Για το κλείσιμο των υποκαταστημάτων και το ρόλο των τραπεζών

Ότι οι τράπεζες δεν επιτελούν σήμερα το ρόλο για τον οποίο υπάρχουν είναι κοινό μυστικό. 

Το ξέρει ο απλός πολίτης που θα χρειαστεί ένα δάνειο, το ξέρει ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας που θα χρειαστεί κάποιο χρηματοδοτικό εργαλείο. 

Έχουν μετατραπεί σε «κουφάρια» τυπικών συναλλαγών και μισθοδοσίας. Στα πλαίσια αυτά απολύουν προσωπικό και κλείνουν υποκαταστήματα. 

Κι ας είναι οι τράπεζες που ανακεφαλαιοποιήθηκαν τόσες φορές με τα χρήματα του ελληνικού λαού. Κι ας αγόρασε η Πειραιώς την πάλαι ποτέ Αγροτική με την υποχρέωση να συνεχίσει να είναι δίπλα στους αγρότες.

Το πρόβλημα είναι σ όλη την επικράτεια. Στα μέρη μας τώρα το αντιμετωπίζουμε με το κλείσιμο υποκαταστημάτων σε Μαντούδι και Λίμνη.

 Μια περιοχή μακριά απ τη Χαλκίδα, με σχεδόν 25000 κατοίκους το καλοκαίρι, πολλοί απ αυτούς συνταξιούχοι, με 90000 άτομα να περνούν απ το λιμάνι το 2019 κι ακόμα θρησκευτικό τουρισμό και αρκετές επιχειρήσεις.

 Καλό το i-bαnking και η ψηφιοποίηση αλλά δεν αξίζει ένα υποκατάστημα για τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων; Γι αυτούς που πρέπει να τρέχουν σε άλλες περιοχές ή γι αυτούς που είναι δύσκολο στην ηλικία τους να προσαρμοστούν;

Η κατάσταση δε διορθώνεται με απλές ερωτήσεις βουλευτών. Απαιτείται κεντρική κυβερνητική δράση. 

Να ασκήσει το Δημόσιο τα δικαιώματα του σαν μέτοχος (όπου έχει απομείνει).

 Να ασκήσει η Τράπεζα της Ελλάδος την εποπτική της δράση.

 Να εξεταστεί η ίδρυση αναπτυξιακής τράπεζας. 

Το ερώτημα όμως είναι: μπορεί μια κυβέρνηση να ασκήσει πίεση -και μάλιστα σε αφελληνισμένα διοικητικά συμβούλια- σε τράπεζες ειδικά όταν το κόμμα της είναι μεγαλοοφειλέτης με εκατοντάδες εκατομμύρια; 

(Και)γι αυτό λέμε ότι η υπερχρέωση των κομμάτων επηρεάζει τη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας μας!

Συμεών Κεδίκογλου