« Πολυτεχνείο » - Αφιέρωμα Μνήμης

« Πολυτεχνείο » - Αφιέρωμα Μνήμης

« Πάμε κι΄εμείς στην αυλή του φθινόπωρου!...»

Ι. Καμπανέλλης

 

Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »

 

Καθώς ο άνθρωπος διανύει τα όψιμα χρόνια του ( στα πλαίσια του ανακυκλούμενου χρόνου - και όχι του γραμμικού ) ανασκευάζοντας την όλη ζωή του, επιστρέφει θαρρείς νομοτελειακά στα παιδικά του χρόνια που θυμοσοφικά χαρακτηρίζουν και « όλη του τη ζωή...». 

Κοντά, τα νεανικά και σπουδαστικά... Αλλά... ξεκινάμε!.. Η ανάκριση στο Κέντρο Διερχομένων Χωροφυλακής Αθηνών ( υπήρχε τότε ) - κάπου στο Κέντρο, παράκεντρο της οδού Πειραιώς... Ονομάζεσαι: Είπα. Διεύθυνση: Είπα. Επάγγελμα: Επί πτυχίω - Ναυπηγός. Ο αστυνομικός αποφάνθηκε με απόλυτη σιγουριά...δηλαδή φοιτητής!.. Και φοιτητής τις μέρες εκείνες για την « καθεστηκυία τάξη » σήμαινε...αντικαθεστωτικός, ταραξίας, αναρχικός...« Πάμε κι΄εμείς στην αυλή του φθινόπωρου!..» Παρασκευή-16 του Νοεμβρίου, ώρα κάπου 9.30 το βράδυ...στην οδό Πατησίων γινότανε χαλασμός!.. Κόσμος και κόσμος, ακραία συνθήματα, ποδοβολητά και κυνηγητά...απ΄το Πολυτεχνείο ηχούσανε τα « Τραγούδια της Φωτιάς », κι΄απ΄τον αυτοσχέδιο ραδιοσταθμό των φοιτητών δινόντουσαν οδηγίες για τα πολλά δακρυγόνα, για γιατρούς και φαρμακευτικό υλικό, εντολές για συντονισμό του έξω αγωνιζόμενου πλήθους...

Στον εξόχωρο του Πολυτεχνείου οι φωτιές ξεπερνούσανε τα ηλεκτροφόρα σύρματα των τρόλεϋ κι΄άλλες φωτιές ξελαμπάδιαζαν απ΄την πλατεία Βάθης ως πάνω τη λεωφόρο Αλεξάνδρας... Η Αθήνα εκείνη τη νύχτα έδινε την εντύπωση της αρχαίας Ρώμης, που ( όπως είπαν ) έκαψε ο Νέρωνας για να γράψει τραγούδια!.. Ανάμεσα στ΄οχλοβουητό... τότε, που « ακούστηκε ( με οσμή μπαρουτιού και καπνού ) η σφυριγματιά της σφαίρας...» έπεφτε εκεί προς τις συμβολές των οδών 3ης Σεπτεμβρίου, Μάρνης κι΄Αβέρωφ που βρίσκομουν, ο νεαρός δεκαεφτάχρονος μαθητής Κομνηνός Διομήδης - πρώτος νεκρός της εξέγερσης, πάνω στα άγουρα νιάτα του... « Πάμε κι΄εμείς στην αυλή του φθινόπωρου!..»...όχι μετα-μεσονύχτια ( Παρασκευή - ξημερώματα του Σαββάτου ) που μπήκε στην πύλη το τανκς...αλλά στην Τρίτη Κυριακάτικη μέρα, καθώς το Σαββάτο ήτανε μέρα αυστηρότατης απαγόρευσης...ο στρατιωτικός νόμος είχε επανέλθει στην πρώτη του αγριότητα, οι ριπές πολυβόλων ανατρίχιαζαν την Αθήνα, τον αγέρα αρωματίζαν οι κηροζίνες των τάνκς και οι Στρατηγικές ραδιοφωνικές διαταγές ήταν απόλυτες...για γενική απαγόρευση πάσης κυκλοφορίας, απειλές εκτελέσεων και άλλα τέτοια, καθόλου - μα καθόλου « φαιδρά »... « Πάμε κι΄εμείς...» Κυριακή, εκεί στα Χαυτεία και στη γύρω-τριγύρω του συλημένου « Κάστρου » αυλή...που παρ΄όλη του νόμου την αγριότητα συνεχίζονταν οι συγκρούσεις, αφού φοιτητές και λαός δεν πιστεύαν πως είχαν όλα τελειώσει...

Το Κυριακάτικο αυτό πρωϊνό των συνεχιζομένων ( έστω και περιορισμένων τώρα συγκρούσεων ), υπήρξε και το δραματικότερο όλων των ημερών της εξέγερσης, αφού βασικά οι περισσότερες των αθρόων συλλήψεις γίναν τη μέρα αυτή, κι΄ήτανε μέρα αίματος, των πολλών σκοτωμών κι΄εκτελέσεων!..Όπως του 20χρονου Μυρογιάννη με τη σφαίρα του χουντικού Ταγματάρχη... «...με παραδέχεσαι ρέ!..με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι!..»... Εκεί στα Χαυτεία, κυνηγημένος με πολλούς νεαρούς από ουλαμό κρανοφόρων, περνώντας τα μεγάλα φανάρια, γλίστρησα στα μισά της διάβασης σε κάτι πηχτοκόκκινο και λασπώδες μαζί ( που ΄ταν πρόχειρα καλυμμένο με άμμο ή στάχτη...) κι΄είχε μια αισθητή οσμή φρέσκου αίματος ή συκωτιού!.. 

