« Ω! γλυκύ μου Έαρ!.. »

 

« Ω! γλυκύ μου Έαρ!.. »

 

Γράφει ο Δημήτρης Αποστόλου - « Ελύμνιος »

 

Μετά - « Κρονιακά και Διονύσια »...

Γιορταστικά κι΄εύθυμα - με τον ξέχωρο τρόπο τους - περάσανε κι΄αυτή τη φορά ( όπως και κάθε φορά ) στον ανακυκλούμενο ενιαυτό, τα παγκόσμια « Κρόνια », τα μετά « Διονύσια », τα μετέπειτα Ρωμαϊκά « Σατουρνάλια »...οι σημερινές των Ελλήνων Αποκριές!.. Κι΄ήτανε όντως μια ανάπαυλα ευθυμίας και διασκέδασης...εν όψει πέντε εβδομάδων νηστευτικών - πριν τη σωματική Ανάσταση του Χριστού...πριν του « γλυκύτατου Έαρος » - της φύσης ανάσταση!..

 

Όταν παιχνιδίζει το Φως!..

 

Γιατί - αν μη τι άλλο - τί παραπάνω να συμβολίζουν οι εαρινές αναβλαστήσεις της φύσης...τί παραπέρα να συμβολίζουν μέσα απ΄τη μυθική αρχαιότητα οι αναστάσεις του Άδωνη, του Ορφέα, του Άτη και του Υάκινθου...του ίδιου θεού - του Διόνυσου;.. Μετά την ανάσταση και το ισοζύγιασμα του φωτός απ΄το αέναο πισωγύρισμα του Υπερβορείου Ηλίου - Απόλλωνα στους Δελφούς... μετά την τετράμηνη διαμονή κι΄επανάκαμψη με μνημόσυνους σπόρους ροιάς της Φερσέφασσας Περσεφόνης στα κάτω παλάτια του Άδη!.. ( και παραλληλίστε των αρχαίων τις χόες και τους σπόρους ροδιάς στους μνημόσυνους δίσκους, ως σήμερα!..). Η ανθρωπολογική διάσταση τούτων των αλληγοριών, άλλο δεν είναι...παρά το αέναο και ανακυκλούμενο γεγονός του σκότους και του φωτός...το φαινόμενο το ανακυκλούμενο του θανάτου και της ζωής, στο διπολισμό ύλης κι΄ενέργειας... στο Συμπαντικό κύκλο εναλλαγών υλικών και πνευματικών... στον Κοσμικό ίλιγγο και χορό, όλων ημών... φυτών... ζώων, κι΄ανθρώπων!..

Στην άλλη ζωή!..

 

Ευριπίδη αρχαίε, σ΄ακούμε... 

 

« Τις οίδεν ει ζην τουθ΄ο κέκληται θανείν, το δε ζην θνήσκειν εστί;..». ( Ποιός ξέρει εάν είναι ζωή αυτό που ονομάζεται θάνατος, η δε ζωή είναι ο θάνατος;..).

Κι΄εσύ βορειοευβοιώτη - εξ΄αγχιστείας - Γιώργο Δροσίνη στους μελαγχολικούς σου ρομαντισμούς, πέστο ξανά ( « Τι λοιπόν;..» ) με σπιθίσματα στίχων...

« Η ψυχή ταξιδεύτρα μεσ΄τ΄άπειρο, σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει, που στα νέφη ανεβαίνει απ΄τα πέλαγα, κι΄απ΄τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;..».

 

Εαρινό προανάκρουσμα!.. 

 

Μελέαγρε ερωτικέ - σαν όπως το τραγουδάκι της Ηλιοδώρας - ακούμε τους λυρισμούς σου!..

« Μεσ΄την πλατιά τη θάλασσα, ναυτόπουλα αρμενίζουν, κι΄ο Ζέφυρος αργοφυσά και τα πανιά φουσκώνει, ευοί - ευάν Διόνυσε που φέρνεις τα σταφύλια, όλοι σου κράζουν και κρατούν κισσό σταφυλωμένο... χλωρό στης γης απλώνεται, τη σταχτερή, χορτάρι, τα δέντρα ξανανθίζουνε, κι΄η φύση ανερραγώνει!.. ».

 

Ήρθε η Άνοιξη!..

