Από την Ευρώπη των λαών, στην Ευρώπη των... λαγών

Κατ' αρχάς θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι όλες οι κοινότητες πάντα ορίζονταν με βάση την τοποθεσία, την ταυτότητα ή την οργάνωση τους. Αυτό ίσχυε μέχρι που άρχισε η ψηφιοποίηση.και χάσαμε την αίσθηση του τι σήμαινε "κοινότητα" αρχικά.

Ενώ οι κοινότητες που βασίζονται στην ταυτότητα περιλαμβάνουν παραδοσιακά κουλτούρες, εθνότητες, θρησκευτικές απόψεις, πολυπολιτισμικές ομάδες ή παγκόσμιους πολιτισμούς. οι πιο ευρέως αναγνωρισμένες κοινότητες μέσα στο 22 ήταν αυτές που παρουσίασαν έναν "τρόπο ζωής" ως στοιχείο της επιδίωξης τους..

Οι κοινότητες που έχουν εκλαϊκεύσει τα μυαλά των ανθρώπων είναι όμως σήμερα περισσότερο εικονικές κοινότητες. Σε αυτές η γνώση και οι πληροφορίες είναι οι βασικοί κινητήριοι παράγοντες για την διαμόρφωση και την συνοχή τους.

Ενώ η φυσική κοινότητα υπερηφανεύεται για ισχυρότερους δεσμούς, οι κοινότητες του Διαδικτύου έχουν μεγαλύτερη απήχηση αλλά συνήθως και μικρότερη διάρκεια ζωής. Έχουν τη μοναδική ικανότητα να καλύπτουν περισσότερη γεωγραφία και παρέχουν την ευκαιρία σε αγνώστους μεταξύ τους ανθρώπους να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους.

Φωτογράφοι. Λάτρεις της φύσης. Συγγραφείς. Οι ηγέτες της σκέψης. Επιστήμονες. Καλλιτέχνες...Ο κατάλογος των κοινοτήτων συνεχίζεται και συνεχίζεται. Όλες αυτές οι κοινότητες βασίζονται σε ομοιότητες ενδιαφέροντος και σκέψης που μοιράζονται τα μέλη τους.

Οι κοινότητες δημιουργούν την αίσθηση ότι ανήκουν στα μέλη τους. Όλοι νιώθουν ότι είναι μέρος κάτι σημαντικού που γίνεται πηγή υπερηφάνειας για τους εμπλεκόμενους.

Στην καθομιλουμένη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, πολλοί το εξισώνουν αυτό με την επικύρωση — την ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί. Είναι τόσο σημαντικό όσο και η ανάγκη για επιβίωση. Το «αίσθημα του ανήκειν» που λαμβάνουμε από μια κοινότητα είναι πολύ περισσότερο από αυτο που μπορεί να προσφέρει μια απλή ομάδα ανθρώπων, αφού στην κοινότητα, φυσική ή ψηφιακή, κυριαρχούν κάποιοι κανόνες για να μπορούν οι άνθρωποι να συναλλάσσονται μεταξύ τους ανταλλάσσοντας γνώση, πληροφορίες ή ακόμα και με χρήμα.

Και έτσι προκύπτει αυτόματα η ανάγκη διοίκησης των κοινοτήτων, φυσικών ή ψηφιακών

Τα μοντέλα διακυβέρνησης, ιστορικά, χωρίστηκαν σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

Σε αυτά που στηρίζονται στην αυθεντία

Στα συστήματα διοίκησης με κάποιας μορφής αιρετή εκπροσώπηση

Η επιτυχία και των δύο αυτών μοντέλων σε φυσικές ή ψηφιακές κοινότητες, μέχρι τώρα εξαρτιόνταν καθοριστικά από τον τρόπο που διαχειριζόμαστε και οργάνωναν αυτήν την γνώση/πληροφορία ή χρήμα που καθιστά κάθε κοινότητα συνεκτική και βιώσιμη. Και υπάρχουν τρεις τρόποι, όλοι κι όλοι αυτά να οργανωθούν:

Ο συγκεντρωτικός (πχ όλα τα δεδομένα, την γνώση ή το χρήμα τα διαχειρίζεται μια κεντρική κυβέρνηση στην Κίνα)

Ο αποκεντρωμένης (πχ ο έλεγχος των δεδομένων γίνεται απο τα ΔΣ 5-6 τεχνολογικών γιγάντων τύπου Google, Facebook ή Amazon που τις μοιράζονται με κρατικές υπηρεσίες που λειτουργούν ανάλογα)

Ο διαδίκτωμένος (distributed) όπου η πληροφορία μοιράζεται ισότιμα σε όλα τα μέλη της κοινότητας/ων, που καθίστανται έτσι αυτόματα και θεματοφύλακες του συλλογικού κύρους τους (πχ τα συστήματα που βασίζονται στις τεχνολογίες blockchain)

Ανάλογα με τον τρόπο που οργανώνονται οι πληροφορίες τα δύο κυρίαρχα συστήματα διακυβέρνησης τους ρέπουν σταδιακά είτε προς τον αυταρχισμό (που προσομοιάζει με τα μοντέλα διοίκησης της εποχής της φεουδαρχίας) είτε προς το αμεσοδημοκρατικο μοντέλο ελέγχου της διοίκησης, με όλες τις αποχρώσεις του γκρι ανάμεσα τους.

Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε σαν Οικονομική Κοινότητα Κρατών και με στόχο να κάνει την Ευρώπη των λαών της. Στην πορεία όμως, όλα τα πιο πάνω χαρακτηριστικά των κοινοτήτων μετεξελίχθηκαν σε μία Ένωση χωρίς κεντρικό Σύνταγμα, και με ένα σύστημα διακυβέρνησης των κοινών (πληροφορίας, γνώσης και χρήματος) που διαμορφώνεται προς ένα υπερσυγκεντρτικό-αποκεντρωμενο, με εντονότερα κάθε μέρα τα χαρακτηριστικά της απολυταρχιας της γραφειοκρατίας που την διοικεί σχεδόν ανεξέλεγκτα. Η "Ευρώπη των λαών" μετάπεσε έτσι, αργά αθόρυβα και σταθερά στην "Ευρώπη των λαγών. Πολιτικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες υπό πολιτικούς νάνους λαγοί των ελίτ και του τραπεζικού συστήματος που επιβάλει την ισχύ τους.

Έτσι ο πολυπολιτισμικός πλούτος και η συσσωρευμένη παράδοση, οι αξίες και γνώση των κοινοτήτων στην Ευρώπη, τα μοναδικά δηλαδή στοιχεία που έχει για να την καταστήσουν ως μια υπολογίσιμη παγκόσμια δύναμη, εξαφανίζονται. Πολυ έντονα αυτό έγινε μέσα στο 22, κυρίως, όπου γίνεται πλεον πολύ φανερό λόγω του τρόπου που αποφάσισε για να παράγει και το χρήμα, το ευρώ που αποτελεί σήμερα την κυρία, αν όχι την μόνη, συγκολλητική ουσία των μελών της Ένωσης, και που στηρίχθηκε πάνω σε αυθαίρετους κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας και όχι σε στόχους κοινωνικής σύγκλησης των λαών ή των κοινοτήτων τους. Οι "3 εξουσίες" ως υπηρέτες και λαγοί της 5ης εξουσίας των Τραπεζών,

Η ενεργειακή ένδεια της ΕΕ, που αναδείχτηκε ανάγλυφα με την ενεργειακή κρίση του 21/22, που η ίδια η ΕΕ πυροδότησε, σε συνδυασμό με την κρίση ηγεσίας/διακυβέρνησης που περνάει διαχρονικά, καθιστούν όλο το οικοδόμημα του ευρώ, δηλαδή την ΕΕ, ασταθές έως και θνησιγενές.

Πριν λοιπον ξεχάσουμε το τι μας ενώνει πραγματικά ως κατόχους της "ευρωπαϊκής ταυτότητας" και ξαναγυρίσουμε άρον άρον στα χαρακώματα τύπου Α Παγκόσμιου Πολέμου διαφωνώντας στο ποιός θα πληρώσει (και σε ποιο εθνικό νόμισμα παλαου τύπου) τα εξωτερικά χρέη που έχει παράγει η διακυβέρνηση της σημερινής Ένωσης, έχουμε ίσως μια ακόμα μικρή ευκαιρία:

Την επανίδρυση της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων πάνω στις προτάσεις της ομάδας Σπινέλι (βλέπε σχόλιο #1) και

Στον ανασχεδιασμό του ευρώ ως ψηφιακού συνθετικού νομίσματος των επί μέρους μη-fiat νομισμάτων που εκδίδουν χωρίς καμία χρήση δανείων και θα εκδίδουν οι φυσικές και ψηφιακές κοινότητες των Ευρωπαίων πολιτών για να συναλλάσσονται (καμία η σχέση τους με τα αρχαία νομίσματα τύπου δραχμή, φράγκα ή λιρετες, που είναι και αυτά fiat νομίσματα). Και ίσως και με την συμμετοχή στο ίδιο "καλάθι" και της ενέργειας που παράγεται από ΑΠΕ (σχετικά στο σχόλιο#2) βρίσκεται σε αποθέματα. Αλλά ίσως και με τις αξίες της γνώσης που παράγεται συνεχώς, με την μορφή "ανοιχτού κώδικα"/ελεύθερων πατεντων εντός της νέας Ένωσης (όπως στο σχόλιο #3 πχ).

Το ένα, από τα πιο πάνω, χωρίς το άλλο είναι αδύνατο και μην έχουμε αυταπάτες περί αυτού. Σαν αυτές τις αυταπάτες που φαίνεται να έχει ο προβληματισμός της σύγχρονης Ευρωπαϊκής προοδευτικής πολιτικής σκέψης, που εστιάζει μόνο στο πρώτο.

(Το εύλογο ερώτημα σου "και ποιός θα τα κάνει αυτά" είναι λάθος μιας κα υπονομεύει από την αρχή την έννοια της Ένωσης Κοινοτήτων. Φτιάξτε, κατ' αρχάς, κοινότητες ή πάρτε μέρος σε αυτές που σας ενδιαφέρουν!

Όλα τα άλλα θα τα βρούμε, αρκεί να μην γίνουμε το 23 μάρτυρες της εξαφάνισης του παράγοντα Δ. Δηλαδή της δημοκρατίας )

Γιάννης Χατζηχρήστος