Γράφει ο Βασίλης Μακρής:
Πέρασε περίπου ένας χρόνος από τη στιγμή που ανακοινώθηκε ο βαθμός του τελευταίου μαθήματος και το πολυαναμενόμενο "ΜΑΝΑ ΠΑΊΡΝΩ ΠΤΥΧΊΟ" ήχησε για πρώτη φορά με αποκορύφωμα λίγες μέρες πριν, με την οριστική υπογραφή και το επίσημο χαρτί στα χέρια.
Το κεφάλαιο πτυχίο έλαβε τέλος οριστικά και χρωστάω έναν μικρό απολογισμό.
Πάω κάπου στην εφηβεία, όντας ένα αντιδραστικό πνεύμα και λίγο η άγνοια από τη λειψή ενημέρωση του συστήματος οδήγησαν σε μία λάθος επιλογή κατεύθυνσης, που εν τέλει κάνεις ποτέ δεν κατάλαβε το γιατί.
Ένας περίεργος δρόμος στις πανελλήνιες και ένα σύνολο μορίων προμήνυαν αλλά αποτελέσματα.
Στο άκουσμα τους από ένα τηλεφώνημα επειδή από το άγχος δεν μπορούσα να συνδεθώ με τους κωδικούς μου, ακούω:
-πέρασες "Θεσσαλονίκηηηη"
-θεσσαα τιι; Μα την έχω αρκετά κάτω, πώς ανέβηκαν όλα; Τι σχολή;
- ιατρικά εργαστήρια.
Πέφτει το κινητό, σιγή ιχθύος, επικοινωνία με τον τοίχο, κλάμα, φωνές.
- θα δώσω δεύτερη φορά.
Με τα πολλά, τις ατέλειωτες συζητήσεις και πιέσεις ανέβηκα να δω πώς είναι.
Το πρώτο έτος πέρασε λίγο περίεργα, και ίσως να έβγαζα και μια ανεξήγητη τοξικότητα για το αντικείμενο. Στα μισά του εξαμήνου έκανα και τα χαρτιά μου να δώσω δεύτερη φορά, κρυφά απ'όλους, διάβαζα όσο μου το επέτρεπε η κοινωνική μου ζωή. Δεν πήγα ποτέ. Να πάω πού; Να ξανά δώσω για ποιά σχολή, αφού από εκείνη την κατεύθυνση τίποτα δεν θα ήταν αυτό που θα με γέμιζε.
Και πράγματι η επιλογή να μείνω ήταν η καλύτερη.
Μπορεί να μην έγινα ποτέ ο πιο συνεπής φοιτητής,οι ατελείωτες νύχτες στη βιβλιοθήκη την περίοδο της εξεταστικής, οι σημειώσεις και οι επεξηγήσεις από τους συνεπείς φοιτητές και φίλους μου ήταν σίγουρα αναλγητικά στην περάτωση των σπουδών.
Ωστόσο η "ασυνέπεια" αυτή μου έδωσε τον χωροχρόνο να γνωρίσω κόσμους και άτομα που δε μπορούσα να φανταστώ, να υπερδραστηριοποιηθώ, να αναπτύξω δεξιότητες, να βρω τον εαυτό μου. Ήρθαν φιλίες που ακόμη κι ο χρόνος να τις φθείρει οι στιγμές που ζήσαμε δε θα διαγραφούν ποτέ, ατελείωτα σερί ημερών, έξοδοι, μεθύσια, κάποιες μικροκαταλήψεις στο τρίτο έτος που έφεραν ένα τεράστιο μάθημα: πώς με συλλογικότητα και πάλη μπορείς να ανατρέψεις δεδομένα και να διεκδικήσεις.
Μία στάμπα του κομματικοποιημένου που ακόμη και σήμερα για κάποιους δεν έχει εκλείψει παρόλο που δεν ασχολήθηκα ποτέ (άλλο κομματικοποιήση και άλλο πολιτικοποιήση), και μία πρακτική στο Αντικαρκινικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης ("Θεαγένειο") που ο αρχικός φόβος αντικαταστάθηκε από δύναμη και περισσότερη όρεξη για ζωή.
Πιο συνοπτικός δεν μπορούσα να ήμουν, μα ήταν και 4 χρόνια αυτά...
Η ευτυχία και η επιτυχία υπάρχουν παντού απλά κάποιες φορές πρέπει να αγωνιστούμε και να τις ψάξουμε περισσότερο
👏👏👏👏
ΑπάντησηΔιαγραφή