 

Μα, νά!.. Στους κάμπους τους χειμωνιάτικους και στα βουνά τα « χιονόδοξα » κατέφθασε - μέσιασε κι΄όλας ο Μάρτης – με τ΄ασπροκόκκινο βραχιολάκι ( την « Κρόκη » των παλιών Μυστηρίων ), ο Υπερίωνας Ήλιος πετά μία-μία τις κάπες του... κάτω απ΄τη γης ακούγονται χθόνιοι ψίθυροι, μυστικές φωνούλες ανασαίνουν ερωτικά..επαναστατούν και σκιρτούν μικροί βολβοί, λιλιπούτειοι... σαλεύουν υπόγειες ρίζες...ρίχνουνε « σύρμα » η μία στην άλλη μαυλιστικό!.. « Ήρθε η Άνοιξη!..Ήρθε η Άνοιξη!..» ...νταν!..νταν!.. νταν!..νταν!... χτυπάνε τις καμπανίτσες ζουμπούλια κι΄υάκινθοι... μοσχοβολάνε μεθυστικά μεσ΄το μωβ οι γαζίες κι΄οι πασχαλιές... κι΄ύστερα οργανώνονται με λεπτές ασημοκλωστές σε γιρλάντες χρωματιστές να λικνίσουν κυματιστά τον αναστάσιμο τάφο της άνοιξης - τον Επιτάφιο!... Φωνίτσες μελωδικές στο λάμπος του ήλιου ακούγονται στο ωδείο των λουλουδιών...άγιο μύρο πηγάζει απ΄ τους λεμονανθούς...με πιρουέτες σπαθάτες πάνω στο θάλπος της μέρας τιτιβίζουν οι χελιδόνες... με πηδηματάκια - σουσούμια γουστόζικα - πάνω στις στέγες σουλατσάρουν οι κάργιες... κι΄ακατάσχετα, όλη τη μέρα, κάτω απ΄τα κεραμίδια φλυαρεί ο μπερμπάτης σπουργίτης!... Ναί, τώρα ζωγραφικές πινελιές απ΄την παλέτα της απέθαντης φύσης καλλιτεχνούν φυλλαράκια, ιχνογραφούν μπουμπουκάκια, ιστορούν λουλουδάκια και πεταλάκια πολύχρωμα, ( ντροπαλές θαρρείς εμφανίζονται κι΄οι πρώτες κατακόκκινες παπαρούνες )!.. Πρώιμη Άνοιξη!.. κι΄όλα κινάν να στολίσουν το ακόμα ( απ΄το χειμώνα ) σκουρόχρωμο φόρεμα της Μάνας τους Γης, με καλειδοσκόπια χρώματα - πρώτα σε καταπράσινο φόντο - κι΄ύστερα χρυσοκίτρινο στη ζεστασιά του καλοκαιριού!..

Μάνα μας Γης!..

Κι΄έχουν να πούνε...πως σαν μεστώσουν τα στάχια - πολύχρυσα δώρα της Γης - κι΄όταν σαν όπλα θανάτου πέφτουν απάνω τους τα δρεπάνια των θεριστών...τ΄ακούς να φωνάζουν στη Μάνα τους Γη πανικόβλητα... « Μάνα!..μας τρώνε οι άνθρωποι!,,». Κι΄εκείνη με στωική ηρεμία τους απαντάει... « Έννοια σας καλά μου...κι΄εγώ τρώω τους ανθρώπους!..».

Κύριε των Δυνάμεων!...

« Κύριε των Δυνάμεων, μεθ΄ημών γενού!..», στέλναμε πρωϊνή προσευχή, μικροί μαθητές απ΄το προαύλιο του Σχολείου μας, πριν μπούμε στις τάξεις... Κι΄ο δυνατός λιβοζέφυρος ( το ίδιο μπουνεντογάρμπης ) έστελνε τις φωνούλες μας ως πάνω ψηλά -στις « Ελύμνιες Πέτραις » των Καναλιώτικων Βράχων του Σοφοκλή - για να πισωγυρίσουν αντίλαλα ( σαν την κομματιασμένη αρχαία Ηχώ που έψαχνε τον πανέμορφο Νάρκισσο ) κάτω στις κόκκινες κεραμοσκεπές της λιλιπούτειας πολιτείας, που ακινητούσε στο χωροχρόνο της και περίμενε!..

