Γιορτάζει την Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024 το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας στην πλατεία Μαντουδίου.Τη Κυριακή παραμονή της γιορτής ,θα υπάρχει φαγητό σε καζάνια με χοντρό και μουσική με DJ στη κεντρική πλατεία!
Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όλη την ιστορία της μικρής εκκλησίας, από το 1870 έως σήμερα
Αναδημοσίευση από mantoudi news 24/1/2024
ΙΣΤΟΡΙΑ: Το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος, στην Πλατεία μας
Η Ιστορία του:
Το εκκλησάκι στην πλατεία Μαντουδίου χτίστηκε το 1870 από τον γαιοκτήμονα και πολιτικό Βασίλειο Βουδούρη ιδιοκτήτη του κτήματος Μαντουδίου από το 1830, σύμφωνα με το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του Ελληνικού κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου) ,πάνω σε αρχαϊκό βωμό λαξευμένου βράχου που ενσωματώθηκε στα θεμέλια της εκκλησίας στην Αγία τράπεζα.
Η λαϊκή παράδοση
αναφέρει ότι μετά την κατάληψη της Εύβοιας από τους Οθωμανούς το 1470
,πέντε χρόνια μετά, ο Αγάς της περιοχής παντρεύτηκε μια πανέμορφη
Μαντουδιανή χριστιανή και προς τιμήν της ,της έφτιαξε ένα εικονοστάσι
στο σημείο αυτό ...
Στις 22 Ιουνίου 1870 ,έγιναν τα εγκαίνια της μικρής και απέριττης νεόχτιστης εκκλησίας στην πλατεία μας, με εμφανή αρχαϊκά αγκωνάρια στις γωνίες και περιμετρικά της εισόδου όπως και το χαμηλό σκαλοπάτι στην πόρτα ,δείγμα της ταπεινότητας των πιστών που εισέρχονταν σ΄αυτήν .
Το μικρό εκκλησάκι είναι συνδεδεμένο με το προσωπικό δράμα δυο ανθρώπων που είχαν τα πάντα ,χρήματα, δόξα και εξουσία, όμως δεν είχαν αποκτήσει παιδιά.
Ο Βασίλειος βουδούρης γεννήθηκε το 1840 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του υδραίου Ν. Βουδούρη ιδιοκτήτη του κτήματος Μαντουδίου
Παντρεύτηκε την Έφη Μελά κόρη του πολιτικού και συγγραφέα Λέοντος Μελά.
Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής Χαλκίδας στις εθνικές εκλογές του 1868 με το κόμμα του Δημήτριου Βούλγαρη
Το 1870 στα 30 του χρόνια αποφάσισε την επιθυμία της γυναίκας που υπεραγαπούσε και ήταν βαθιά θρησκευόμενη να κάνει πράξη και να χτίσει το εκκλησάκι στη πλατεία ,ως ύστατη ελπίδα στο θεό για να της δώσει ένα παιδί.
Τις 22 Ιουνίου 1870 , εορτή του Αγίου Πνεύματος έγιναν τα θυρανοίξια της μικρής εκκλησίας στην πλατεία μας .
Τη μέρα αυτή όλο το χωριό με τις επίσημες φορεσιές ,ήταν μπροστά στο μικρό εκκλησάκι για το τελετουργικό των εγκαινίων, στην καρδιά του χωριού, μαζί με τον βουλευτή Β.Βουδούρη ,τους επισήμους και την συνοδεία του.
Εκεί εκτυλίχτηκε το δράμα και η απόγνωση δυο πλούσιων ανθρώπων για ένα παιδί.
Αγκαλιασμένοι οι
δυο τους , σιωπηλοί με βουρκωμένα μάτια, μετά το τέλος της
τελετουργίας με κλειστή την πόρτα παρέμειναν οι δυο τους μέσα στο
εκκλησάκι επί μια ώρα γονατιστοί εκστατικά προσευχόμενοι με δάκρυα, ελπίζοντας στο θείο δώρο....
Ο Βασίλειος Βουδούρης και η Έφη Μελά δεν απέκτησαν παιδί...
Τo 1895 ο Βουδούρης -χωρίς απογόνους-αποφάσισε να πωλήσει το κτήμα Μαντουδίου 25,000 στρεμ. στους κατοίκους, ελευθερώνοντας ουσιαστικά τους κολίγους προγόνους μας .
Τα συμβόλαια πώλησης υπογράφηκαν στις 23 Φεβρουαρίου 1895 στην "Μεγάλη Οικία" το αρχοντικό του Βουδούρη. Ουσιαστικά από τη μέρα αυτή το Μαντούδι είναι ελεύθερο και οι κολίγοι πρόγονοί μας ,γίνονται ιδιοκτήτες της γής τους .
Τα χρόνια πέρασαν και ήδη το 1905 τελευταίο έτος της 10ετούς δανειακής διευκόλυνσης σ΄αυτούς που δεν είχαν όλα τα χρήματα για την αγορά ,ο Βουδούρης επισκέφθηκε το Μαντούδι για τελευταία φορά, αφού ήδη είχε γίνει Υπουργός Ναυτικών και πλέον είχε δωρήσει στους αγρότες -που συνέστησαν Συν/μό -και το αρχοντικό του, την ΜΕΓΑΛΗ ΟΙΚΙΑ (Διατηρητέο Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς, σήμερα)
Τη μέρα αυτή οι κάτοικοι του χωριού ( Κ.Βέττας) συνόδεψαν έξω από το χωριό τον Βουδούρη με τραγούδια και τα όργανα της εποχής.