Τσαλακωμένος, σηκώθηκα τρέχοντας ( άγνωστο κατά που...), όμως τώρα ήρθε η ώρα του « γκουρλομάτη!..» - ( με τα πολιτικά δραστήριου Ασφαλίτη - γνωστού της περιοχής εκείνων των ημερών ). Άλτ!..Τα χέρια πίσω στο σβέρκο... ούρλιαξε!.. Μ΄είχε στοπάρει κυνηγημένο στην Ξούθου - σε μια μικρή αδιέξοδο πίσω απ΄την Ομόνοια ( στις φαρμακαποθήκες ) - που ΄ταν αδύνατο να ξεφύγω...Μου κάρφωσε το περίστροφο με το μακρύ σιγαστήρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού...κι΄ήταν αδίστακτος να μου την « μπουμπουνίξει », αν προσπαθούσα - έστω - να κουνηθώ... Αρπάζοντάς με απ΄τα μακριά μου ( τότε ) μαλλιά, με « μπαρκάρισε » σ΄ένα περιπολικό γεμάτο με φοιτητές κι΄οικοδόμους ( Land Rover ) κι΄όλους μας οδηγήσαν, παρακάμπτοντας την γεμάτη Αστυνομικές « Αύρες » Ομόνοια, στο Τμήμα της Χωροφυλακής...Ύστερα ( με εκνευριστικές αναμονές ) ήρθαν οι ώρες των ανακρίσεων και κρατήσεων ( κι΄υπό παρακολούθηση ) απολύσεων... Οι « ένοχοι » στέλνονταν στην ΕΑΤ - ΕΣΑ του Ιωαννίδη για « περιποίηση », ή γνωρίζαν το κούρεμα και την επιστράτευση, ή ( υπό όρους κι΄αναστολές ) απολύονταν... Θεία μοίρα!...βρέθηκα τυχερός - με τους τελευταίους... Μέχρι το σπίτι της Φιλολάου, με « συνοδέψανε » με το « 100 »!.. Ύστερα ήρθα στη Λίμνη...μπαρκάρισα στα καράβια, χάσαν τα ίχνη μου...έφτασε η μεταπολίτευση - υπόθεση « Πολυτεχνείο » - Τέλος!.. Όμως τέλος;... Γιατί...« Πάμε ( ξανά ) στην αυλή του φθινόπωρου!..». Καλοκαιράκι στη Λίμνη και βρίσκομαι σ΄ένα παραλιακό μαγαζάκι της δυτικής παραλίας με τη συντροφιά του « Ελεάτη φιλόσοφου » ( σήμερα μακαρίτη ) Δημήτρη Ρικάκη κι΄έναν άλλο συμπαθέστατο ώριμο κύριο που ο φιλόσοφος μου τον σύστησε σαν...τον πατέρα του πεσόντα δεκαεφτάχρονου Κομνηνού Διομήδη ( μακαρίτης τώρα κι΄αυτός )! Πάνω στους πλαϊνούς φλοίσβους και το ουζάκι...η χρονομηχανή αναμνήσεων πήρε μπροστά και μας έφερε στο « Πολυτεχνείο »...δάκρυα απαλά κυλούσανε απ΄τα μάτια του χαροκαμένου πατέρα...κι΄ο φλοίσβος της Λιμνιώτικης θάλασσας κίνησε κάλεσμα με θλιβό το τραγούδι...« Ορέστη απ΄το Βόλο, Μαρία απ΄τη Σπάρτη, γυρεύω το γιό μου!...»... 

Μέρες του « Πολυτεχνείου »... Δημοσίευσα ( πριν τρία χρόνια ) το ιστορικό χρονικό εκτενέστερα, στο Θεσσαλικό Περιοδικό « Δευκαλίων ο Θεσσαλός ». Στον τόπο μου ( πέρα απ΄τους δικούς μου ), δεν το ΄χα ποτέ δημόσια εκμυστηρευτεί. Όμως σήμερα...( η ηλικία κι΄οι αναμνήσεις βλέπετε...), ζυγώνοντας η επέτειος των πενήντα ετών - το θυμήθηκα πάλι...και ειλικρινά, βούρκωσα για καλά!.. 

 

Όχι για τη δική μου α λ η θ ι ν ή πέρα ως πέρα που σας διηγήθηκα περιπέτεια. Αλλά, νά!..για τα άγουρα νιάτα που χάθηκαν... Μισό αιώνα μετά... « πάμε κι΄εμείς στην αυλή του φθινόπωρου...» ν΄αποθέσουμε ένα μεγάλο ευωδιαστό τριαντάφυλλο!.. Τί σου είναι οι αναμνήσεις!!..

 

Δ.Α. - « Ελύμνιος »