 

Χαίρε νύμφη - ανύμφευτε!..

 

Μέσα στη γλύκα του Έαρος - Παρασκευή - ξεκινάνε κι΄οι πρώτοι « Χαιρετισμοί»!..Θρησκευτικοί,υμνογραφικοί,δοξαστικοί,λογοτεχνικοί και... « Ελύτειοι »!..

« Χαίρε με τα χρυσά μαλλιά, η χρυσίζοντας τον άνεμο!.. Χαίρε με την ωραία λαλιά η δαμάζοντας τον δαίμονα!..».

« Χαίρε που καταρτίζεις τα Μηναία των κήπων!.. Χαίρε που αρμόζεις τη ζώνη του Οφιούχου!..».

« Χαίρε η ακριβοσπάθιστη και σεμνή!.. Χαίρε η προφητικιά και δαιδαλική!..».

Παρακλάδι της λογοτεχνίας η ποίηση... Κι΄η ποίηση είναι βίωμα της καρδιάς που μεταμορφώνει την ουσία σε λέξεις...Κι΄οι λέξεις για τον Έλληνα ουσιαστικές...ότι Παναγιά και λατρεία...κι΄ελευθερία και πίστη... πατρώα Γη και Ελλάδα...όχι - δεν τα χωρίζει - τα ΄χει σοφιλιασμένα όλα μαζί... μέσα στο βίωμα της καρδιάς τα ΄χει γερά ενωμένα - τα έχει ΕΝΑ!.. 

 

Εαρινή Συμφωνία...

 

« Ω! γλυκύ μου Έαρ!..» ψάλλει ο υμνογράφος, βαστώντας ψηλά το λουλουδιαστό κουβούκλι της Άνοιξης...«... γλυκύτατόν μου Τέκνον, που έδυ σου το κάλλος...» κι΄ο σπαραγμός του εγκωμιαστή κάπου θα καταλήξει σε ψόγο κι΄επίκριση...κάπου σε ιερή αγανάκτηση!.

« Ους έθρεψε το μάννα εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου...».

« Ους έθρεψε το μάννα φέρουσι τω Σωτήρι, χολήν άμα και όξος »!

Κι΄ύστερα... την επόμενη νύχτα - το βράδυ - λίγο πριν της Ανάστασης το χαρμόσυνο μήνυμα... θ΄ακουστεί του ιερού ψαλμωδού εξορκιστική η κατάληξη, για τους λακτίζοντες το κάθε καλό ασεβείς πτερνιστές!..

« Ως εκλείπει καπνός εκλιπέτωσαν, ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός!..».

Ανάσταση!.. Εγκόσμιοι απανταχού αδελφοί, ας σταθούμε λιγάκι ν΄ ακούσουμε λυρική την παρότρυνση μιας φωνής αψευδέστατης - « που δεν ξέρει από ψέμα » - του Εθνικού μας Ποιητή Διονυσίου Σολωμού!

«...ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες, ομπροστά στους αγίους και φιληθείτε...φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη, πέστε Χριστός Ανέστη εχθροί και φίλοι!.. ».

Κ Α Λ Η Α Ν Α Σ Τ Α Σ Η !!!.. 

 

Δ.Α. - « Ελύμνιος »

 

Σημ. Τα ερανιστικά αποσπάσματα του κειμένου, ενσωματώθηκαν με τον δέοντα σεβασμό, ενισχύοντας και ενδυναμώνοντας ( πιστεύω επιτυχώς ) τον ασθενή «κάλαμο» του κειμενογράφου. Η κρίση, δική σας. Γιατί η λογοτεχνία - η πολύπλοκη αυτή τέχνη του γραπτού λόγου - δεν αποτελεί αποκύημα χειρονακτικού τινος επιτηδεύματος ( αντλώ από ενδιαφέρουσα σκιαγραφία του αειμνήστου Δημητρίου Βερναρδάκη ), αλλά προϋποθέτει ο λογοτέχνης να συνδυάζει πολλές αρετές...ήτοι του γλωσσολόγου, του ιστορικού, του αρχαιολόγου, του καλλιτέχνου και του φιλοσόφου - όπως παράλληλα για την φιλολογία υποστήριξε στο παρελθόν ο πολύς Ερνέστος Ρενάν. Αυτά και... « έρρωσθε!..». ( Ο ίδιος ).