Σε κάποιο σημείο σταμάτησε το πλήθος και τους μίλησε λέγοντας περίπου τα εξής:
<<...Μέχρι τώρα ερχόμουνα σαν αφεντικό σας ,από τώρα και στο εξής θα έρχομαι σαν φίλος.
Σταθήκατε τυχεροί εσείς που είστε πολλοί και άτυχος εγώ που ήμουν ένας.
Εάν είχα ένα παιδί δεν θα πούλαγα ασφαλώς το χωριό, (και δακρυσμένος) αλλά καλύτερα δυστυχισμένος εγώ και εσείς ευτυχισμένοι.
Εάν με χρειαστείτε θάμαι πάντα δίπλα σας ...>>
Πράγματι δεν έχασε ποτέ την επαφή με όσους τον είχαν ανάγκη ,όμως το 1910 πέθανε από θλίψη σε ηλικία 70 ετών, αφού πρώτα είχε χάσει την σύζυγό του,που υπερ αγαπούσε.
..............
1979Το ιστορικό εκκλησάκι της πλατείας μας παρέμεινε στην αρχική του μορφή 120 χρόνια, ως τις αρχές του 1990. Μια ατυχής απόφαση της εκκλησιαστικής επιτροπής με παρεμβάσεις ακραίου "εκμοντερνισμού" αλλοίωσαν το ταπεινό εκκλησάκι . Αυτό μεγάλωσε σε ύψος με τούβλα που χτίστηκαν συνέχεια της πέτρας, σοφατίστικε απ΄ έξω και το δάπεδο,ανυψώθηκε κατά ένα μέτρο και στρώθηκε με πλακάκια αλλοιώνοντας εκτρωματικά αυτό το πολιτιστικό αποτύπωμα στη καρδιά της πόλης μας.
Το 2020 έγινε μια κίνηση πολιτών, ώστε να αναπαλαιωθεί το εκκλησάκι που κοσμεί το ιστορικό κέντρο της πόλης μας
βγάζοντας τον σοφά ώστε να φανούν οι αρχέγονες αρχαϊκές καστρόπετρες και εκεί που
υπήρχαν τούβλα να αφαιρεθούν και να χτιστούν από έμπειρους τεχνίτες
ίδιες πέτρες ώστε να 'ρθεί στην αρχική του μορφή, ως ένα απέριττο
ιστορικό εκκλησάκι του 19ου αιώνα, που κοσμεί την πλατεία μας.
Δυστυχώς όμως αντί αναπαλαίωσης , χωρίς καμία μελέτη και επίβλεψη ειδικών της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων και παρά τις έντονες αντιδράσεις μας, κόντρα στις παραδόσεις και την αρχιτεκτονική αισθητική των προγόνων μας, χτίστηκε περιμετρικά μια άλλη μοντέρνα πέτρινη εκκλησία . Άδολη
,ανθρώπινη μεταφυσική ανάγκη για προσφορά στο θεό... που συνοδεύεται,
τις περισσότερες φορές, από έλλειψη ιστορικής γνώσης .
2021
Σήμερα το ιστορικό εκκλησάκι ,δυστυχώς δεν υπάρχει πια...είναι κρυμμένο κάτω από τη βαριά νέα μοντέρνα πέτρινη πανοπλία του.
Επειδή ιστορία και πολιτιστική κληρονομιά είναι οι ρίζες και οι μνήμες όλων μας, ως πρώτο χρέος νοιώθοντας μέσα μας, όλους του προγόνους μας..,όπως έλεγε ο Ν. Καζαντζάκης ,ίσως οι επόμενες γενιές στο πέρασμα του χρόνου, νοιώσουν αυτό το χρέος και το επαναφέρουν στην αρχική του μορφή, βγάζοντας το λίθινο περίβλημα, ώστε να αποκαλυφθεί το αρχέγονο εκκλησάκι...
Και εκεί ,ίσως, χαμηλώνοντας το πάτωμα, βρουν το αρχικό ταπεινό λιθόστρωτο με τις πλάκες και τον αρχαϊκό λαξευμένο βράχο ..
Και εκεί, ίσως, δουν τις σταλαγματιές από τα κεριά εκατοντάδων ανθρώπων που πέρασαν από εκεί ...
Και εκεί, ίσως νοιώσουν τις χαρές από τους γάμους αλλά και τις λύπες αυτών που έφευγαν μετανάστες και άναβαν το τελευταίο τους κερί στο τόπο που γεννήθηκαν...
Και εκεί ίσως δουν ακόμα, τα δάκρυα ,του Βασιλείου Βουδούρη και της Εφης Μελά ,αποκρυσταλλωμένα ,στις πέτρινες πλάκες του πατώματος και νοιώσουν νοερά ,την απόγνωση και το πόνο αυτών των ανθρώπων...
Ίσως !
Α.Λ.
Διαβάστε:
-Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς το ιστορικό εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας ,στην πλατεία μας
-Ανακοίνωση του προέδρου της κοινότητας Μαντουδίου, για το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας
Συγκινητικό το σχόλιο σου αγαπητέ Α.Λ συγχαρητήρια.Επανέφερε ατελείωτες μνήμες πολλων δεκαετιων.
ΑπάντησηΔιαγραφή