηθεί.

 Το θέμα αυτό είχε έρθει για συζήτηση σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της 15-7-2020 ζητήθηκε όμως η αναβολή συζήτησης του θέματος προκειμένου να ζητηθεί ή άποψη του αρχαιολόγου κ. Ριτσώνη Άγγελου ,ο οποίος ήταν και ο δημιουργός του λογότυπου.

Απευθυνθήκαμε στον κ. Ριτσώνη ο οποίος μας απάντησε με την πιο κάτω επιστολή του με ημερομηνία 31-10-2020 και αναφέρει τα εξής: 

Λογότυπο «λαλούν σύμβολο» του Δήμου Μαντουδίου –Λίμνης-Αγίας Αννας 

Κ.κ. σας αποστέλλω την κριτική μου θέση όσον αφορά το ιστορικό υπόβαθρο του λογοτύπου που επελέγη μετά από πρότασή μου προ οκταετίας από το δημοτικό σας συμβούλιο σε πλειοψηφία από τη μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση.

Το εγκεκριμένο λογότυπο στην παρούσα εκδοχή, αποτελείται από κεντρικό πεδίο με σύμβολο που απαντά σε αρχαίο νόμισμα της περιοχής και το οποίο περικλείεται από ταινιωτό πλαίσιο με το όνομα του Δήμου Μαντουδίου Λίμνης Αγίας Άννας

.Το σύμβολο που επελέγη προέρχεται από την μια όψη (οπισθότυπο) ενός νομίσματος, το οποίο ονομάζεται τετρώβολο της Ιστιαίας. Το νόμισμα ήταν χτυπημένο σε άργυρο, με βάρος που κυμαίνεται από 2,7 έως 1,8 γραμμάρια και αποτελούσε την νομισματική συναλλαγή των 52 πόλεων, δήμων και οικισμών της Βόρειας Εύβοιας που αποτελούσαν την «Ιστιαική Επικράτεια». Δήμοι όπως αυτοί της Κηρίνθου και του Ελυμνίου, αποτελούσαν βασικούς άξονες της δυναμικής του βόρειου τμήματος της Εύβοιας με μητρόπολη την Ιστιαία από τα μυκηναϊκά χρόνια μέχρι και το 2°αι. π.Χ. όπως μας αναφέρουν τα δημόσια ψηφίσματα και οι γραπτές πηγές που έχουμε στη διάθεσή μας.

Το σύμβολο παριστάνει μία νύμφη (: Ιστιαία), η οποία οδηγεί τον στόλο της Βόρειας Εύβοιας σε άγνωστους τόπους. Η νύμφη Ιστιαία κάθεται σε ακρόπρωρο πλοίου με κατεύθυνση από αριστερά προς τα δεξιά και κρατάει στο χέρι της την στυλίδα (:ιερό σύμβολο). Κάτω από την καρίνα του πλοίου ο γλύπτης έχει τοποθετήσει δύο επιμέρους διακριτικά στοιχεία, το σύμβολο του εργαστηρίου του, δηλαδή μία φτερούγα και το μονογράφημα, εν προκειμένω μία τρίαινα.Θεωρώ ότι η προσπάθεια απόδοσης της παράστασης του νομίσματος από το γραφίστα είναι επιτυχής και συμφωνώ με τη σύνθεση του λογότυπου.

Το δημοτικό συμβούλιο ύστερα από διαλογική συζήτηση κι ανταλλαγή απόψεων κι αφού έλαβε υπόψη του τα ανωτέρω και τα απομαγνητοφωνημένα πρακτικά που τηρούνται στο αρχείο του Δήμου και τις πιο κάτω γνώμες των δημοτικών συμβούλων:

 Στεργίου Ιωάννης:Από την στιγμή που ο δημιουργός του λογότυπου, εμβλήματος έχει κάνει εισήγηση η οποία είναι τεκμηριωμένη αρχαιολογικά και ιστορικά εγκρίνουμε την μερική τροποποίηση.

Τριάντης Γεώργιος:Λέμε ναι με την προϋπόθεση να περιλαμβάνει και τους τρείς δήμους μέσα, να τους εκπροσωπεί.

Καρατζούδης Παναγιώτης: Σε ότι αφορά τη βελτίωση του υποβάθρου του υπάρχοντος σήματος, φυσικά να γίνει καλύτερο. Τώρα το αν το σύμβολο αυτό θα πρέπει ενδεχομένως σε μια μελλοντική συζήτηση να συζητήσουμε για τον εκσυγχρονισμό του, γιατί και αυτό καθόλου εκσυγχρονισμένο δεν είναι, να βοηθήσουμε δηλαδή στο πλασάρισμα του Δήμου ενδεχομένως με νέο λογότυπο, αυτό καλό θα ήτανε να γίνει στο μέλλον.

 ΟΜΟΦΩΝΑ Α π ο φ α σ ί ζ ε ι 

Και Εγκρίνει την βελτίωση κι εκσυγχρονισμό του λογότυπου Δήμου Μαντουδίου -Λίμνης-Αγίας Άννας, όπως το παρακάτω σχέδιο 

Συντάχθηκε το παρόν πρακτικό και υπογράφεται ως κατωτέρω: 

OΠρόεδρος Κουτσουράς Σταύρος 

ΟΓραμματέαςΚαλομοίρης Μιχαήλ

ΤΑ ΜΕΛΗ Αρβανίτης ΠαναγιώτηςΓιαννιός ΚωνσταντίνοςΚωνσταντινάκης ΆγγελοςΣταμούλος Γεώργιος Σκοπελίτης Δημήτριος Ανδρέου ΑγγελικήΧασιώτη ΠολυξένηΛιάσκος ΑργύρηςΣτεργίου ΙωάννηςΚαντζούρας ΙωάννηςΚωνσταντίνου Ζήσιμος Μουργιάς ΙωάννηςΧατζής ΑνδρέαςΚανελλόπουλοςΙωάννηςΤριάντης ΓεώργιοςΠαληός Ευστράτιος Καρατζούδης Παναγιώτης

Ακριβές απόσπασμα