Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω περήφανος και βαθύτατα συγκινημένος, για τη φλόγα που έχουν στα μάτια τους οι νέοι,για το μένος που τους κατακλύζει,για την ανάγκη αμφισβήτησης σε ότι αποτελεί τη μέγκενη στα όνειρα και στις φιλοδοξίες τους, για τη συλλογική αντίδραση για θέματα που δεν τους αφορούν άμεσα ή δεν τους επηρεάζουν προσωπικά αλλά συνδέονται με αυτά άρρηκτα και επιδιώκουν να τα μετουσιώσουν και να τα αλλάξουν, σαν τα ήταν δικά τους.
Γιατί τυχαία δεν ήταν...